Vaak keken wij met veel plezier naar het Britse programma ‘De grote verbouwing’, dat mensen volgt die een bijzondere verbouwing uitvoeren. En nu zijn wij zelf aan de beurt. Want voor wie het nog niet meegekregen heeft, we gaan verbouwen. Niet heel bijzonder maar wel ingrijpend. Ingrijpend genoeg om het hele huis leeg te moeten halen en een paar weken ergens anders te moeten gaan wonen. Het hele huis? Nou, een klein dapper stukje zijnde de badkamer mag blijven staan, maar ja, de helft van de spullen heb je toch nodig als je zes weken ergens anders woont dus…
Gisteren hebben we met de hulptroepen alles vanaf de vierde verdieping via een liftje in de zeecontainer gegooid die achter de flat mocht staan. Daar kan het netjes blijven tot alles klaar is en het er weer uit mag om beoordeeld te worden of het teruggeplaatst wordt, verkocht, weggegeven of naar de kringloopwinkel. Van de week zijn we al verhuisd naar ons tijdelijke onderkomen in Pijnacker en omdat het gisteren allemaal zo soepel liep hoeven we vandaag gelukkig niks meer te doen. Tijd genoeg om de omgeving hier eens te ontdekken tijdens een hardlooprondje.
En terwijl ik daar zo mee bezig ben bedenk ik me dat zo’n verbouwingsoperatie eigenlijk best veel weg heeft van een ultraloop. Het begint al met het idee. Het is op het moment zelf altijd een goed idee. Enthousiast bedenk je wat voor een avontuur het wordt en focus je op het eindresultaat. Voordat je het weet is het besluit definitief en heb je ‘ingeschreven’ en betaald.
Daarna volgt er altijd even niks totdat je op een dag in je agenda kijkt en ziet dat het kort dag wordt. Je moet ineens dingen gaan regelen. Waar ga je slapen, wat neem je mee, kleding, eten, drinken en eventueel alle andere spullen die je nodig hebt? Hoe ziet de planning en de logistiek er uit en heb je nog hulp nodig along the way? Die vrijwillige hulptroepen moeten ook geregeld en ingepland en natuurlijk ook vervoer, eten en drinken hebben.
Als alles gepland en geregeld is, is het kruisjes zetten in de agenda totdat het avontuur mag beginnen. De zenuwen nemen toe en er schiet vlak van tevoren van alles door je hoofd. ‘Shit dit zijn we vergeten, dat moet nog en wat als het gaat regenen?’ Gauw nog even naar de winkel om het een en ander te halen. Natuurlijk ook goed de uitleg en regels lezen zodat je zeker weet waar je aan begint. De dag ervoor krijg je dan ook nog een briefing.
De dag zelf vroeg opstaan, ontbijt er in, alles wat je nodig hebt en de avond ervoor klaargelegd meenemen en naar het ‘startpunt’. De vrijwilligers staan klaar en dan kan je aan de slag. Het avontuur kan beginnen. Eerst nog even onwennig en zoekende, maar al snel zit de routine er in en gaat het soepel. Oh ja, natuurlijk maak je ook brokken als er iets (je) valt maar wat doe je er aan? Stof afkloppen en door, de schade bekijk je later wel.
Als de eerste uren (kilometers) voorbij zijn kom je in een soort flow. Jij doet je ding en de aannemer het zijne. Je kan nu kijken hoe alles zich ontvouwt, maakt af en toe wat foto’s die je met de buitenwereld deelt en de route naar het eindpunt zet zich voort. Een nieuwe route die je nog niet eerder gelopen hebt is altijd leuk. Meestal begint het echter halverwege een beetje in te zinken. Waar ben je in godsnaam aan begonnen? Het eindpunt is nog heel ver en nog lang niet in zicht en je bent nu al helemaal naar de klote. Even denk je aan opgeven maar dat kan gewoon niet. Er moet nu doorgezet worden.
Na die mentale dip gaat het gelukkig beter en begin je licht aan het einde van de tunnel te zien. De opbouw gaat voorspoedig, op wat kleine heuvels na, en langzaam ga je denken aan de finish. Maar dan, als je denkt dat je er bijna bent, is daar altijd die ene laatste heuvel, wat zeg ik, berg, die je nog op moet. Tanden op elkaar want alle spullen moeten weer terug uit de container. Maar als ook die klus geklaard is zit het er op en mag je je medaille in ontvangst nemen. In ons geval een prachtig verbouwde woning met nog meer ruimte, een hele nieuwe keuken en vloer en nog wat andere snufjes.
Daarna natuurlijk heerlijk nagenieten. De schade van onderweg wordt gauw vergeten en trekt snel weg en voor je het weet is alle ellende uit je geheugen verbannen. Om wellicht binnen afzienbare tijd toch maar weer eens een nieuw idee te hebben en dit ook gewoon enthousiast uit te gaan voeren. Ondertussen is met dit avontuur je leven wederom behoorlijk veranderd.
Frank heeft de nodige momenten gehad na het besluit of het allemaal wel goed zou komen. Ik heb altijd het rotsvaste vertrouwen dat dat het geval zal zijn. Natuurlijk heb ik ook mijn momenten, maar dan denk ik altijd aan mijn mantra. Aan alles komt namelijk een einde, ook aan 100 km hardlopen.
Of in dit geval, aan de grote verbouwing!