‘Zullen we het weekend een iets langer loopje doen?’ ‘Ja dat is goed, waar wil je dan naar toe?’ ‘Hoe ver is het als we om de zuidpunt heen lopen, vanaf Bachelors Beach naar Sorobon en dan midden door weer terug?’ ‘Dat is 30 km. Da’s een beetje ver.’ Nou is dat voor ons normaal gesproken wel te doen, maar in deze hitte hebben we de spullen niet bij ons om wat eten en vooral genoeg drinken mee te nemen. Bovendien is 30 km in deze warmte wellicht ook gewoon wel een brug te ver.
Het blijft in mijn kop zitten en dan krijg ik tijdens een duik een geniaal idee. Als we nu gewoon eens een run-bike-run doen, net als met de Roparun? Alleen dan met de auto omdat we geen fietsen hebben natuurlijk. Kunnen we genoeg eten en drinken meenemen, een handdoekje en zelfs de grote camera voor een paar foto’s. Ik opper het idee aan Frank en die ziet het ook wel zitten. ‘Dan doen we dat zaterdag, en dan de rest van de dag maken we nog één duikje en hebben we een relaxdag. Gaan we wel op tijd beginnen in verband met de warmte.’
En zo is het de enige dag tijdens de vakantie dat we een wekker zetten. Om zes uur, kunnen we even langzaam opstarten, iets eten en op weg. Rond de klok van zeven staan we er klaar voor. Ik ga starten en we beginnen met 5 km. Dan kijken we wel of dat ok is of wellicht te veel. Het eerste stukje is nog bebouwde kom en dus druk met auto’s maar na de eerste 2 km is het de long road to the Salt Pier, die we feitelijk al eerder gelopen hebben.
De zon schijnt al en de temperatuur is er ook naar. De plassen die de kleine regenbuitjes van afgelopen dagen gevormd hebben zijn al lang en breed weer verdampt. Na 3 km vraagt Frank of het gaat en ik besluit dat we daarna inderdaad beter stukjes van 3 km kunnen lopen. Dat is prima te overzien en goed te doen. Frank rijdt naast me en dan weer een stuk vooruit zodat hij tijd heeft om uit te stappen en foto’s te maken. Niet alleen van mij, maar ook van flamingo’s in het water.
Het is exact 5 km tot aan de Salt Pier en de eerste wissel. Het zweet druipt van me af en ik ben blij dat de kop eraf is. Veel water drinken en dan gaat Frank alweer op pad. Nu is het mijn beurt van vooruit rijden, uitstappen en foto’s maken. Vooral dat uitstappen is voor zo’n klein meisje als ik en een toch wel grote pick up truck best een uitdaging. Maar daar houden we wel van.
Voorbij de Salt Pier komen we langs Pink Beach en dan White Slave. Met lopen zijn we nooit verder dan dit gekomen en ik vind het super leuk om nu op stukken te lopen waar we anders alleen maar met de auto komen. Bovendien zit het Roparun gevoel er goed in. Stukje rijden, kijken waar Frank loopt en een plekje zoeken om de auto even neer te zetten.
Bij Kite City zit Frank zijn eerste 5 km er op en mag ik weer aan de bak. Hij smelt helemaal en ook hij is het er mee eens om 3 km stukjes te lopen. Met nog 20 km te gaan betekent dat nog 3 keer lopen en een beetje. Ik loop nu tot aan Red Slave en met de smalle weg is het af en toe even opzij stappen voor die enkele auto die voorbij komt rijden. Net bij White Slave wat leuke foto’s van Frank gemaakt, hij bij Red Slave van mij.
Na Red Slave komen we echt bij de punt van het eiland en bij de Willem’s Lighthouse. Ook het landschap verandert naar ruige stenen, droge vlaktes en wat plassen waar flamingo’s in staan. Ook komen we een allerschattigst ezelstel tegen met een veulentje. Omdat we nu een bocht maken en daarna de andere kant op lopen is voor ons ook de zon gedraaid. Meer foto’s met de zon van voren dan van achteren dus. Frank pikt nog net de kleine pyramide bij Baby Beach mee en dan ben ik weer aan de beurt.
Ik merk dat ik steeds lekkerder ga lopen, zoals gewoonlijk. Ik heb echt niet zo’n last van de warmte ook al laat ik een spoor van zweetdruppels achter. Beetje sauna idee zeg maar. Ik geniet van het uitzicht en zoals gezegd is 3 kilometer heel erg goed te overzien. Het is weer voorbij voordat je er erg in hebt en dan is Frank alweer aan de beurt. Ik zou dit heel lang vol kunnen houden.
Frank loopt tot aan het eind van de weg naar Sorobon en draait voor zijn laatste honderden meters naar links de hoek om terug richting de westkust. Ook dit kennen we van een paar jaar terug toen we hier onverwachts een wedstrijd liepen, ook al liepen we toen de andere kant op. Frank krijgt gelijk een stomp in zijn gezicht, want de wind komt nu van achteren en we lopen tussen de bomen midden op het eiland. Standje sambal zeg maar, en inmiddels is het ook al dik in de ochtend. Hij redt het gelukkig nog wel tot de auto.
Voor nu is het in principe mijn laatste beurt, daarna alleen nog maar een extra kilometer. Ik vind het wel warm, maar niet warmer of minder warm dan dat ik in Spanje liep bijvoorbeeld. Ik loop eigenlijk wel lekker en mijn gemiddelde tijd per kilometer ligt hoger dan in het begin. Ik kan er niks anders van maken. Ik richt me op de elektriciteitspalen, die staan ongeveer 100 meter uit elkaar. Ook handig voor waar de auto moet stoppen. Frank maakt nog een paar mooie plaatjes en omdat het rustig is kan ik in het midden van de weg lopen om te poseren.
Snel genoeg zit het er weer op en moet Frank nog een stukje. Ik heb medelijden met hem, want het is echt wel warm nu. Maar hij laat zich niet kennen en gaat gewoon stug lopen en weigert om er twee kilometer van te maken. Ik wil straks eigenlijk wel doorlopen tot 16 km, dan heb ik een mooie 10 mijl, maar omdat we dan een stuk in bebouwde kom moeten lopen is dat geen goed plan. Het rondje is sowieso niet helemaal 30 km dus Frank die straks ook zijn laatste kilometer loopt moet er sowieso doorheen. Hij loopt nog even langs de ezelopvang en dan is ook zijn 3 km klaar.
Mijn laatste kilometer is een stukje heuvel af en ik zie Bachelor’s Beach al min of meer liggen. Nog een stukje de hoek om en dan is het klaar. Frank nog zijn stukje en dan hebben we samen toch maar weer mooi 30 km gelopen. Super leuk om te doen zo, en ik heb mijn croissantje ook wel weer verdiend vind ik. Vanmiddag nog één duikje maken en dan vanavond lekker ‘sjiek’ uit eten.
Misschien toch maar eens opperen aan de organisatie van de Roparun, zo’n Bonaire versie…