Vanwege Corona heb ik vooralsnog niet al te veel gepland staan qua loopjes. Ik heb het al druk genoeg met alles wat doorgeschoven is en ik moet kijken waar eventueel nog gaatjes in de agenda zijn en hoe het met het lijf staat. En zowaar is er vandaag een gaatje. Bovendien gaat het met het lijf iets beter na de 100 km van twee weken geleden dan destijds in maart. Toen had ik echt wel een paar weken nodig om bij te komen. Nu voel ik het ook wel, maar het lijkt sneller te herstellen. En als Frank dan ook nog op zaterdag 50 km gaat lopen en ik een Anita event heb, betekent dat sowieso dat ik zondag alleen moet lopen dus dan kan ik maar beter iets leuks verzinnen. Ik hoef niet lang na te denken. In navolging van vorig jaar lopen ze met de Smokkelaarstrail ook nu op zowel zaterdag als zondag, Goirle is niet al te ver weg en is 27 km trail prima te overzien. Dat kan ik in mijn eentje lopen.
Zo gezegd, zo gedaan en ingeschreven. Natuurlijk geen rekening gehouden met een drukke week, die tijd van de maand, vrijdag laat naar bed, zaterdag vroeg op voor een super te gek Anita event waar ik helemaal los ga op springschoenen maar daardoor wel volledig uitgeput op de bank beland zaterdagavond, en een slechte nachtrust omdat een of andere gek midden in de nacht op straat staat te schreeuwen en tegen de tijd dat hij eindelijk ophoudt een van de buren het vervolgens overneemt door hem heel luid en duidelijk te kennen te geven dat hij de hele buurt wakker maakt met zijn geschreeuw. Haar hond stemt luid blaffend in. Voor de rest een hele rustige buurt hoor waar wij wonen.
Ietwat brak word ik dan ook nu vroeg wakker van de wekker. Ik moet om 10:10 starten maar ja, ontbijten, er naar toe rijden, parkeren, startnummer ophalen en natuurlijk minimaal twee keer naar de wc. Het is prachtig mooi weer en ze hebben een nieuwe route dus ik ben benieuwd. Frank heeft besloten om mee te gaan en de 12 km route te wandelen als ik aan het rennen ben. Kan hij een beetje ‘uitlopen’ van de 50 km van gisteren. Hij doet zijn best maar. Officieel mag hij het startterrein niet op maar niemand die het controleert dus hij loopt gewoon mee. Als ik er helemaal klaar voor ben maken we wat foto’s en wachten we tot ik mag starten. Wacht even! Ben ik er helemaal klaar voor? Nee! Op het laatste moment bedenk ik me dat mijn oortjes nog in mijn tas zitten! Ik pak ze gauw en dan mag groep 1 weg. 5 minuten later groep 2 en dan is het mijn beurt. Frank wil nog een foto maken maar als we beginnen met rennen blokkeert zijn camera. Helaas pindakaas.
Het eerste stuk loopt lekker weg. De snelle jongens en meisjes zijn al gauw weg maar ik ga mee met de leftovers. ‘Maisveld’ is het woord van de dag. We mogen er straks dwars doorheen om de grens met België te kruisen en moeten opletten voor de fotograaf. Voor nu lopen we er alleen maar langs maar met de zon geeft het nu al een prachtig plaatje. Sowieso kan ik het niet laten om her en der al wat foto’s te schieten. Dat andere deelnemers me voorbij rennen neem ik maar voor lief. Tenslotte is het geen wedstrijd. Oh ja, toch wel…
Na 5 km zandpaden en wat bospaden komen we bij het aangekondigde maisveld. Er staat een fotograaf bij de ingang en als ik halverwege ben besluit ik zelf ook foto’s te maken. Ten slotte ben ik opgevoed dat een trailrunner altijd zelfvoorzienend is, dus moet ik ook mijn eigen foto’s maken. Dat valt nog niet mee. Als ik mijn telefoon in de houder op de juiste positie wil zetten komen de lopers van startgroep 4 achter op lopen dus moet ik even wachten. Poging twee. De foto is niet naar mijn zin dus nog maar een keer, en weer een groep lopers die ook nog eens in de verkeerde groef lopen. Als ze eindelijk voorbij zijn poging drie, en terwijl ik dat doe zie ik een fotograaf van de organisatie aan het eind zitten, geduldig wachtend tot ik eindelijk eens een keer besluit om door te lopen tot het eind. Vooruit dan maar, maar niet nadat ik gecheckt heb of mijn foto ok is. Ik maak het goed door breed lachend te poseren terwijl ik het maisveld uit kom lopen.
Ik ren weer verder en bij kilometer 7 merk ik dat ik aan het racen ben. Dat is niet de bedoeling. Niet alleen ga ik dat niet trekken in mijn huidige staat maar ik heb allang gezien dat het een mooie, lees betere dan vorig jaar, route is en ik wil er van genieten en foto’s maken. Ik ben dol op de single track paadjes door het bos en als we even later een stuk hei op lopen moet ik gewoon weer even foto’s maken. Ook dit gaat niet zonder slag of stoot want er komen weer veel lopers langs die geen boodschap hebben aan mijn fotoshoot, enkele uitzondering daar gelaten. Het kost me de nodige tijd, maar als ik naar de verbeten gezichten kijk van de lopers die langs komen rennen en alleen maar met hun tijd, of nog erger hun PR, bezig zijn en niks meekrijgen van hun omgeving, weet ik dat ik de juiste keus gemaakt heb.
In het bos maak ik een filmpje voor Facebook, inclusief een ‘bijnaopmijnmuil’ momentje. Zou wat wezen aangezien ik live ben. Ongecensureerd dus. Gelukkig blijf ik rechtop en kan ik zonder kleerscheuren verder. Tenminste, als ik door dit stuk bos kom waar een heel erg naar luchtje hangt. Alsof je in een gierput rent. Op 11 km gaan we de grens weer over terug Nederland in en natuurlijk een foto bij het grenspaaltje. Dan nog een kilometertje en hebben we alweer de eerste verzorgingspost. Waarschijnlijk ben ik een beetje verwend want hij valt een beetje tegen. Water en sportdrank, maar geen cola. Zoute sticks en energy bars, maar geen chips, chocola of sinaasappel. Ik neem wat sticks en een bekertje water, en als ik weer weg ren worden er toevallig wat stukjes banaan neergelegd. Te laat, ik eet de rest van mijn Liga wel.
Het is maar 4 kilometer tot de volgende verzorgingspost en de route loopt nog steeds afwisselend door en langs het bos. Inmiddels heb ik al een tijdje niemand gezien en loop ik heerlijk met me, myself and I. Ik doe zelfs af en toe stiekem een dansje want niemand kijkt toch. ‘Niemand weet, niemand weet, dat ik een dansje doe en Saskia heet…’ Ondertussen volg ik braaf de bordjes maar als ik over een heel lang paadje tussen de bomen door loop begin ik te twijfelen of ik niet iets gemist heb. Nou ja, we zien wel en aan het eind van het pad hangt gelukkig weer een bordje.
Inmiddels zit ik op 16 km en nog geen verzorgingspost. Ik vermoed dat hij aan het eind van het pad staat en dat klopt. Ook nu weer hetzelfde aanbod, maar dan direct met de bananen. Ik hoopte stiekem dat er nu wat meer zou liggen maar goed, ik ben zelfvoorzienend. Ik neem hetzelfde, een bekertje water en wat zoute sticks. Op naar de volgende 5 km, opnieuw kleine paadjes door het bos, met af en toe een verloren fietser. Dan beginnen er wat rode lampjes te branden in mijn systeem. Het batterijtje is even leeg en ik krijg het niet opgeladen. Misschien toch iets te enthousiast gesprongen gisteren? Het worden een paar kilometer afwisselend dribbelen en wandelen tot aan de 21 km. Ik ben dan al lang overduidelijk de laatste loper want ik heb al eeuwen niemand meer gezien. Ik vraag het de mannen van de verzorgingspost maar die weten het eigenlijk ook niet.
Ik app Frank zodat hij een beetje weet waar ik ben en waar hij aan toe is. Nog 6 km en een beetje. ‘Uurtje?’, vraagt hij. Zoiets, misschien minder als ik mijn playlist wijzig. Daarom zijn die oortjes zo belangrijk. De nieuwe playlist doet wat hij moet doen, de motor herstarten. Als ik dit nog even volhou wordt het zeker minder dan een uurtje. Het laatste deel van de route bestaat uit hardere zandpaden en ik tik de kilometers aardig weg. Voor de zekerheid gaat er nog een spekje in voor de laatste drie kilometer en als ik op het lange bekende zandpad naar het start/finishgebied ben en mijn klokje nog twee kilometer zegt app ik Frank. Ik haal dan ook nog wat lopers in al weet ik niet welke afstand zij lopen. Frank appt terug dat ik ‘deftig laatste ben’. Ik dacht het niet! Linksom of rechtsom. Maar hé, boeien. Ik heb leuke foto’s.
Ik weet op dat moment al dat de route geen complete 27,5 km zal zijn, maar we zien wel waar we op uitkomen. Als ik op 26,5 km ben mag ik het bos in naar de finish. Nu is het nog maar een klein stukje en stuur ik Frank nog gauw een appje want die wilde een finishfoto maken. Met 26,8 km kom ik over de finish terwijl Frank zijn foto maakt. Natuurlijk moet ik het rondje even volmaken en terwijl ik dat doe komen de paar lopers die ik ingehaald heb ook binnen. De organisatie is al aan het afbouwen maar ik ben tevreden met mijn 3:18:22. Daarna gauw naar huis en eindelijk mijn haar wassen, wat ik al sinds vrijdag wilde maar niet aan toe kwam. Lopen we volgende week wel weer 30 km op asfalt in Barendrecht. Gaan we racen. Lees, ik vlieg enthousiast van de start weg, bedenk me op 5 km dat ik te lui ben geworden, dreutel 15 km verder, sjok scheldend en vloekend de volgende 8 km naar de finish en sjees de laatste 2 kilometer met de Terminatorknop naar het eind om daar dood neer te vallen.
Some things never change…
Heerlijk verhaal weer, ik lees ze altijd. En geniet ervan. Dan zie ik altijd dit reactie veld.. Weet nooit wat ik moet zeggen. Blijf verhalen schrijven over je (jullie) avonturen!
Hi Esther,
Dank je wel. Voor dit soort reacties blijf ik schrijven .
Heerlijk verhaal, het is net alsof je zelf deze trail ervaart! Ga vooral door Saskia.
Dank je wel Jeroen