Na 17 jaar gaat het er dan toch van komen. We gaan verbouwen! Net als in die Amerikaanse programma’s op TV waarin een aftandse en zwaar verouderde woning helemaal omgetoverd wordt tot een nieuw paleisje. De mensen het huis uit en een grote bus met bouwvakkers er in. Om aan het einde de grote onthulling te hebben. De bus die het zicht aan het huis onttrekt, de familie in spanning en dan allemaal ‘Move that bus’ roepen die dan langzaam wegrijdt om het fantastische eindresultaat te laten zien. Ik kon er uren naar kijken.
Toen we het huis kochten hebben we er een nieuwe badkamer en nieuwe wc in laten zetten. Gestuct, geverfd, vloerbedekking op de grond en dat was het wel zo’n beetje. De keuken was redelijk nieuw en natuurlijk hebben we inmiddels de vaatwasser, koelkast en combimagnetronoven vervangen, maar voor de rest weinig aan gedaan. Vooruit, een keer opnieuw geverfd, dubbel glas en de vloerbedekking laten reinigen. Maar geen drastische zaken.
Niet dat Frank het niet geprobeerd heeft hoor. ‘Schat, ik wil iets met het huis!’. Of ‘Kunnen we de meubels niet anders indelen?’ En zelfs ik kan niet ontkennen dat zijn ‘Het afbladderen van de keukenkastjes is niet om aan te zien!’ wel hout sneed. Maar ja, ik vind het allemaal niet zo belangrijk, zag op tegen het gedoe en hou niet van veranderingen in dat opzicht.
Dus elke keer als Frank weer zo’n bui had riep ik steevast ‘ga je gang, maak een plan en dan hebben we het er over.’ Een klein beetje inschattend dat het dan waarschijnlijk wel weer over zou waaien want druk druk druk en it takes two voor dit soort dingen. En dat gebeurde ook, wetende dat er een dag zou komen dat ik er niet meer onderuit kon. En die dag is er dan nu. Gelukkig heb ik al jaren aan het idee kunnen wennen zo.
Natuurlijk is het wel zo dat als je iets doet, je het goed moet doen. Bovendien kan je tegenwoordig je geld beter in je huis stoppen dan op de bank en kan je beter verbouwen dan nieuw kopen. Want onze locatie is fantastisch en met de ruimte is ook niks mis. Dus is dat, ietwat rigoureuze plan, dan nu ook gemaakt. De keuken er uit, de vloer er uit, de deuren van het balkon er uit en om Frank gelukkig te maken, ook de laatste stukjes muur van de woonkamer er uit.
Eigenlijk had hij dit al willen doen toen we er in trokken, want hij is van het open. Ik ben juist een beetje van het gesloten. Lekker veilig, lekker overzichtelijk, alhoewel dat laatste je ook kan zeggen van juist een open ruimte. Maar goed.
Ben ik er dan allemaal niet blij mee? Zie ik het wel zitten? Ja hoor, daar gaat het niet om. Zoals gezegd zie ik ook wel dat de keukenkastjes er niet uitzien, net als het tapijt. En zelf erger ik me al jaren aan de deuren van het balkon die slecht sluiten en altijd in de weg zitten als we op datzelfde balkon willen zitten. Een schuifpui is daarbij mooi, strak en onderhoudsvriendelijk. En ook al is het maar een paar weken per jaar, een airco in de slaapkamer is ware luxe. Misschien straks wel noodzakelijk kwaad bij de huidige klimaatverandering.
De grootste uitdaging is altijd het project opstarten. Vindt maar een goede aannemer en dan ook nog één die tijd heeft. We hebben mazzel. Een kennis van Frank op de zaak is toevallig ook aan het verbouwen en kent wel ‘een mannetje’. We bellen hem en hij is gelijk enthousiast en komt kijken.
Alles wat we willen kan en we hebben een goed gevoel bij deze vent. Hij mag een offerte maken. Als we die krijgen moeten we even aan het zuurstof maar besluiten dat we het er voor over hebben om een periode aan de geelhonger te gaan. Dan komt de volgende vraag. Wanneer?
De aannemer belt even rond, rekent wat, kijkt in zijn agenda en krabt even achter zijn oren. ‘September tot en met december zitten we vol maar 8 augustus zou kunnen.’ Slik, dat is over drie weken en tussendoor ben ik een paar dagen naar Spanje en hebben we nog een concert in Brussel staan! Gelukkig houden we wel van een uitdaging. 8 augustus it is.
We schieten gelijk in de actie en beetje in de stressmodus. We hebben een kleine drie weken om een nieuwe keuken uit te kiezen, en vloer te selecteren, een container te laten plaatsen, het huis leeg te trekken en vrienden te mobiliseren.
Bovendien is er nog een ander heel klein detail. We zullen een paar weken het huis uit moeten en waar gaan we dan wonen? Centerparks of een willekeurig andere vakantiepark is niet alleen heel duur maar heeft geen ruimte voor een paar weken achter elkaar. Tenslotte is het vakantieperiode. Onze vrienden zijn heel lief maar ons een paar weken over de vloer willen we ze écht niet aandoen.
Karma biedt uitkomst. Ik noem onze verbouwing en bijbehorende uitdaging tussen neus en lippen door op de zaak als blijkt dat een collega een appartement huurt waar hij de komende weken niet verblijft. We mogen er in! Dat worden een hoop zakken drop want daar is hij dol op. Maar wij zijn superblij.
Terwijl ik in Spanje zit maakt Frank zich nuttig en bekijkt vast vloertegels, regelt een container, gaat langs de Ikea en is begonnen met inpakken. Ondertussen kijk ik van een afstandje mee naar het ontwerp van de keuken, reduceer het aantal opties voor vloertegels en maak vast een lijstje voor waar we aan moeten denken als we een paar weken ons huis uit zijn.
Eenmaal terug in Nederland gaat alles in een sneltreinvaart. Vooral het inpakken moet met beleid maar wel op doorgepakt worden want je hebt altijd meer dan je denkt. Maar als de keuken en de vloer besteld zijn, alles ingepakt en klaar om de container in te gaan en de koffers met kleding voor een paar weken volgestopt zitten kunnen we weer een beetje van ademhalen.
Rest mij eigenlijk nog maar één ding om te doen. Afscheid nemen. Dag lieve vloerbedekking die mij al jaren zo heerlijk op blote voeten heeft laten lopen. Waar ik lekker op de grond lag of zat en mijn planking oefeningen deed of spieren stretchen. Dag stukje muur dat het rommelige computerhoekje aan het oog onttrok. En waar aan de andere kant de kast met administratie stond. Dag blauwe muren van de slaapkamer die zo mooi bij het bed kleurden. En vooral ook dag al die losse frutsels die ik in de loop van de jaren verzameld en opgespaard heb en waarvan ik ook wel diep in mijn hart weet dat het meuk is en het best naar de kringloop kan.
Wij trekken straks de deur achter ons dicht en geven ons huis voor de komende weken over aan de kundige handen van de aannemer en zijn mannen. Als we terugkomen is ons nederige stulpje weer helemaal nieuw, opgeknapt en gemoderniseerd.
En als we dan daarna weer thuis aankomen, dan schreeuwen we heel hard: ‘Move that bus!’