In 2013 deden wij voor het eerst mee aan de Harbourrun. Het was ook de eerste en onze eerste Obstaclerun. We waren in die tijd nog een beetje het hardlopen, en allerlei varianten daar op, aan het ontdekken. Aangezien ik altijd in ben voor iets nieuws kon ik dit natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan, zeker niet vanuit een FOMO gedachte wilde ik bij de eerste editie zijn. Dat we geen medaille kregen was zelfs minder relevant, en ook de tijd van 1:21 boeide niet. De Harbourrun was gelanceerd en wij waren erbij!
Het jaar daarna deden we de Mud Masters waarna ik besloot dat Obstaclerunning niet zo mijn ding was. Te veel gedoe, te weinig lopen en te vermoeiend, en iedereen weet inmiddels dat ik lui ben. Al dat geklim en geklauter krijg ik alleen maar spierpijn en blauwe plekken van. Nee, laat mij maar gewoon rennen. Desondanks deed ik in 2015 opnieuw mee, dit keer met mijn toenmalige werkgever. Tja, daar was als iemand die bekend stond om haar hardlopen, geen ontkomen aan. Gelukkig kregen we toen wél een medaille.
Daarna volgden een aantal jaren met vooral wegwedstrijden. Het eerste volle jaar nadat ik bij Huisman ging werken kwam de Harbourrun weer om de hoek kijken, en liep ik opnieuw mee met mijn werkgever. Bijna twee uur in de zeikregen maar wel erg gezellig. Toen volgden weer drie jaren zonder, mede door Corona en de marathon van Londen. Maar dit jaar mag ik weer aan de bak en ben ik ook weer verantwoordelijk voor de organisatie, net als in 2019.
Reden dus om er vroeg te zijn. De afgelopen weken al de nodige mails rondgestuurd en geswitcht met mensen die moesten afzeggen en proberen de plekken vol te krijgen. Dat is redelijk gelukt. Slechts twee mensen van buiten Huisman plus Frank die ik als joker ingezet heb omdat ik gisteravond laat nog een afmelding kreeg.
Iedereen heeft instructies gehad, ze kunnen me bellen als er wat is en ik zit om 8:45 bij de bushalte om opgehaald te worden door de pendelbus. Klein foutje in de regie omdat ik me vergist had met de parkeerkaarten en ik mijn eigen kaart daarom weggegeven heb. Ook al hoeven we pas om 12:15 te starten wil ik dat iedereen er om 11:00 is en wil ik er zelf om 10:00 zijn. Dat ik zo vroeg ben is omdat ik Frank thuis af moest zetten, die helpt bij de Rotterdam Running Crew.
Maar het is mooi weer, mijn auto staat goed geparkeerd en ik heb alle Huisman shirts in mijn koffertje zitten die op zich ook makkelijk mee te nemen is. Ik check voor de zekerheid hoe laat die pendelbussen beginnen met rijden. Dat blijkt pas om 9:00 te zijn en uiteindelijk komt hij pas om 9:25. In de tussentijd blijft mijn telefoon ‘hangen’ en moet ik hem aan- en uitzetten, er niet bij stilstaand dat door de wissel van provider en daarmee SIM kaart, ik helemaal niet weet wat de pincode is. In elk geval geen 0000, met als gevolg dat ik dus niet bereikbaar meer ben. Wordt het zo’n dag? Gelukkig heb ik ook mijn privé telefoon bij me en kan ik een hotspot maken dus ik heb wel internet, lees WhatsApp.
Ik waarschuw Ewelina, een collega, dat als ze haar bellen ze de mensen maar door moet sturen naar mij maar dan via WhatsApp. Inmiddels zet de bus me af bij het RDM terrein en is het toch nog een stukje lopen naar de Onderzeebootloods. Eenmaal daar haal ik de startbewijzen en de shirts van de Harbourrun zelf op en loop naar de Business Area. And now we wait…
Ik zie Deborah en we praten even bij maar die starten om 11:00 en moet zich klaar maken. Het is inmiddels 10:30 geweest en ik heb nog niemand gezien of gehoord. Ik begin me nu toch wel een beetje zenuwachtig te voelen. Kunnen ze het wel vinden? Komen ze wel op tijd? Komt iedereen wel? Dan om 10:50 is daar de eerste collega. Gelukkig, ik ben niet meer alleen. Tien minuten later barst het los en komt iedereen zo’n beetje binnen.
Het loopt redelijk soepel, iedereen krijgt zijn bandje, zijn startbewijs (ook een bandje), zijn Huisman shirt, zijn Harbourrun shirt en wordt afgevinkt op mijn lijst. Ik ben blij dat ik wat extra shirts besteld heb en daarmee iedereen een goede maat heeft. Uiteindelijk is iedereen er op één na. Als ik diegene spreek blijkt dat hij zich afgemeld had maar dat is niet doorgekomen. We zijn dus compleet en kunnen op naar de groepsfoto.
Als die gemaakt is nog even mijn koffertje dumpen en plassen en dan naar het startvak. Na de warming up mogen we van start en hebben we gelijk een obstakel want we moeten over de stalen buizen klimmen om het startvak uit te komen. De snelle jongens en meisjes zijn direct weg, de rest komt er achteraan. Het is erg warm en het kruipen en klimmen gaat me niet erg goed af dus ik loop al gauw achteraan. Frank blijft bij me en er lopen er nog twee achter ons.
De obstakels zijn zeer divers en omdat het de tiende editie is hebben ze een aantal teruggehaald van voorgaande jaren. Een daarvan is de windtunnel, die ik nog wel herken van het allereerste jaar. Het parcours loopt soms heen en weer en vaak zie ik collega’s al teruglopen als wij nog heen gaan. Met mijn slechte vorm en vermoeidheid en de voorzichtigheid richting Chicago accepteer ik het maar.
Ik ben zo afgeleid dat ik niet eens in de gaten heb dat Rob staat te fotograferen. Oud collega en BHV-er Jerry zie ik dan wel weer aan de kant staan. Dan op een kilometer of vier halen we Victor in. Die wilde van de week afhaken maar ik heb hem overgehaald om toch mee te doen met de belofte dat ik in elk geval bij hem zou blijven mocht hij laatste zijn. Komt dat even goed uit! We halen aan en met z’n drieën ploeteren we voort.
Op kilometer 6 haakt Arihant ook weer bij ons aan. De collega waar hij mee liep is afgeslagen bij de 6 km splitsing. Dat wilde Victor eigenlijk ook doen maar omdat ik achter hem liep ‘durfde’ hij niet. Nu zijn we met vier de bezemwagen van Huisman en we wisselen elkaar af. Bij de obstakels zijn Victor en Arihant sneller, tijdens het rennen halen we ze weer in of lopen ze zelfs voorbij. Zo werken we rustig de kilometers en obstakels af, al geef ik toe dat ik er één of twee oversla. Te risicovol met het oog op Chicago, of misschien gewoon te dik, oud en moe.
Dan volgt eindelijk het stuk over het spoor dat er altijd wel in zit, de laatste obstakels en de finish. De rest van het team staat ons op te wachten en dan kunnen we aan het bier. Ze moesten wel, want ik heb de muntjes! Snel haal ik mijn koffertje, maken we nog een groepsfoto nu mét medaille en dan is het gezellig naborrelen met drank en wat te eten. Het is al snel een uur of drie als iedereen zo’n beetje op huis aan gaat. Ook Frank gaat want die wil nog wat in het huis doen en ik ga met de laatsten ook weg. De pendelbus zet me weer netjes af bij de auto en dan rij ik ook richting huis om Frank te helpen met klussen. Nog even langs onze eigen AH, gelijk wat verse sushi meenemen voor vanavond en is het alweer ruim 18:00 geweest eer we klaar zijn.
Ja, Obstacle running is niet mijn ding, maar zolang Huisman meedoet en ik er werk zal ik gewoon meedoen. Iemand moet zich toch opofferen als Team Captain?