Dublin Rock ’n Roll Half marathon

Zoals gezegd is onze medaille hanger voor de buitenlandse medailles nog een beetje leeg. En dus lopen we dit weekend in Dublin niet één maar twee wedstrijden, waar we dan gelijk ook niet twee maar drie medailles voor krijgen. Vrijdag staan we voor dag en dauw op, hoe kan het ook anders en ik begin er al aan gewend te raken, om met RyanAir richting de Ierse hoofdstad te vliegen. Samen met wat hardloopmaatjes van de Rotterdam Running Crew. Daar zullen zich de volgende dag overigens ook wat mensen van de RMD groep bij voegen voor de nodige kruisbestuiving.

Eenmaal aangekomen in Dublin gaan we gelijk door naar het hotel, dat dicht bij de The Spire, en dus heel centraal, ligt. Gelukkig voor zondag ook vlak bij de start. Nadat we de koffers hebben gedropt gaan we direct naar het Trinity College Sportscentre om onze startnummers op te halen. Je kan het maar gedaan hebben. We worden onthaald door banners met ‘Rock this way’ om gelijk lekker in de sfeer te komen. Het is niet druk en we zijn zo klaar zodat we genoeg tijd hebben om nog even een paar gekke foto’s te maken. Gelukkig mag ik het bestelde XL T-Shirt omruilen voor een S, want toen ik me inschreef was ik nog een paar kilo’s zwaarder en ze vallen ook nog groot. Op weg naar buiten komen we langs een tafeltje waar de medailles hangen. En die zijn groot, heel groot. Amerikaanse toestanden en onze hanger zal straks niet meer zo leeg zijn.

Nu we de tassen met enveloppen, T-shirts en nog wat samples van supergezonde groente-gemixt-met-fruit-maar-wel-vol-suiker sapjes hebben kunnen we op weg naar een kroeg. Eerst nog even langs het hotel om de spullen te droppen en om te kleden, maar dan toch echt naar de legendarische wijk Temple Bar voor drank, Guiness voor de mannen en een colaatje light voor het kind, voedsel, in de vorm van de meest goddelijke beef ribs ever, en live muziek, van een zanger die af en toe een nootje mist. Maar niet te laat want de volgende dag moeten we vroeg op en een stukje lopen.

Ontbijten doen we de volgende ochtend bij Ann’s Bakery, die stante pede elk bestaan van de Weight Watchers uit mijn leven wist. Alleen de wetenschap dat ik straks 5 km moet hardlopen zorgt er voor dat ik de worteltaart en chocolademuffins in mijn geheugen opsla voor een andere keer. In plaats daarvan eet ik een kipsandwich en vergrijp me aan een amandelscone, wetende dat ik daar later spijt van krijg omdat het eigenlijk teveel is. Daarna gaan we met de tram naar de pendelbus die ons netjes bij de start in het Phoenix park afzet.

We zijn op tijd en het is nog rustig. We ontmoeten de mede-RMD-ers en zoeken een plekje achter een tent op, met stoelen en uit de wind. We starten officieel om 11:00 en met nog een half uur te gaan zoek ik voor de laatste keer een Dixie op, waar in tegenstelling tot toen we aankwamen nu lange rijen staan. Maar er zijn ‘maar’ 2900 deelnemers, en dus staan we binnen no time in ons startvak. Wel eerst natuurlijk zorgen dat we geïnterviewd worden door de omroeper omdat we toch wel wat opzien baren met onze groene Rotterdam shirtjes. We zitten in wave 2 en hoeven niet lang te wachten. En waar we gisteren nog vol overtuiging riepen dat we rustig aan gingen doen, niet gingen racen, er een opwarm- en trainingsrondje van gingen maken, en ‘gewoon’ lekker gingen lopen, kijken Frank en ik elkaar aan en weten we allebei dat we toch wel iets neer willen zetten. We spreken af om te kijken hoe het loopt.

Na het aftellen mogen we weg. Onfortuinlijke Menno, aanjager van dit avontuur en die twee weken geleden zijn enkelbanden scheurde, zal foto’s maken langs het parcours en we zien hem inderdaad al snel langs de kant zitten. Het eerste stuk is stiekem een beetje vals plat omhoog en na 1 km staat gezellig een band te spelen. Ik moet enorm lachen als ik een bellende man hoor roepen: ‘Mom, can you please hang up the phone now?’ Ik zie het helemaal voor me. Het is koel, afwisselend bewolkt en zonnig en we voelen zelfs een paar druppels. Maar we lopen gestaag een tempo van iets meer dan 12 km per uur. Iets harder dus dan de beoogde 11 km per uur, maar zo lang die gaat, gaat die. Mijn maag begint wel al snel te protesteren en ik moet boeten voor mijn gulzigheid van vanochtend. Dat moet ik morgen echt anders doen.

Dan loopt het parcours omlaag, om niet te zeggen behoorlijk stijl omlaag. Een mooi moment om gebruik te maken van de zwaartekracht en mijn looptechniek kennis in te zetten. Lekker hard naar beneden sjezen dus. Maar what goes down, must come up. Gevoelsmatig is het stuk omhoog echter veel korter dan wat we net omlaag hebben gelopen, en gaan we km 3 alweer voorbij. Mijn maag begint zich steeds nadrukkelijker te manifesteren, maar als km 4 zich aandient bedenk ik me dat ik niet moet zeuren en nog heel even vol moet houden. Frank denkt dat er nog een stuk omhoog moet komen maar daar ben ik niet zo zeker van. Ik krijg gelijk, na een scherpe bocht is de finish al in zicht en gaan de tanden op elkaar voor de laatste 500 meter. Menno ligt op links maar we hebben een vent die in onze fotolinie loopt. Ik pak Frank zijn hand en samen lopen we de finish over. Zo, de eerste medaille is binnen! Tijd? 24:46, net geen PR maar goed voor toch zeker 12,1 km per uur. Frank is volgens de officiële registratie 1 seconde sneller. Is hij ook weer blij. Iets met New York en zo.

We nemen voor Menno ook een medaille mee. Frank heeft zijn nummer op de rug meegedragen, en gek genoeg is Menno sneller geklokt dan Frank. Zal wel met verwerking te maken hebben. We lopen terug naar Menno om de rest ook te zien finishen en halen onze laatste loopster met elkaar binnen, zoals we dat braaf geleerd hebben in de RMD groep. Daarna in de rij voor een alcoholvrij biertje, (ja, ook ik ja), en laten we ons terug vervoeren naar het hotel voor een douchebeurt. De rest van de middag spenderen we met lunch in een pub, een rondleiding door de Jameson brouwerij, een borrel in een pub en avondeten in een pub, om vervolgens op tijd naar bed te gaan want… …morgen moeten we weer vroeg op.

Ik slaap gelukkig een stuk beter maar ben om 6:00 toch wakker. Volgens de wekker mag ik nog een uur slapen, maar daar komt niet veel meer van. Vandaag ontbijt ik alleen een stuk ontbijtkoek, een banaan en drink één van de gezonde sapjes. We lopen naar de start die ongeveer 2 km verderop ligt, met net genoeg tijd voor het droppen van de tas en een bezoek aan mijn favoriete hang out plek tijdens een wedstrijd, de Dixie. We staan in wave 14, omdat ik net als dat XL shirt bij het inschrijven nog 2:15 op een halve marathon liep. Nog even iedereen op Facebook spammen, vandaag in het Club Rotterdam Running Crew shirt, en dan bewegen we langzaam naar de start.

Paniek! Mijn GPS doet het nog niet als we over de start gaan. Gelukkig duurt het niet al te lang. We beginnen rustig maar wel met tempo, en net als in het verkeer hier, loopt de meute en de langzame lopers op links. Rechts inhalen dus. Even voorbij de eerste kilometer gaan we de brug over naar de andere kant en komt ook het eerste bandje al in zicht. Een groep lopers verkleed als KISS haakt aan en ik kan het niet laten om even met ze op de foto te gaan. Een stukje verderop staat Menno en aangezien we nu nog fris en fruitig zijn ‘vliegen’ en ‘rocken’ we voor de foto. Daarna gaan we op weg naar de eerste heuvel van het parcours, richting de kerk voor een lusje.

We blijven de rivier volgen om vervolgens een stukje ‘urban run Dublin’ te krijgen langs het ziekenhuis, door de tuinen van een museum en wat mooie Ierse straatjes van de buitenwijken. We zijn bijna op de helft als we een bruggetje over gaan en ik Frank even kwijt ben. Die heeft hetzelfde probleem dat ik de dag ervoor had. Teveel en te vet gegeten de afgelopen dagen, en dus last van zijn maag. Ik hoefde echter maar 5 km, hij moet er 21, maar hij overleeft het wel.

Met km 13 gaan we het park in, waar we eerst getrakteerd worden op een smal pad dat niet zo lekker loopt. Ik ga even live met een DJ op de klanken van Guns ’n Roses, tenslotte is het een Rock ’n Roll halve marathon, om daarna vrolijk een stijle heuvel af, maar ook weer een stijle heuvel op te lopen. Langs het parcours staan vrolijke teksten als ‘It’s a hill, get over it’ en ‘Think of the bragging rights after you finish’ om ons te motiveren voor het gemene vals plat in de laatste kilometers, want veel publiek is er niet.

Dan de laatste kilometer, die ik herken van gisteren. Ik ben eerlijk gezegd niet moe, ik voel alleen mijn benen een beetje, en had wel wat harder gekund. Toch is het prima zo met een respectabele 10,3 km p/u. Mijn doel is wel onder de 2:05 en in elk geval een Aziaat voorbij lopen die al sinds kilometer 10 in mijn buurt loopt. Menno zit weer op dezelfde plek en omdat we nog steeds best wel fris en fruitig zijn komen we ook nu ‘vliegend’ en ‘rockend’ voorbij. Bij de finish loop ik nét even iets eerder over de mat dan Frank, om de seconde van gisteren terug te pikken. Eindtijd is 2:04:07 en medaille twee is ook in the pocket. We lopen naar Menno om Herman en later ook Roos binnen te halen. Dan zijn we compleet en kunnen we medaille drie ophalen. En ze zijn allemaal even groot en even mooi van lelijkheid!

We hebben geen reden om lang te blijven hangen op het terrein dus we gaan terug naar het hotel om te douchen, eindelijk dat stuk worteltaart te halen en de rest van de dag de toerist uit te hangen in Dublin. Tijdens de borrel worden er nieuwe plannen gemaakt voor mogelijke volgende races. Morgen vliegen we laat terug, dus dan kunnen we nog wat meer toerist spelen en dan mogen we dinsdag weer aan het gewone leven beginnen. Opstaan, het huishouden doen, boodschappen halen en ’s avonds…

…’s avonds gaan we lekker een rondje rennen, de Ronde van West!

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *