‘Doe jij wel eens rustig aan?’, wordt er de laatste tijd vaak aan me gevraagd. Eerlijk gezegd niet. Of dat goed is weet ik niet. Of eigenlijk wel, want stiekem doe ik gewoon iets te veel en dat weet ik dondersgoed. Maar sommige dingen zijn traditie, en die moet je in ere houden. De CPC, de Bruggenloop, de Rotterdam Marathon en natuurlijk de Road through Rotterdam. En dan hou ik rekening met het tempo, en Marco houdt gelukkig rekening met mijn positie, dus dit keer hoef ik niet te pacen maar mag ik lekker achteraan hobbelen als bezemwagen. Normaal gesproken misschien niet de fijnste positie omdat je vaak heel onregelmatig loopt en soms moet rennen om bij te komen, maar vandaag vind ik het helemaal prima.
Een etentje met vrienden de avond er voor, de klok een uur vooruit en de vooruitzichten van regen, veel regen, ontlokken de uitspraak ‘ik ga niet, ik blijf lekker in bed liggen’, als de wekker gaat en Frank me port om op te staan. Maar de plicht roept, dus zachtjes zuchtend en vloekend trek ik mezelf een kwartier later uit bed. Spulletjes pakken terwijl ik een pannenkoek naar binnen werk trekken we braaf om exact 8:00, voor mijn gevoel 7:00, de deur dicht en rijden we richting de Stadsbrouwerij.
Daar wacht ons Linda om ons aan te melden, en Ron, Olav en Leonie die het standje van Instinct aan het optuigen zijn. Aangezien ik binnenkort jarig ben en ik een kadootje van mijn moeder mag kopen trek ik één ooglid open, samen met mijn portemonnee, en wacht (on)geduldig tot Ron het pinapparaat aangesloten heeft. Als de buit binnen is loop ik naar de kleedkamer waar ik mijn spullen klaarleg. Daarna gezellig bij Linda hangen om de deelnemers te ontvangen. Alhoewel ik niet zo heel gezellig ben. Iets met een ochtendhumeur waar ik overigens niks aan kan doen.
Uiteindelijk wordt het 9:30 en is het tijd voor de groepsfoto. Trui uit want ik heb mijn retroshirt uit 2016, editie nummer 1, aan en die moet natuurlijk op de foto. Terwijl ik me aan het omkleden ben en nog even naar de WC wil moeten we ineens met onze tempogroep, de ‘Mariniersweg’, op de foto en starten. Oeps, foutje in mijn schema en haasten maar het lukt dankzij het feit dat Olav als voorfietser aan het treuzelen is. Heb ik net genoeg tijd en ben er klaar voor tegen de tijd dat Renate en Leonie, onze pacers, gaan lopen.
Was het nog droog toen Frank en ik naar de Stadsbrouwerij reden, is het inmiddels begonnen met regenen. Nou ja, ‘we zijn niet van suiker’ en ‘als het op de dag van de marathon regent moet je ook lopen’. Gelukkig heb ik last minute mijn regenjasje in mijn tas gegooid en last minute datzelfde regenjasje er ook weer uitgevist om aan te trekken. Capuchon op en gaan met die banaan. Het duurt even voor ik warm gedraaid ben en dus wakker maar dan loop ik ook eigenlijk best wel ok.
Het bezemen gaat ook goed, een krampje hier, een niet helemaal fit zijn daar, hou ik mijn schaapjes toch bij elkaar en kan zelfs af en toe wat foto’s maken tot aan de eerste verzorgingspost bij De Kuip, op 10 km. Omdat ik wat later aankom gaat de groep voor mijn gevoel gelijk weer weg en kan ik nog net een spekkie en een paar pretzels pakken. Voor mijn krentenbol moet ik mijn vest uitdoen maar daar heb ik geen tijd meer voor dus dat komt dan later wel.
Inmiddels regent het niet meer en is er slechts een hele kleine miezer. Ik heb het niet koud, om niet te zeggen warm, dus de capuchon is al even af en ook mijn buff gaat in mijn zak. De groep van Carola lopen we voorbij en de man van het krampje blijft plakken samen met zijn loopmaatje. Dan gaat er een alarmbelletje af bij me. Ik moet voedsel hebben, dus ik blijf wat achter om mijn krentenbol te pakken en proberen deze op te eten. Het duurt even maar uiteindelijk is de krentenbol op en kom ik weer bij.
Bij 15 km heeft Dick, die niet helemaal fit is, zijn doel ook bereikt en slaat af naar links richting station Barendrecht als wij naar rechts gaan. Mijn nieuwe missie is twee dames in de smiezen houden, die ook niet helemaal lekker gaan. Iets met een verkeerd gelletje. Bij de tweede verzorgingspost gaan beide dames dan ook hun eigen weg. Ook nu gaat de groep snel weer door en ben ik ineens de enige achterblijver. Ik begin mijn benen nu wel een beetje te voelen. Het voordeel is dat zowel Rob als Evert mooie foto’s van mij kunnen maken omdat ik als laatste loper met een paar meter ruimte ‘alleen’ loop. Vooral in de Netkous komt deze goed uit.
Vanaf 22 km voel ik de energiemeter zakken en de legebenenmeter stijgen. De motor begint te haperen en bij 24 km gaat hij in energiebesparingsmodus. Mijn benen zitten nu vol. Ik wil de groep nog waarschuwen maar ik kom niet meer bij. Al helemaal niet als ik in een bushokje Sasha en Gerard met Natalie zie zitten, die een zweepslag opgelopen heeft. Ik check even of alles ok is maar ze wordt zo opgepikt dus dat komt wel goed. Gelukkig had ik Leonie even van tevoren al aangegeven dat ik niet wist of ik de volle 30 km ging redden maar dat ik de route had en dat het ok was, dus ik ga er maar van uit dat als ze me missen, ze weet waarom.
Ik dribbel weer verder, nu met wandelpauzes tussendoor, tot aan het grote kruispunt richting de Maastunnel. In plaats van het lusje onderdoor neem ik het zebrapad bovenlangs en ik zie de groep een stukje verderop weer lopen. Ik ga er achteraan maar tegen de tijd dat ik in de Maastunnel ben zijn zij al door. Wel komt Sasha weer aanfietsen en samen gaan we de roltrap af, waar ik nog even een foto maak. Omdat Sasha met de fiets is en ik lopend scheiden onze wegen zich weer.
Als ik op tweederde van de Maastunnel ben hapert mijn muziek. Teveel nattigheid. Ik pak mijn telefoon om het te fixen en zie dan tot mijn schrik dat het bovenste gleufje van mijn hoesje leeg is. Daar hoort mijn bankpasje zitten, samen met… tja, wat zit daar ook al weer? Ik check mijn zakken maar het is ijdele hoop want ik vind niks. Eerst maar mijn pasje blokkeren. Als ik dat gedaan heb ben ik aan het einde van de Maastunnel en bedenk me dat ik aan het begin nog een foto heb gemaakt. Misschien dat hij daar ligt?
Ik besluit toch maar terug te lopen om even te zoeken. De groep ben ik toch al kwijt en ik zou het mezelf niet vergeven als hij daar zou liggen en ik nu door zou lopen. Toen ik de foto maakte miste ik hem in elk geval nog niet, dus dikke kans dat hij daar er uit gevallen is. Ook weer die nattigheid. Ik loop terug en als ik bijna weer aan het andere eind ben komt de groep van Carola aanlopen. Misschien dat zij…? Ik vraag aan Carola of zij misschien.
‘Ik heb alles van je! Je bank, je verzekering, je hele leven!’, roept ze enthousiast. En inderdaad heeft ze niet alleen mijn bankpas gevonden, maar ook mijn EHBO pas en een visitekaartje van Willem van Wijk, die ons binnenkort een tour door Rotterdam gaat geven. Oh ja, dat zat er in! Alleen lag de boel niet in de Maastunnel, maar op het fietspad bij kilometer 18! Niks van gemerkt maar superblij dat ze alles gevonden hebben en meegenomen.
Ik besluit voor de laatste kilometers maar bij Carola haar groep aan te haken. Mijn benen doen het toch niet meer en dan kan ik gezellig mee dribbelen tot het einde. Bovendien is 30 km weer meer dan genoeg voor vandaag dus ik hoef ook geen extra kilometers. Maar eens een bezem altijd een bezem, in elk geval voor vandaag, dus neem ik de laatste loper nog mee op sleeptouw tot we weer bij de brouwerij zijn. Eenmaal daar blijkt dat we de verkeerde ingang genomen hebben en we de finishvlag met bijbehorende finishfoto gemist hebben. Carola en ik nemen hem alsnog en dan kan ik eindelijk wat droogs aantrekken, Frank opzoeken en wat eten scoren.
De Road through Rotterdam is weer ten einde. Volgende week nog een klein trailtje en bij deze besloten om de week erna, als we toch naar Oostenrijk gaan, niet verder dan 10 km te lopen als laatste run voor Rotterdam en een beetje rust te pakken. En dan zien we wel weer hoe Rotterdam loopt.
Hopelijk met iets minder regen!
P.S. Een shout out voor de vrijwilligers bij de verzorgingspost, die uren in de zeikregen hebben gestaan, voor de fotografen die de onwijs gave foto’s hebben gemaakt en voor de organisatie die dit weer mogelijk hebben gemaakt.
Foto’s: