Nog een week voor #demooiste. ‘Appeltje, eitje voor jou’, zegt iedereen, maar ook met hardlopen ben je net zo goed als je laatste race. En mijn laatste races waren niet zo heel erg denderend wat dat betreft. Een beetje overtraind c.q. oververmoeid en mijn kuiten willen al een tijdje niet meer meewerken. Het lijkt wel of ze nu echt stuk zijn en niet meer te repareren. Wanhopig proberen te redden wat er te redden valt gewoon even twee weken écht rustig aan doen qua afstanden. Tussendoor 5 km en de lange duurloop max 10 km. Net zoals we dat vroeger deden toen we nog officiële trainingsschema’s volgden voor de marathon.
Omdat er na Rotterdam ook nog een leven is, waar de Roparun deel van uit maakt, en we weer uitgenodigd zijn door Henk van Haus Waldruhe, reizen we met een deel van team Jatogniettan?! weer af naar Mallnitz, Oostenrijk. Een mooie gelegenheid om tijdens de Paasdagen even helemaal tot rust te komen. Beetje frisse berglucht opsnuiven, korte rondjes rennen, een beetje eten, drinken, slap ouwehoeren en door de bergen wandelen.
8 man/vrouw sterk stapt donderdagochtend iets voor 7:00 op Rotterdam in het vliegveld. De zon komt langzaam op en kleurt de hemel prachtig rood. Een kleine twee uurtjes later landen we in Salzburg, waar we nog bijna drie uur moeten wachten op de trein. Niet getreurd, het café-restaurant naast het station biedt uitkomst voor een ontbijtje en er is zelfs nog tijd om even naar het centrum te lopen waar ik, achteraf gezien, veel te dure MozartKugeln koop. Maar ja, ze komen dan ook wel uit Salzburg.
Terug bij het café nog wat drinken en dan proviand in de supermarkt scoren voor de treinreis naar Mallnitz. De stemming zit er goed in en de toon wordt gezet voor de rest van het weekend. Gearriveerd in Mallnitz wacht ons een taxibusje en bij Haus Waldruhe wacht ons het hartelijke weerzien met Henk die ons onze kamers wijst. Frank en ik mogen in een eigen kamer, de rest gaat in een gedeeld appartement.
Als de koffers uitgepakt zijn gaan we gelijk maar sfeer opsnuiven in de kroeg. Het zonnetje schijnt en we kunnen makkelijk buiten een biertje drinken. Daarna nog even door naar de kroeg van Ab, een Amsterdammer die nog niet zo lang hier neergestreken is. Daarna is het tijd om te gaan eten. Het is steakweek in een van de plaatselijke restaurants en daar ontmoeten we ook Sylvia. Sylvia is Hongaars, spreekt echter goed Nederlands omdat ze een tijdje in Nederland gezeten heeft, ziet er uit als een MMA vechtster met haar piercings en tattoos maar is gehuld in een Dirndl. Laten we zeggen, het is een verschijning, maar ze loopt rond met de grootste glimlach van het westelijk halfrond. De steaks zijn heerlijk en het gezelschap is opperbest. Natuurlijk als toetje Kaiserschmarren, een soort koek in stukjes met suiker en appelmoes, en dan waggelen we tonnetje rond weer terug naar Haus Waldruhe.
We beginnen de vrijdag met een kort rondje van 5 km. Of het de hoogte of de Kaiserschmarren is weet ik niet, maar ik lijk de grote boze wolf wel. Ik puf en ik huf maar goed, gelukkig is het maar 5 km. Daarna douchen en ontbijten in het appartement van de groep. Na het ontbijt gaan we proberen om weer naar de uitkijkpost op de berg te lopen, waar we vorig jaar ook geweest zijn. Een bord geeft aan dat de weg dicht is maar eigenwijs als we zijn proberen we toch naar boven te komen. Niet iedereen redt het, om diverse redenen, en ook ik haak af als we nog twee bochten moeten en er écht een grote boom over het pad ligt waar we niet omheen of overheen kunnen. Frank en Pascal klimmen via een shortcut naar boven maar alhoewel ik wel denk dat ik boven kom, denk ik dat ik niet meer naar beneden durf, of in elk geval niet zonder kleerscheuren. Bovendien ben ik vorig jaar al boven geweest dus ik geloof het wel.
Frank blijkt uiteindelijk als enige het huisje gehaald te hebben, maar als iedereen weer beneden is belanden we bij de bakker, waar diverse koeken uitgeprobeerd worden. Van daar uit even relaxen in Waldruhe alvorens het zo’n beetje lunchtijd is. Het sportcafé is de enige kandidaat en een portie Käsespätzle gaat er best in, net als het gedeelde stukje Sachertorte. Om weer een beetje te compenseren voor al die calorieën gaan we daarna opnieuw wandelen. Het is nog steeds mooi weer dus we profiteren er maar van. De wandeling voert ons naar bekend terrein, hier hebben we vorig jaar ook gewandeld. Helaas is ook hier de weg dicht en moeten we uitwijken naar de geasfalteerde weg. Nou ja, het zij zo.
Na de wandeling heb ik echt even behoefte aan een relaxmoment en ik scoor een oude Flair om op bed te lezen. We worden om 18:30 verwacht in de Stube want vanavond maakt Henk zijn beroemde spareribs voor ons. Tijdens het eten, en het naborrelen, doen we wat rondes met vragen om elkaar nog beter te kennen. Iemand mag een vraag aan een ander stellen en daarna heeft die de beurt. Het zijn onschuldige vragen als ‘wat doe je voor werk?’, of ‘wat is je lievelingskleur?’, maar ook serieuzere zaken als ‘wat zou je anders in je leven doen?’ of ‘van wie hou je het meest?’ We sluiten af met een lange sessie ‘Never have I ever…’ wat soms voor hilarische situaties zorgt.
Zaterdag doen we iets rustiger aan. Ontbijten, even snel naar de supermarkt en dan dropt Henk ons in Seebachtal, een natuurgebied waar je prachtig kan wandelen. Er zijn twee routes, over een ietwat verharde weg en door het bos. We willen natuurlijk heen door het bos maar er ligt sneeuw en ijs en we hebben niet echt goede schoenen met profiel aan. Frank, Pascal en ik wagen de gok, de rest pakt de verharde weg. Gelukkig blijkt het alleen het eerste stukje waar sneeuw en ijs ligt en is de rest goed te doen. Tenminste, tot we weer een bord tegen komen dat de weg dicht is. We doen wat we altijd doen, negeren.
De omgeving is prachtig zo ingesloten tussen de bergen en er valt wat miezersneeuw. Je kan goed zien waar de lawines de bomen meegesleurd hebben en de ijspegels hangen aan de rotsen. Frank ziet een eekhoorntje wegschieten die hier zwart zijn in plaats van bruin, en aan de overkant scheert een roofvogel over de top van de berg. Het pad is goed begaanbaar en we snappen niet waarom het dicht is, totdat we ook hier bij een grote boom komen die dwars over het pad ligt en waar we echt wel even moeten klimmen om er door te komen. Maar het lukt en de rest van het pad is wel weer goed te doen.
We komen uit bij een verzameling hutjes die dicht zijn in deze tijd van het jaar. Een mooi moment om even wat te eten en te kijken waar de rest gebleven is. Die zijn bij de waterval dus wij lopen ook rustig die kant op. Eenmaal daar wil ik ook wel naar de voet van de waterval, waar ook nog een berg sneeuw ligt. Zo gezegd zo gedaan, foto maken en weer terug. We wandelen over de verharde weg terug naar het beginpunt waar gelukkig het lokale restaurantje open is. Daar kunnen we wat drinken en voor wie wil, wat eten. Het wordt een tosti want we hebben besloten om als we terug zijn in Mallnitz, bij de buurvrouw een stukje taart te gaan halen.
De wandeling terug is een half uurtje en tegen de tijd dat we bij de buurvrouw zijn heb ik 12 km op de teller staan. Dan mag ik wel een Apfelstrudel. Meer ook niet want na twee uurtjes relax is het alweer tijd om te gaan eten. Pizza vanavond, bij de lokale pizzeria. Ik eet een heerlijke pizza Diavola en we vermaken ons uitstekend met gek doen op de jaren 80 muziek die gedraaid wordt. Lekker vals meezingen en de eigenaar heeft met ons pret voor tien tot hij zo’n beetje gaat sluiten. We nemen nog een afzakkertje bij Ab en dan lopen we rustig terug naar Waldruhe om ons bed op te zoeken.
Op zondag is het beduidend harder gaan sneeuwen en is het zelfs een beetje blijven liggen. Ik wil 10 km voor het ontbijt doen, dat we vandaag bij de buurvrouw doen, dus op tijd het bed uit. De wekker staat om 6:30 maar 6:25 ben ik al wakker en ga er uit. Het plan is 7:00 gaan lopen maar we zijn iets eerder weg. Gelukkig maar want mijn kuiten zijn enorm stijf en een beetje pijnlijk, en aangezien we gelijk heuvel op moeten gaat het niet hard. Het is wel prachtig met die sneeuw en heerlijk rustig. We zien zelfs twee herten wegspringen.
Halverwege mogen we heuvel af en zijn mijn kuiten wat opgewarmd en gaat het iets makkelijker. Uiteindelijk zijn we na anderhalf uur terug en hebben we ook nog tijd om rustig te douchen voor het ontbijt. Ontbijt met veel sla, groenten en wat fruit. Het is zowaar gezond. Ze heeft Sachertorte gebakken en die lonkt, maar we spreken af dat we om 13:00 terug komen voor de ‘lunch’. We hebben dus nog tijd voor een wandeling en we maken nagenoeg dezelfde ronde als vanochtend maar dan korter. Bovendien willen we kijken in hoeverre het pad langs de berg nu echt dicht is en dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Frank ziet zelfs gemsen, op dezelfde plek als waar ze vorig jaar zaten, alleen is het nu zelfs een hele kudde. Ook komen we weer een eekhoorntje tegen, die ik nu wel zie.
Terug bij Waldruhe hebben we nog een half uurtje voor dat we aan de taart mogen. Hij smaakt heerlijk en al weer veel te snel is het tijd om de terug te gaan. Koffer inpakken, schoonmaken en dan naar het station lopen terwijl Henk onze koffers daar afgooit. Onder de inmiddels hardere sneeuwbui nemen we afscheid en stappen we om 16:00 op de trein. Daar leren we op de harde manier hoe het reserveringssysteem werkt. Je kan namelijk tegen extra kosten een plek reserveren voor je traject. Zit jij daar, dan moet je naar een andere plek. We komen er achter dat het gereserveerde traject boven op de display van de stoelen staat. Ok, dat betekent dus een paar keer verkassen want het is druk.
Uiteindelijk zijn we weer in Salzburg, waar we er een Uber naar het vliegveld gaan waar we de tijd vol maken. Daar kunnen we ook wat eten voordat we weer naar huis vliegen. Ik ben superblij dat we nog een tweede paasdag hebben want we komen pas laat aan in Rotterdam. Nadat we iedereen gedag gezegd hebben, ‘what happens in Mallnitz, stays in Mallnitz’, rijden we naar huis en duiken we lekker ons eigen bed in.
Het was supergezellig, ik heb heerlijk genoten en gegeten, heb iedereen die er was weer beter leren kennen en verheug me alweer op de Roparun over een aantal weken.
Alleen van de rustig aan doen dit weekend voor de marathon, daar is weer HeleMallnitz terecht gekomen!
P.S. Wil je zelf een keer naar Mallnitz en Haus Waldruhe? Boek dan via deze link Haus Waldruhe