2 januari. Alle kerst en nieuwjaarsdrukte is weer voorbij. We kunnen weer in het normale patroon. Dat betekent op tijd naar bed, op tijd opstaan, werken, boodschappen doen, de huishoudelijke taken, paardrijden, trainen, sportschool en normaal eten. Vooral normaal eten. Want ook al neem ik me ieder jaar weer voor om rustig aan te doen, zoals ieder jaar heb ik weer niet alleen te veel gekocht, maar er ook weer teveel van gegeten. En dat merk ik gelijk!
De weegschaal is al een paar dagen zo ontzettend boos op me dat ik hem voorlopig niet onder ogen durf te komen, ik heb sinds twee jaar weer borsten om mijn BH mee te vullen en mijn sexy hardloopbroeken zitten allemaal te strak. Lang leve stretch! Gelukkig heb ik ook nog een paar hardloopshirts die iets groter uitvallen.
Maar dat is allemaal uiterlijk. Ik voel me ook dik en vadsig. Frank ook overigens. Wat dat betreft kunnen we zo mee doen in ‘Frank en Saskia en de vadsige vetzakken’. Toen we nieuwjaarsdag naar mijn schoonvader reden voelde ik ook ineens een soort verkramping in mijn linkerkuit. Alsof iemand er hard in kneep. Zoals vroeger, als die pestkop op school niet alleen je arm tussen zijn ijzeren vingers pakte, maar dan ook nog eens even lekker zijn hand omdraaide. Je weet wel, zo’n gemene kneep.
Ook tijdens ons eerste rondje van het nieuwe jaar merkte ik het. 6 km leken wel 60 km. Ik kwam maar langzaam vooruit en voelde al mijn vetranden trillen bij iedere stap die ik neerkwam terwijl de mensen in mijn directe nabijheid verbaasd om zich heen keken of ze nu echt een lichte aardbeving voelde of dat het verbeelding was. ‘Nee mevrouw, ik ben het maar. Ja, beetje zwaar getafeld tijdens de kerst. Maakt u zich geen zorgen, die gebarsten stoeptegels worden wel door de gemeente vervangen op den duur…’
Eenmaal thuis kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog een protestbrief aangeboden van mijn spieren en gewrichten. Het was een lange preek over gezond bezig zijn, dat zij al het zware werk moesten doen terwijl ik een beetje feest aan het vieren was, onverantwoord overwerk, ik geloof dat zelfs het woord dwangarbeid er aan te pas kwam, en dat als ik niet als de sodemieter weer ging matigen, nou ja, het kwam er op neer dat ik dan een georganiseerde staking kon verwachten met acties vanuit de vakbond.
Jullie weten dat ik naast hardlopen ook paard rij. Hoefbevangenheid is een hele vervelende en pijnlijke aandoening onder paarden. Het is een ontsteking in de hoeven als gevolg van bijvoorbeeld overgewicht of een darmstoornis, veroorzaakt door, laten we zeggen, te veel snelle suikers in één keer terwijl het paard hier niet aan gewend is. Het paard kan ik elk geval geen stap meer verzetten. Als ik dat zo bekijk geloof ik dat ik ook een acute aanval van hoefbevangenheid heb.
Volgend jaar met kerst ga ik niet meer…