Tilburg Ten Miles. Uit de categorie ‘Revanche’. Niet voor mij dit keer maar voor Frank. Die stapte vorig jaar uit vanwege een motivatiedip dus dit jaar wil hij hem zeker nog een keer lopen. Om hem af te maken. Mij maakt het niet zo veel uit. Met mijn lange duurloop een week eerder dan gepland in de benen en volgende week Parijs als laatste wedstrijd voor de marathon met slechts een hele rustige 7 km heb ik toch al een afwijking in mijn schema. Dus deze 16 km gaan we niet voluit maar wel snel lopen.
Omdat de start pas om 14:00 is kunnen we heel rustig aan doen. Daarmee is het minder erg dat we de avond er voor geen pasta maar sjiek eten vanwege onze trouwdag en ach, die film die tot 1:00 duurt kan ik ook wel uitkijken. Tenslotte kan ik uitslapen. Blijkt toch een slecht plan als ik onrustig slaap en uit gewoonte om 8:00 wakker wordt. Omdat ik blijf liggen tot 9:00 ben ik ook nog eens zo duf als een konijn als ik uiteindelijk opsta. Ik voel me ouderwets brak.
Frank bakt pannenkoeken en rond 11:15 gaan we op weg. Ruim op tijd dus en dat is maar goed ook als blijkt dat de A16 afgesloten is en we een half uur om moeten rijden. Eenmaal in Tilburg hebben we mazzel want er staat een groot bord dat de parkeergarage waar we willen staan open en bereikbaar is. Ze zijn alleen vergeten te vertellen dat we wel even het parcours moeten kruisen om er te komen. We staan muurvast en het duurt twee waves van 10 km lopers voordat we er door kunnen waardoor we uiteindelijk pas om 13:00 bij de Rabobank zijn. Gelukkig kunnen we daar net als vorig jaar als klant onze spullen kwijt en snel naar de start lopen. We hebben nog steeds genoeg tijd maar ik ben inmiddels wel een beetje gestressed.
We blijven dan ook niet lang hangen en pakken gelijk wat we nodig hebben om naar de start te lopen. Ondanks dat we met niemand hebben kunnen afspreken komen we bij de startvakken toch een hoop bekenden tegen, inclusief Herman, Ed en Terry en Ellen. We kiezen voor startvak C, met een tijd van 1:15 – 1:40. Moet kunnen. We hebben nog bijna een half uur maar al kletsend vliegt het voorbij en klinkt om 13:55 ons startschot.
Ik ga er als een haas vandoor, muziek in de oren en gaan met die banaan. Of eigenlijk niet want ik heb niet echt eten bij me op een paar winegums na. Niet goed over nagedacht. Ik weet nu al dat ik daar spijt van ga krijgen want de pannenkoeken zijn al weg en 16 km is toch wel een afstand waarin ik iets wil eten. Maar daar is het nu te laat voor.
Na de koele temperatuur van de afgelopen twee weken is het vandaag stiekem toch ineens weer erg warm. Eigenlijk te warm. Dan gebeurt er iets wat er al een hele tijd niet meer gebeurd is. Ik heb er geen zin in. En dan bedoel ik ook écht geen zin. Niet alleen heb ik het warm en ben ik moe, maar ik kan ook de motivatie niet vinden om me er overheen te zetten. En ik ben pas op 4 km. Wat is dat toch met die Tilburg Ten Miles? Heeft Frank zijn vloek nu over mij heen gestort? Mezelf kennende weet ik dat ik hem hoe dan ook uit zal lopen maar het zal niet van harte gaan. Het worden dus nog 12 hele lange kilometers.
Eerst maar naar de 5 km en de drankpost. Daar kan ik even wandelen, wat drinken, afkoelen en op adem komen. Ik mis duidelijk mijn eten want ik heb honger. Ik moet het met een winegum doen. Als Frank even later vrolijk voorbij komt hobbelen en roept dat ik ‘wel een beetje tempo moet blijven maken’ weet ik het zeker. Het zit er vandaag even niet in en ik beloof mezelf nooit meer te nachtbraken voor een wedstrijd. Er schieten twee gedachten door me heen. De eerste is dat het best kan zijn dat ik Frank later weer tegen kom, de tweede is dat ik het helemaal niet erg vind als dat niet zo is. Het is alleen maar goed als hij lekker loopt en hij heeft sowieso nog iets goed te maken in Tilburg.
Ik zet mezelf weer in beweging op naar de volgende 5 km marteling en zelfkastijding. Ik heb mijn klokje van snelheid naar afstand gezet maar als ik me op 7 km volledig gedemotiveerd bedenk dat ik nog niet eens op de helft ben zet ik hem maar weer terug. Ik strompel door naar de 8 km en van daar uit naar de volgende drankpost op 10 km. Sowieso laat ik geen enkele drankpost, sponspost of sproeiers uit het publiek voorbij gaan om mezelf nat te maken en af te koelen. Het is lang geleden dat ik zo’n last van de warmte heb gehad en ik moet hoognodig weer gaan intervallen wil ik weer eens lekker lopen. Ik ben lui geworden.
Ik zie Frank in de bochten zo’n 300 meter voor mij lopen. Die gaat lekker. Rond de 11 km voel ik me iets beter. Minder verhit en ik heb Frank ook weer in het vizier. Ik besluit hem als haas te gebruiken tot aan de finish maar krijg al gauw in de gaten dat hij langzamer is gaan lopen en ik nu per saldo een iets snellere pas heb. Ik pas mijn plan aan en probeer bij hem te komen om aan te haken zodat we samen kunnen lopen. Dat lukt rond de 12 km en opgelucht haal ik adem. Die laatste vier kilometer red ik ook nog wel als we het samen doen.
Frank vraagt of ik het ga doen. Ik weet precies wat hij bedoelt en roep van niet. Nee, vandaag niet. Vandaag gewoon samen uitlopen tot de finish, ook als ik op 14 km merk dat ik inmiddels een beetje uitgerust ben en eigenlijk wel weer sneller zou kunnen en Frank opnieuw roept dat ik wel mag gaan. Samen vind ik wel zo leuk en ook nog een beetje in het kader van gisteren.
We draaien de drukke winkelstraat in voor de laatste kilometer waar het publiek weer rijendik staat en ik hoor voor de zoveelste keer mijn naam. Want dat moet ik Tilburg wel nageven, heel veel muziek langs de kant en enorm enthousiaste toeschouwers. Dan nog even een laatste krachtinspanning voor de spoortunnel en dan mogen we eindelijk de bocht om naar de finish. Ik grijp Frank zijn hand en we lopen ouderwets samen over de finish. Holy macaroni, wat was dit een zware bevalling! Ik hoop maar dat dit de slechte generale voor Berlijn is.
Na de finish wachten we nog even op een aantal bekenden maar dan krijgen we het koud en zoeken onze tas bij de Rabobank weer op. We hebben nog wat muntjes om iets te drinken en rond een uur of vijf houden we het voor gezien en rijden we weer richting huis. Ondanks alles hebben we toch goed gelopen met 1:28:02. Niet eens een seconde verschil. Frank heeft zelfs 3 seconden van zijn PR afgesnoept. En ik? Ach ik heb maar drie woorden om deze race zo snel mogelijk te vergeten.
Vive la France!
CU next week in Paris…