Still got the blues

Ik heb het koud en lig lusteloos op de bank. Er wachten een was in de wasmachine en een soeppakket om klaargemaakt te worden op me, maar ik kan me er niet toe zetten. De medailles hangen, de foto’s zijn gearchiveerd en het social media geweld neemt al langzaam af. Wordt verdrongen door andere updates, quizzes, zwart-wit foto’s van een challenge en het nieuws van de dag. Op mijn nagels prijken de laatste resten van afgekrabde nagellak in de kleuren van de Valenciaanse en Nederlandse vlag. Ik heb geen spierpijn, ik ben niet stijf en eigenlijk is er niks in mijn lijf dat zegt dat ik drie dagen geleden nog een marathon gelopen heb. Ik ben alleen maar moe, maar dat kan ook gewoon van een heftig weekend weg zijn. En ik heb nog geen stap hardgelopen.

Gek genoeg had ik verwacht dat ik onrustig zou worden van een week niet hardlopen. Rust nemen en herstellen zou een drama moeten zijn. Maar het gaat me eigenlijk wel makkelijk af. Ik moest me er zelfs toe zetten vanochtend om het planken weer op te pakken, nu ik het al twee dagen niet gedaan had. Zo makkelijk gaat het dus om van een keertje niet hardlopen, naar helemaal nooit meer hardlopen. Het weer werkt ook niet echt mee. Want alhoewel er nu wel een zonnetje schijnt, was het vanochtend nog grijs, en is het hoe dan ook koud. Weer om lekker onder een dekentje op de bank te hangen met een goed boek en een kop warme soep.

Gelukkig ken ik mezelf en weet ik dat als ik mijn eerste rondje weer gedaan heb, ik vanzelf weer in het ritme kom. Want niet alleen die was wacht, wil ik bankhangen met een kop soep zal ik hem toch écht eerst moeten maken, en ook dat schema voor Rotterdam gaat niet vanzelf. De Bruggenloop is ook al over drie weken. Twee en een half eigenlijk. Toch voel ik op dit moment nog weinig aandrang om een hardloopbroek en een shirt uit de kast te trekken en mijn schoenen aan te trekken. Uit voorzorg ben ik echter wel vast mijn headphones aan het opladen.

Sommige mensen hebben enorm last van winterdepressie, ik heb last van marathonblues. Meestal duurt dat maar een paar dagen, daarom geef ik me er maar gewoon aan over. Want ik weet dat na die dagen ik weer kan beginnen met vullen. Vullen van mijn voorraad euforie, adrenaline, opwinding, zin om te lopen, uitdaging, vastberadenheid, energie, discipline en karakter. En daar word ik dan wel weer blij van.

Over 5 maanden mag ik weer een marathon lopen…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *