Ik lig in een vreemd bed en mijn wekker staat ingesteld op mijn telefoon in plaats van dat ik zachtjes gewekt wordt met een lamp die voorzichtig aangaat. Ik ben op Terschelling en ik loop vandaag de Berenloop. Zonder Frank, die mocht niet mee op het Anita weekend. Ladies only. Bovendien ziet het er raar uit, zo’n grote stoere kale Rotterdammer in een roze sport BH.
Inmiddels alweer 3 jaar geleden dat ik mijn boobs mishandelde met een slechtzittende BH tijdens de marathon en ik door Anita Active benaderd werd om eens iets anders te proberen. Dat was ook 20 kilo en 4 cupmaten geleden, want van de volle G is een bescheiden C overgebleven. Gelukkig mag ik, ook nu ik in een showmodelletje pas, nog steeds meelopen in hun Business Team. En omdat Terschelling toch een beetje buitenland is, het visum is 3 weken geleden goedgekeurd, blijven we het hele weekend.
Het Anita geweld begint al op vrijdagavond. Ik mag meerijden met Deborah, ‘collega’ van de Rotterdam Running Crew, en om 14:45 hebben we de boot richting het eiland, waar we Joyce en Esther treffen. Andrea (Run Andrea Run) is medeorganisator en vangt ons bij aankomst op. Later zullen Nydia, Manon, Jacolien en Dinie zich bij ons voegen, en zondag komt Miny. Stuk voor stuk dames die de nodige prestaties leveren op hardloopgebied en je overal tegen kan komen op Social Media. Marjon is onze steun en toeverlaat als het gaat om Anita affaires en brengt de enige man in het gezelschap mee, Clemens, Marketing directeur van Anita internationaal. De ‘lucky gozert’ zoals iemand op Facebook reageerde, die mag zich het hele weekend tussen de dames begeven. Medesponsor van het weekend is lingeriewinkel Lijftijd op Terschelling, vlak bij de start en waar we heerlijk luxe ons basecamp op kunnen slaan tijdens raceday. En dat maakt de setting compleet voor een heerlijk weekend. Oh ja, en dan lopen zondag ook nog even een halve marathon. Tenminste, Joyce en Esther lopen zaterdag ook nog de 10 km. En ik dacht dat ik veel liep. Jacolien en Miny lopen zondag de hele. Oh, hadden ze ook een hele? Hmmm, het is dat ik over 2 weken in Valencia loop. Maybe next year…
We laten onze spullen in de winkel en wachten tot iedereen er is. In de tussentijd laat ik me verleiden tot lokale lekkernijen van de bakker naast de lingeriewinkel, en omdat ook mijn gewone BH’s inmiddels allemaal te groot zijn snuffel ik ook nog even in de winkel. Mijn oog valt op een prachtig zwart wit exemplaar die ook nog eens mooi zit. Uiteraard van Rosa Faia, uit de stal van Anita, want ze maken niet alleen sport BH’s. Heeft Frank toch ook wat aan mijn weekendje weg. Daarna gaan we lekker eten in West-Terschelling, en na afloop met de bus naar onze huisjes in Hoorn. Prima verbinding, behalve het feit dat hij maar 1 px per uur rijdt, dus dat wordt wel plannen de komende dagen.
De volgende dag hebben we ‘vrij’. Na het ontbijt gaan we eerst kijken bij de dames van de 10 km. Dan snel rennen voor de bus terug en de lunch want om 14:00 hebben Deborah en ik een huifkartocht gereserveerd terwijl de rest gaat wandelen of fietsen. Ik krijg flashbacks van 14 jaar geleden toen Frank voor mij een verrassingsweekend paardrijden op Terschelling geregeld had. Toen zaten we ook in Hoorn. Paardrijden had nu ook gekund, maar niet iedereen kan het en diegenen die het kunnen durven het niet aan vanwege verwachte spierpijn. Een huifkartocht is ook enorm leuk en toch ook iets met paarden. Met een aantal anderen gaan we op weg.
De rit brengt ons door de bossen en over het strand en we krijgen een glimp van de prachtige natuur van het eiland. Daar mogen we morgen gedeeltelijk doorheen lopen en de menner weet uitgebreide verhalen te vertellen over het landschap, het eiland, de paarden maar ook over de Berenloop. Na ruim 2,5 uur brengt hij ons weer terug naar de manege, die 3 minuten lopen van ons huisje is, en beginnen we aan de voorbereidingen van ons avondmaal. Uiteraard pasta. Na een gezellige quiz waarin we elkaar nog beter leren kennen zoeken we ons bed op. Morgen, hoe kan het ook anders, vroeg op.
Ik word iets voor de wekker wakker. Nadat ik al mijn spullen weer in de tas gepropt heb en mijn running outfit aangetrokken, loop ik met mijn pannenkoekenmix naar het andere huisje waar we met z’n allen zullen ontbijten. Om 9:55 staat de bus al te wachten om ons naar de start te brengen. We kunnen heerlijk onze spullen weer in de winkel zetten om op ons gemak een groepsfoto te maken. Het is behoorlijk fris dus de warme winkel is een uitkomst. En uiteraard zes keer plassen op een gewoon toilet is ook wel erg fijn.
Dan is het eindelijk tijd om naar de start te lopen. We moeten wel twintig hele meters lopen voordat we in het startvak staan. Ik loop vandaag met Deborah mee, haar tweede halve marathon ooit, dus ik kan genieten vandaag. Voor het startschot wordt de toeter van de vuurtoren geluid en we mogen op weg. Eindelijk opwarmen. We lopen eerst door de dorpsstraat om vervolgens langs de haven richting de Hoofdweg en het oosten van het eiland te gaan. Er staat enorm veel publiek langs de kant die enthousiast staan toe te juichen. Ik vind het nu al een feest en ga gelijk druk aan de slag met het maken van foto’s. Het is met recht de Berenloop, want overal langs de kant vind je een overdaad aan teddyberen. Sommige mensen hebben er een waar kunstwerk van gemaakt, met beren die thee drinken, aan het zonnen zijn, een hele heg versierd met beren, beren die aan een paal hangen, over een postbus leunen of dansend in de armen van een oude dame.
De kilometers vliegen voorbij, er is muziek en ik ren, dans, straal, glunder en geniet. Wat een enorm leuke loop! Ik zie zelfs onze huifkarman in zijn tuin staan met een glas bier. Ik zwaai en hij herkent me en zwaait terug. We krijgen ook een hoop commentaar op onze shirts, want het ‘moveyourbodynotyourboobs’ onttrekt toch wel een aantal glimlachjes van zowel mannen als vrouwen. Zeker als we af en toe even wandelen om iets te eten of te drinken. Ja, ja, maar we halen de beste mensen gewoon weer in als we weer aan het rennen slaan.
Op kilometer 12 gaan we het strand op, waar een stevige tegenwind staat. Het deert me niet, ik ren net zo makkelijk heen en weer, maak opnieuw foto’s en probeer Deborah een beetje uit de wind te houden. Ook de kou voel ik niet, ik voel me net een paard met teveel energie dat zich lekker mag uitleven in rengalop over het strand. En het is maar 3 km. Bij 15 km gaan we het strand dan ook alweer af. Vlak daarna staat een drankpost en zie ik Sil de Strandjutter tussen de vrijwilligers staan. Breed lachend deelt hij bekertjes water uit met zijn grote snor en zijn lange wapperende grijze haren. Hij doet me aan wijlen mijn vader denken. Daar moét ik mee op de foto. Het wordt de mooiste foto van dit weekend.
Ik zoek Deborah weer op en we gaan de laatste 5 km door de duinen in. Ik geniet nu ook weer, dit keer van de prachtige omgeving van het eiland. Wat dat betreft heeft het parcours alle elementen in zich. Het zonnetje laat zich nu ook voorzichtig zien en de bomen geven een paar kilometer later wat beschutting voor de wind. Het strand heeft toch de nodige energie van Deborah gevraagd dus we doen iets rustiger aan. Het verbaast me hoe toch ook in het bos weer de nodige supporters staan, en als ik een foto maak met een houten standbeeld van, hoe kan het ook anders, een beer, krijg ik de nodige opmerkingen. Ik moet doorlopen en het gaat van mijn tijd af. En ik denk bij mezelf, ‘ach tijd, vandaag ben ik aan het genieten en tijd is niet belangrijk’! Daarom stoppen we ook nog bij een man met een berenpak om samen op de foto te gaan.
We komen weer bij de bewoonde wereld en gaan de laatste kilometer in. Nog één foto bij een enorme opblaasbeer en ik moet nog snel rennen om Deborah voor de finish weer in te halen. Samen lopen we de laatste meters over de rode loper. Ik zoek naar de finishfotograaf, die er niet staat, en dan zijn we klaar. De Anita meisjes wachten ons vlak voorbij de medailles op. Zelfs die is mooi! Ik kan met recht zeggen dat dit één van de leukste loopjes is die ik ooit gedaan heb, zo niet het leukste loopje. En ik heb er een hoop gedaan inmiddels. Na wat warms aangetrokken te hebben wachten we op de eerste lopers van de marathon.
De informatievoorziening is slecht en er is verwarring bij de namen van de dames, maar dan blijkt tot onze verbazing toch dat Jacolien als eerste aan komt rennen richting finish. ‘Onze’ Jacolien wint zomaar gewoon even de Berenloop 2017! Het feest is helemaal compleet als een half uur later ook Miny een PR gelopen heeft. Iedereen is nu binnen en we kunnen wat gaan drinken. Om half zes nog even de prijsuitreiking en dan vertrekken de eerste dames alweer richting het vasteland. De rest eet nog een hapje met elkaar. Tapas, voor mij om vast in de sfeer van Valencia te komen. Dan is het voor ons ook tijd om richting boot te vertrekken en de reis naar huis te aanvaarden, met een tas vol souvenirs en een hart vol met fijne herinneringen. Het waren drie fantastische dagen. Nu écht afbouwen en aftellen.
Valencia, agarrate fuerte que vamos allá!
Bedankt voor het mooie verslag van de Berenloop. Ik heb hem voor volgend jaar op de planning staan, maar ik weet nu al, naar aanleiding van het verslag, dat ik hem zeker ga lopen.
Zeker aan te raden! Ik hoop dat het lukt om hem volgend jaar te doen.