La Parisienne New York style

‘Frisse morgen in Parijs, gewoon mijn business…’ en mijn business bestaat tegenwoordig veel uit hardlopen. Toen mijn vriendin Annemieke en ik vorig jaar finishten bij La Parisienne en het thema voor dit jaar zagen keken we elkaar aan en zeiden gelijk tegen elkaar: ‘Zet maar in de agenda!’ Want een Ladiesrun in Parijs lopen met het thema New York, daar moeten we bij zijn.

We hebben dit jaar de mannen zo gek gekregen om met ons mee te gaan dus stappen we zaterdagochtend om 6:00 vroeg in de auto op weg naar La douce France. Daar eenmaal aangekomen is de eerste stop bij La Village om onze startnummers op te halen. Inclusief tasje en T-shirt. Het is al aardig druk en bij de diverse stands staan de dames veelvuldig in de rij. Die slaan we dan ook maar over en concentreren ons op de foto’s met een Vrijheidsbeeld, een straatnamenpaal en een NYC taxi, alles met de Eiffeltoren op de achtergrond. Slechts een rammelende maag dwingt ons richting een hamburger met roquefort. De rest van de dag brengen we door met uren door Parijs slenteren. Onze benen nemen het ons niet in dank af. Gelukkig is de race zelf maar 7 km.

De volgende ochtend staan we opnieuw vroeg op. We hebben dit keer gekozen voor de eerste startgolf, nog vers in het achterhoofd dat we vorig jaar moesten haasten om op tijd terug in het hotel te zijn om te douchen en uit te checken. De blauwe golf is van 8:45 tot 9:15 open en we staan relatief vooraan. Desalniettemin staan er ook nog een hele hoop dames voor ons op de brug. De eerste start is om 9:30 maar ons groepje is uiteindelijk pas om 10:15 aan de beurt. Omdat de mannen ergens langs het parcours staan houden we strak contact over hoe laat we beginnen met rennen. Zo ook met Marilyn, een vriendin uit Parijs die is komen kijken. Het netwerk wil echter niet altijd meewerken dus ik ben al zwaar gestressed voordat we beginnen. Maar al met al komt het toch goed en is iedereen op tijd op de hoogte. Dan begint het aftellen en klinkt voor ons ook het ‘trois, deux, une, go!’

We starten ultralangzaam. Het is druk en net als voorgaande jaren zijn de meeste dames niet gewend om hard te lopen. Het geeft niet, Annemieke komt ook net terug van een blessurejaar en moet niet alleen heel rustig aan doen maar is überhaupt aan het opbouwen. En dat geeft mij weer de kans om er een feestje van te maken. Terwijl ik om me heen kijk heb ik een beetje spijt dat ik niet meer aandacht aan mijn outfit heb besteed. Een leuk hoedje, een rokje, een paar pompoms, damn, ik heb er zelfs niet aan gedacht om mijn ‘amerikaanse’ hardloopbroek aan te trekken. Dat ga ik volgende keer écht anders doen. 

Marilyn zou ergens links moeten staan, direct in het begin. Ik zie haar gelijk en mijn vreugde is groot aangezien het alweer meer dan een jaar geleden is dat we elkaar gezien hebben. We maken gauw even een selfie en dan gaan we weer door. Wat blijft het toch een fantastische ervaring om zo door Parijs te mogen rennen. Langs het hele parcours staan bandjes met muziek en juichende toeschouwers. Als we door een tunneltje rennen hangen er allemaal politiesirenes die gezellig aan het loeien zijn. De zon schijnt en overal waar ik kijk zie ik de Parijse iconen. Rechts de Seine met de bruggen, dan links de hoek om naar het Grand en Petit Palais. Maar eerst nog even zwaaien naar onze mannen die ons toejuichen. 

Ik lach, ik dans, ik ren, maak foto’s en geniet met volle teugen. We zijn bij een van mijn favoriete stukken aangekomen. Terwijl Annemieke dapper doorrent sta ik even stil en draai me om voor de aanblik van de majestueuze Champs Elysees. In de verte straalt de Arc de Triomph in de zon. Ik draai me weer om en begin weer te rennen. Voor mij ligt de Place de la Concorde met de Egyptische obelisk. Het protserige goud op de punt lijkt speciaal voor vandaag te zijn opgepoetst. Daarna lopen we verder richting de Pont Alexandre III voor nog meer gouden standbeelden. Daar zien we opnieuw de mannen en mogen wij een heen en weertje naar de Ecole Militaire.

Bij de rotonde staat een gospelkoor te zingen. ‘We love you, we love you, we love you’, zingen ze onafgebroken. And I love them back! En terwijl ik weer met mijn selfiestick in de weer ben rent Annemieke lekker door. Het is voor mij vandaag dan ook meer intervallen dan iets anders. Ik race door de bocht van de rotonde terug de brug over op zoek naar Annemieke die net wat te drinken pakt. Ondertussen vind ik een rode pompom op straat en neem hem mee. Heb ik iets te zwaaien. Aan het begin van de brug staan nog één keer de mannen en gaan we weer richting de Eiffeltoren. We mogen weer een tunneltje door ditmaal met een grote disco waar ik even blijf dansen. Dit zou ook wat voor de Running Angels zijn!

De tunnel weer uit gaan we de laatste kilometer in. We draaien de Eiffeltoren om en Marilyn staat ook nog een keer langs de kant. Ik praat nog even met haar en zoek gauw Annemieke weer op voor de finish. Daar zie ik links de mannen weer staan die ons blijkbaar nog niet verwachtten want de camera zit nog in de tas. Achteruit lopend voor de foto gaan we naar de finish waar ik bijna over een buxushaagje struikel. 

Eenmaal door de finish worden we heel efficiënt langs de verschillende standjes geleid. Water, tasje met de prachtige medaille van de Amerikaanse vlag, chocoladebroodje, pakje sinaasappelsap, roos en uitgang waar Marilyn en de mannen op ons wachten. Na de nodige foto’s en een kort interview van twee Fransozen met een camera moeten we alsnog haasten om op tijd in het hotel te zijn voor een douche en het uitchecken. We zijn er exact om 12:00 maar we krijgen nog een  kwartiertje extra. Daarna maken we nog even een foto met de medaille bij de Franse versie van het Vrijheidsbeeld en trakteren we onszelf op een pizza en lopen nog ‘even’ naar de Champs Elysees om een ijsje te scoren. Dan zit het weekend er wel weer op en gaan we terug naar het hotel om de auto op te pikken en de reis naar huis te aanvaarden. Omdat we moeten tanken volgen we de instructies van de routeplanner. We hebben het te laat in de gaten maar die brengt ons naar de enige plek in Parijs waar je nooit, maar dan ook nooit met de auto wil zijn, namelijk de rotonde om de Arc de Triomph. Gelukkig overleven we het en na een lange rit bereiken we veilig Rotterdam.

Volgende week om deze tijd… Bratwurst und sauerkraut. Und wir schaffen das!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *