I love it when a plan gets together! Uitgenodigd door Anita Nederland om mee te lopen met de Berenloop op Terschelling werd de spanning langzaam opgebouwd. Een app groep, een verrassingspakket en uiteindelijk de boodschap dat alles geregeld was. We werden donderdagavond om 20:00 in Harlingen verwacht. Daar zouden we aan boord gaan van zeilschip de Eldrich om daar de nacht op door te brengen om de volgende ochtend richting Terschelling te varen. Vrijdagavond lekker eten op Terschelling, zaterdag de 10 km lopen, zaterdagavond aan boord zelf eten maken, zondag mocht iedereen voor zich bepalen of ze wilden lopen of niet, en anders zouden we gaan helpen, ‘s avonds iets van afhaal en maandag rustig terugvaren. Ik had tevens geregeld dat ik mee kon rijden en zou donderdag om 15:00 opgehaald worden. Klonk als een plan. Een goed plan. En toen kwam Ciarán. Weg plan.
De eerste berichten waren dat het twijfelachtig was of de boot vrijdagochtend kon varen. De tweede berichten bevestigden dat en er werd geregeld dat we of donderdagmiddag met de veerdienst konden of vrijdagochtend. Vanwege het meerijden was ik enigszins afhankelijk van anderen maar ik vond het prima om donderdagmiddag al te gaan. Ik werd wel iets eerder opgehaald, namelijk al om 12:30. Dat werd voor de zekerheid 11:30 toen Deborah voor mijn neus stond, maar ik hoefde niet te haasten want ze had wat marge genomen. Dus toch nog even snel naar boven om mijn regenbroek te pakken ‘want we gingen ook fietsen’.
Bepakt en bezakt reden we naar Harmelen, waar we over zouden stappen in de auto van Stans en Frouke richting Harlingen. Toen we er bijna waren belde Frouke. We moesten haast maken, change of plans. Wat bleek? Bijna alle veerdiensten waren geschrapt en er zat er nog maar één in de planning. Als we die wilden halen moesten we gelijk door en plankgas geven. Een snelle rekensom gaf aan de het heel, maar dan ook heel erg krap werd, maar eigenwijs als we zijn gingen we het toch proberen. Is niet gelukt. Zelfs als we niet verkeerd waren gereden hadden we het niet gered. We waren een half uur te laat. Hadden ze best op ons kunnen wachten toch?
Dan ben je dus ineens midden in een storm gestrand in Harlingen, of all places. Gedeelde smart is halve smart want naast ons vier waren ook Joyce en Elly op pad gegaan. Wat doe je dan op een regenachtige donderdagmiddag in Harlingen? Dan ga je shoppen of de kroeg in. Of allebei. Eerst nog even hotelletje boeken en een crompouce proeven die, ondanks dat ik vaak tegen dit soort verbasteringen ben (met sommige dingen moet je niet kloten maar de nieuwsgierigheid won het), stiekem verdomd lekker is. We blijven ook maar gelijk eten in de kroeg en zoeken daarna een klammig bed in een oud pakhuis, of was het toch een weeshuis, op?
De volgende ochtend wandelen we richting Rederij Doeksen om de eerste veerboot van 8:15 te pakken en een klein uurtje later arriveren we zonder enig probleem in Terschelling. Was dat nou alle paniek gisteren? Marjon staat ons op te wachten en loodst ons naar de boot wat het komende weekend ons onderkomen zal zijn. We krijgen onze kamers toegewezen en kunnen de koffers uitpakken. De ruimte is wat krap maar met een beetje creativiteit kom ik een heel eind. Daarna tijd om te gaan ontbijten want op alleen suikerbollen kan ik niet leven. We redden het nét qua tijd om de rest op te pikken en ik eet een meer dan verantwoorde toast met avocado en ei. Het enige verantwoorde dat ik dat weekend zal eten.
Als de rest er ook is maken we de tijd vol met kletsen, winkelen in het dorp en foto’s maken. Naast het pakket dat we thuis al kregen met de nieuwste BH van Anita, die met dat mooie glimmende randje waar iedereen al maanden geleden van liep te kwijlen, een massagetight, een hardloopshirt, een thermosfles, een jasje en een supercomfy ‘berentrui/jurk/broekpak’ van Lingadore, ligt er op ons bed nóg wat te wachten. Het lijkt wel zo’n TellSell reclame. There’s more? Yes Bill, there’s more! Want we krijgen nóg een massagetight, de nieuwe PanAlp, en een huispak bestaande uit een broek en trui van Pastunette. Ik heb een ernstig geval van keuzestress want wat moet ik nou aantrekken? Ik had tevens de helft van mijn kleding thuis kunnen laten.
Dan is het tijd om te lunchen nadat Marjon en Jeanique de boodschappen gehaald hebben. Met uitdagingen want het tij is zo hoog dat de steiger onder water ligt. We zijn nu nagenoeg compleet met ook Nicole, Joyce X, Monique, Ilonka, en Renate. Carola is de laatste die aankomt en is onze invulling voor de middag. Zij gaat ons de Disqtraining geven. We steggelen even over waar maar het wordt het Seinpaalduin waar we met de ondertussen opgehaalde huurfietsen naar toe kunnen. De training is superleuk maar ik vind hem een beetje zwaar. Niet vanwege die ene harde regenbui, of twee, die over komt, maar vooral omdat ik er pas na de training achter komt dat hij bij mij op de hoogste weerstand staat. Weer niet goed opgelet maar de lol en de foto’s zijn er niet minder om. Na de training terug naar de boot om even te chillen en daarna gaan we lekker eten. Na het eten zoeken we onze kajuit op voor een ietwat onrustige nacht.
Ik denk vroeg wakker te zijn maar het is al rond acht uur. Vandaag lopen we de 10 km die om 10:40 van start gaat. Tijd genoeg om te ontbijten en aan te kleden om daarna de fiets pakken naar de start. We zijn vroeg en na wat foto’s duiken we de kleedkamer in want het is best fris. Jeanique gaat voor het podium op de 10 km, Carola loopt de 5 km en de rest gaat gewoon lekker lopen. We hebben mazzel want het zonnetje schijnt en de sfeer is uitgelaten. Als het tijd is kijken we eerst hoe Carola start en gaan vervolgens zelf klaar staan. Dan mogen we weg en alhoewel we proberen bij elkaar te blijven lukt mij dat niet.
Ik ben een langzame starter en stijf van het bed dus ga ik mijn eigen gang maar. Bovendien kom ik weer langs plekken waar ik gewoon foto’s wil maken en daar neem ik dan ook de tijd voor. Bovendien moet ik morgen ook nog. Bij de verzorgingspost van de 5 km begin ik een beetje lekker te lopen en kom ik bij Joyce X en Ilonka. 2 km lang trek ik een beetje met ze op, dan loop ik weer voor, dan lopen zij weer voor. Op 7 km kom ik Mar de Lion tegen en raken we aan de praat waardoor ik haar iets snellere tempo overneem. Nog wat foto’s onderweg, Jelle die langs de kant staat en dan zijn daar de laatste meters naar de finish. Ik maak nog een soort sprongetje en dan is het alweer voorbij.
Ik voeg me bij de rest, Ilonka en Joyce X komen nog binnen en dan kijken we nog hoe Jeanique op het podium haar prijs in ontvangst mag nemen. Ze is derde geworden dus missie geslaagd, podium gehaald. Uiteindelijk gaan we terug naar de boot waar het weer een gezellige boel is. Nog even het dorp in want morgen gaan we dobbelen en er moeten kadootjes gekocht worden. Het eten wordt verzorgd door onder andere Deborah die pasta met gehakt voor ons maakt en er is genoeg te snoepen als toetje. Toch ga ik niet te laat naar bed want morgen gaan we vijf vrouw sterk ook de halve marathon nog lopen. Gelukkig start die pas om 12:00.
Na weer een onrustige nacht, het is toch niet je eigen bed en een beetje krap, ben ik nu wel vroeg wakker. Het is weer droog en zonnig alhoewel er wel wat regen verwacht wordt bij de start, en met Marjon en Deborah maken we weer wat foto’s. Het ontbijt bestaat uit kwark met cruesli en ik neem de tijd om me klaar te maken. Ik, Elly, Renate, Nicole en Monique lopen de halve, de rest mag zich melden bij de organisatie voor instructies. Voornamelijk langs het parcours staan en medailles uitdelen. In het startvak komen we Edgar tegen en er is even paniek als we onze jasjes af willen geven maar er niemand is omdat iedereen al aan het werk is. Stans is onze redding en neemt ze mee.
Dan is het aftellen, klinkt de hoorn van de vuurtoren en mogen we van start, precies als er een regenbui over ons uitstort. Niet heel hard maar toch, het is best fris. Doorlopen dan maar. Het eerste deel van de route weet ik nog wel, meer vanwege de virtuele marathon die Frank en ik hier liepen tijdens Corona dan die eerste keer in 2017 dat ik hem met Anita liep. Ook nu start ik relatief rustig maar ik merk dat ik wel gefocust ben op doorlopen en tempo. Dan kom ik rond de 5 km langs een bankje waar twee grote teddyberen in een regenpak zitten. Daar moét ik een foto mee maken en dan realiseer ik me dat ik aan het ‘racen’ ben, wat ik helemaal niet meer kan. Fysiek niet maar ook mentaal niet.
Op dat punt besluit ik dat ik hier loop voor de lol en zet ik de knop om. Vanaf dat moment heb ik ook lol. Ik vraag een dame op de fiets of ze een foto van me wil maken bij het Stryper Wyfke, op dat moment nog niet wetende dat het de moeder van Jelle is. Hoe klein kan de wereld zijn. Ik geniet van de doorkomsten door de dorpen, heb een lekker deuntje in mijn oren en loop met een glimlach op mijn gezicht. Fotootje hier, even wandelen daar en dan op weg naar het strand. Het strand. Jaaaaaa, het strand. Natuurlijk nog wat foto’s en dan lekker in de wind afwisselend rennen en wandelen. Ik heb een gekke bui en vraag een ouder echtpaar om even te filmen. Ik trek mijn shirt uit en ren even over het strand om de mooie BH te showen!
Helaas is het strand na 2 km weer voorbij en duiken we de duinen in. Ook nu loop ik gewoon lekker rennend en wandelen af en aan. Tijdens het rennen heb ik best een snelle pace dus al met al valt het allemaal wel mee. Na de duinen komt het bos en de laatste kilometer is weer in het dorp. Nog even een foto bij de grote opblaasbeer en dan richting de finish, die nu vanaf de andere kant komt. Bij de finish krijg ik de medaille van Deborah omgehangen en daarna loop ik richting boot. Niet omdat ik het koud heb maar wel om te douchen en om te kleden en de rest te gaan helpen. Tegen de tijd dat ik dat gedaan heb blijkt dat we niet meer hoeven te helpen. Met Monique en Elly ga ik even bij de finish van de marathon kijken en zie Jelle finishen. Marjon is haar auto naar het vasteland wezen brengen en is inmiddels ook terug.
Uiteindelijk krijgt ik het toch koud en begint het ook donker te worden dus loop ik terug naar de boot. Ik vind een briefje van 5 euro die ik gelijk uit kan geven aan drie hele dure blikjes cola zero want voor de rest is er niks te krijgen op het eiland. Als ik toch bij de viskraam ben neem ik gelijk maar een bakje kibbeling mee want ik heb toch een beetje trek. Ik krijg daardoor wel een enorme plensbui over me heen maar je moet er wat voor over hebben.
Op de boot en als iedereen terug is bestellen we eten. Ik zit nog vol van de kibbeling en neem een minipizza Hawaii. Lekker vloeken in de kerk en ik heb dat al 20 jaar niet gegeten dus het mag. Als iedereen gegeten heeft is het tijd voor het dobbelspel en komen de kadootjes op tafel. Ik scoor in de eerste rond vier kadootjes maar die ben ik in ronde twee ook bijna gelijk weer kwijt. We hebben de grootste lol en ik eindig de avond met een kaarsje in een Terschelling glas. Leuk voor Frank, die is van de kaarsen.
Tegen de tijd dat sommige dames aanstalten maken om naar bed te gaan komt de schipper vertellen dat er Noorderlicht is. Dát moet ik zien! Ik duik het dek op maar hoe goed we ook turen, ik zie niks, waarschijnlijk omdat er te veel licht is. De schipper zegt dat de beste plek bij Paviljoen De Walvis is, in de buurt van het Seinpaalduin. Ik mag de boot nog af ook al is de loopplank eigenlijk al binnen, en dribbel naar het Paviljoen. Daar zie ik ook niks en ook nu wint de nieuwsgierigheid het van het ongemak dus loop ik in het donker in mijn eentje over het wandelpad naar het uitkijkpunt. Ik ben niet bang maar weet dat bepaalde mensen, lees Frank, dit niet tof zouden vinden. Maar ja, Frank is er nu niet hé?
Eenmaal op het uitkijkpunt zie ik nog steeds niks. Er zijn wat wolken maar ik heb meer last van het licht van de vuurtoren. Dan komt mijn redding. Ik zie een foto in de groepsapp van het licht en maak zelf ook een foto van de lucht richting het noorden. En ja hoor, op de foto is het duidelijk te zien. Gek dat de camera het zoveel beter ziet dan het blote oog. Maar nu dat ik weet waar ik naar moet kijken, iets anders dan wat we in Noorwegen gezien hebben, kan ik het ook met het blote oog een beetje zien. Ik maak nog wat foto’s en besluit maar weer richting boot te gaan. Dan kan de schipper ook naar bed. Ik neem de andere trap die gewoon in het dorp uitkomt en dribbel terug naar het schip, waar de schipper vertelt dat hij ook op het uitkijkpunt stond. Ik heb hem niet gezien. Hij laat me nog een mooie foto die zijn vrouw gemaakt heeft zien en dan ga ik naar bed.
Ik heb voor de volgende ochtend een soort van zonsopgangsloopje bedacht, een beetje á la Chicago. Joyce, Elly, Monique, Nicole en Renate gaan ook mee. De route is 5 km en bij 4 km moeten we op het uitkijkpunt staan. De zon komt om 7:46 op dus klokslag 7:15 wil ik weg. Als we op weg zijn en ik een beetje naar de route moet zoeken bedenk ik me dat we voor het écht mooie we eigenlijk 10 minuten eerder hadden moeten zijn, maar daar is nu niets meer aan te doen. Het is al best licht en omdat het bewolkt is zie je weinig zon. Toch is het mooi als we op het Seinpaalduin staan en we maken dan ook uitgebreid foto’s.
Het laatste stuk wijken we nog even uit over de pier voor wat extra foto’s en moeten opschieten want er komt een enorme plensbui aan. Ik wil echter croissantjes en cola halen bij de Spar waardoor we precies in de bui belanden als we weer naar buiten stappen. Even wachten tot het ergste voorbij is en dan naar de boot om te douchen, te ontbijten en alle koffers in te pakken want om 10:00 varen we terug. Tegen de tijd dat we klaar voor vertrek zijn komt er weer een enorme plensbui aan. We vertrekken eerst op de motor en omdat ik de enige ben met een regenbroek duikt iedereen behalve ik naar binnen. Daardoor mag ik de matroos, een vrolijke blonde griet genaamd Marte, helpen.
Ondanks mijn regenkleding worden mijn schoenen en sokken zeiknat waardoor ik het toch koud krijg, maar goed, op een gegeven moment gaat de regen over en tegen de tijd dat we dan toch de zeilen heisen schijnt de zon. Langs Vlieland liggen zeehonden op het strand en de verwachte vaartijd is oorspronkelijk vier uur, maar omdat we wind tegen hebben wordt het twee uur langer. We helpen allemaal hard met de zeilen en alle andere zaken die gedaan moeten worden om ons veilig naar de overkant te brengen als dan toch eerder dan verwacht we rond 14:00 in Harlingen aankomen. Daar varen we rustig de haven in en moeten we weer aan de bak om alle zeilen weer in te halen en netjes op te bergen.
Als dat is gebeurd en we aangemeerd zijn begint het ritueel van opruimen en afscheid nemen. ‘Wie wil de zak paprika’s, kan het overgebleven brood weg en wie drinkt de cola op?’. ‘Er ligt hier nog een oplader van iemand en Nicole, vergeet je startnummer niet!’. ‘Ik ga vast de auto halen, gooien jullie de koffers op de kade?’. Dan is iedereen klaar om te vertrekken en wordt er druk geknuffeld en afscheid genomen. Deborah, Frouke en ik stappen uiteindelijk ook bij Stans in de auto om eerst richting Harmelen en daarna richting Rotterdam te rijden. Met een beetje mazzel ben ik precies op tijd terug voor mijn Roparun meeting.
Het was een fantastisch weekend dat ons nog lang zal heugen, we zijn gruwelijk verwend met alle kadootjes en het was enorm gezellig om iedereen te zien en te spreken, en sommige beter te leren kennen. Misschien volgend jaar weer maar dat moeten we even afwachten. Lijkt me een goed plan. Voor nu kan ik maar één ding zeggen.
Het was een Berengezellig Anitaweekend!