Tante Truus heeft weer eens wat bedacht in het kader van hardlopen. Althans, iemand anders heeft iets bedacht en Tante Truus heeft besloten dat datgene wat iemand anders bedacht heeft, dat dat misschien wel een goed plan is. Nou sta ik niet bekend om mijn beoordelingsvermogen als het gaat om hardlopen, dus dat ik, ondanks dat ik al een paar jaar roep dat ik dat helemaal niet kan, dan toch zo eigenwijs ben om het te gaan proberen is dan ook helemaal niet raar. Hoezo, ‘kan ik niet’? Of dat daadwerkelijk zo is moeten we maar gaan afwachten. We gaan het zien in het laatste weekend van Februari, maar ik ga het in elk geval proberen. 220 km hardlopend van Hoek van Holland naar Den Helder. 223 km om exact te zijn, met waarschijnlijk wat marge van hier en daar verkeerd lopen. Niet in een rechte lijn over het strand, maar zigzaggend door de diverse duinen. Volledig zelf supporting, binnen 48 uur en in de maanden januari of februari, ergo de grootste kans op oud Hollands teringtyfustakkeweer. Oftewel de Duinhopper.
Een aantal mensen gingen me voor en ook dit jaar zijn de eerste twee ‘die hard’ ultralopers al gefinisht. Netjes binnen de 48 uur en onder bar koude omstandigheden. Ik kom net kijken in het wereldje met mijn twee keer een georganiseerde 100 mijl. Er staat letterlijk in de omschrijving ‘Als je twijfelt of je de finish zou kunnen halen dan kun je beter niet deelnemen omdat je het zeker niet zult halen. Als je een keer ergens een ‘georganiseerde’ 100-miler gelopen hebt is het bijvoorbeeld niet handig hieraan te beginnen omdat je weinig kans van slagen hebt.’ Nou, lekker opbeurend. Maar goed, ik twijfel niet of ik de finish haal, ik geef alleen geen garanties. En er staat ‘een keer’, en ik heb al twee keer een 100 mijl gelopen. Ik reken het dus goed. Ik ga er wel vanuit dat ik het niet binnen de 48 uur doe, maar ik ga dan ook voor de afstand. Ik krijg toch geen medaille dus who cares?
Een beetje zelfvertrouwen met een vleugje avontuur en een snufje arrogantie maakt dat ik er dan nu toch aan ga beginnen. Maar helemaal vanzelf gaat het natuurlijk niet. Self supporting betekent in deze dat je alle support mag gebruiken die je nodig hebt (en meer), je moet het alleen zelf regelen. Dus moet er een plan gemaakt worden, zaken geregeld, afspraken gemaakt en dingen uitgezocht. Laat ik dat nu goed kunnen.
Stap 1 is de route. Deze moet opgedeeld in verzorgingsposten, stukken van tussen de 10 en 20 km, verdeeld over de route en op plekken waar je in elk geval kan parkeren. Want dat iemand me midden op een duin in Meijendel op staat te wachten om me een bekertje cola te overhandigen is toch een beetje lastig. Natuurlijk moet er ook een verwachte ETA, estimated time of arrival, bepaald worden. Hoe lang ga ik over een stuk doen, hoe laat denk ik dan aan te komen op een bepaald punt en hoe lang heb ik nodig om bij te tanken. De eerste 40 km gaan nog wel met een gemiddelde snelheid van 7 km per uur over grotendeels fietspaden, maar ervaring leert dat als ik op 177 km de klimduin van Schoorl omhoog moet, ik daar iets langer over ga doen. Ik heb mazzel, ik hoef niet te pionieren. Een berichtje naar een trailvriendje die deze tocht al een paar keer eerder gedaan heeft biedt uitkomst en een bijna kant en klaar plan. Alleen nog even aanpassen naar mijn gemiddelde snelheid en kiezen in hoeveel delen ik de route op wil knippen en het routeplan is klaar.
Dan volgt stap 2, en misschien wel het moeilijkste gedeelte. Supporters ritselen. Kijk, dat ik nou zo gek ben om minstens 48 uur lang achter elkaar door de duinen te gaan hollen in potentieel kutweer, betekent niet dat iemand zo gek is om in diezelfde periode met me mee te gaan. Het is echt een kutbaan! Je rijdt in een auto of busje midden in de nacht rond naar vooraf aangegeven plekken. Daar aangekomen hou je het stipje van mijn tracker in de gaten. En je wacht, en je wacht, en je wacht. Als ik dan eindelijk aangekomen ben krijg je een chagrijnige muil die wil vreten en misschien even slapen en klaagt over kou, vermoeidheid en pijn. Je maakt eten klaar dat ik met diezelfde chagrijnige muil naar binnen schuif en dan ga ik weer weg en begint het van voren af aan. Je rijdt in een auto of busje midden in de nacht rond naar vooraf aangegeven plekken… En dat in je vrije weekend, met als enige dank dat je deel uitgemaakt hebt van mijn avontuur. Vooruit, misschien dat ik er ook nog een fles wijn of een doos bonbons tegen aan gooi, maar dat is het wel zo’n beetje.
Stap 3 is het regelen van het eerder genoemde vervoer voor de support. Natuurlijk kan het in een auto maar ik heb wel wat wensen voor een geslaagde tocht. Ik wil warm kunnen eten, me droog kunnen omkleden, spullen klaar hebben liggen, bij voorkeur naar de wc en misschien even kunnen liggen. Om nog maar te zwijgen van de supporters. Die moeten ook kunnen eten, slapen, droog kunnen zitten en naar de wc kunnen. Ik ken geen auto die zo luxe is dus is het al gauw uitwijken naar iets van een camperbusje. Gelukkig biedt internet uitkomst en worden die zowaar verhuurd. Het is even zoeken maar een oproep op Facebook doet soms wonderen.
Stap 4 is het menu samenstellen. Wat wil ik wanneer ongeveer eten, wat moet er allemaal in het busje klaargemaakt worden, wat moet er liggen? Eten is altijd een uitdaging maar superbelangrijk. Ook al komen er momenten waarop ik niet meer wil of kan eten, het moet wel want zoals een wijs iemand ooit tegen me zei ‘je moet de kachel brandende houden’. Het is gek dat ik normaal gesproken met eten nooit moeite heb, behalve als ik een lange afstand loop. Maar ook hier heb ik dank zij de ervaring een aardig idee wat wel en wat niet werkt voor mij. Vooral veel zoute dingen, kleine warme maaltijden zoals tosti’s, noodles, soep, broodjes worst en dat soort zaken. In elk geval zaken die ik makkelijk naar binnen kan laten glijden want je krijgt een droge keel en dan is kauwen en slikken best lastig.
En dan in principe de laatste stap, stap 5. De uitrusting. Het enige dat ik namelijk niet kan beïnvloeden en ook niet kan voorspellen zijn de weersomstandigheden. Heb ik mazzel, is het droog. Heb ik pech, doet het zeikregenen. En natuurlijk duimen dat het niet gaat stormen, want dan moet ik het zelfs misschien afblazen. Maar daar denken we maar even niet aan. Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding zeggen ze wel eens. Helemaal waar, maar zelfs met droog weer wordt het al een hele uitdaging. Ik ben nogal blaargevoelig zullen we maar zeggen dus natte voeten is een drama. Daarentegen kan ik redelijk goed tegen de kou. Toch zal ik rekening moeten houden met vermoeidheid waardoor ik het ook koud krijg, gebrek aan voldoende eten en hoe zal de wind staan. Eind februari zal het geen 15 graden zijn. Bovendien loop ik grote delen ‘s nachts. Dus lamp mee, stokken voor het laatste deel, meerdere paren schoenen om te kunnen wisselen, setjes kleding, powerbank en waterdichte sokken, is dat wat?
Wat niet per sé hoeft maar wat ik wel handig vind is een beetje weten wat me te wachten staat. Een stukje route verkenning is dan misschien niet zo’n heel erg slecht idee. Omdat Frank geopereerd moet worden en voorlopig even niet kan rennen stel ik voor om de laatste zondag dat hij nog mee kan een stukje route te doen en dan bij voorkeur een leuk stukje. Meijendel ken ik voldoende en ik heb al even geen hertjes meer gezien, dus de Amsterdamse Waterleiding Duinen is een goede optie. Ik plot het stuk van de route vanaf het kabouterbos, dat ongeveer halverwege de AWD is. Het is 11 km tot aan Zandvoort, dan kan ik even kijken hoe ik daar de duinen uit kom, en dan 10 km terug naar de auto via een redelijke rechte lijn. Lijkt me een mooi stukje.
Het is gelukkig droog en er is zelfs zon beloofd ook al zien we die nog niet als we starten. De eerste herten hebben we op de parkeerplaats al te pakken. Ik navigeer want ik moet oefenen, en dat valt niet mee. Op veel stukken is er helemaal geen pad, andere stukken liggen weer volledig onder water waar ik straks wel, maar nu even niet doorheen ga. Ik heb waterdichte sokken gekocht en ze aan om te testen, maar dat kan ook als ik door een plas loop want helemaal droog houden we het toch niet. Mijn voeten overigens wel want de sokken werken op zich prima. Beetje lastig met duin af omdat ze glijden in mijn schoen en daarmee mijn tenen tegen de voorkant duwen, maar dat is van later zorg. Navigeren is nu de focus en zoals gezegd loop ik meerdere keren de verkeerde kant op. Niets dat niet verholpen kan worden, maar wel handig om in de gaten te houden eind februari.
De route door de duinen valt niet mee en ik ben nu al blij dat ik dit gedaan heb. Nu weet ik een beetje wat ik kan verwachten straks en word ik er niet mee geconfronteerd op 80 km. Gelukkig zijn er ook vlakke stukken en kan ik nu goed zien waar ik straks op moet letten. Als we bij Zandvoort aankomen zie ik ook het hek waar ik rekening mee moet houden. Er waren al wat opmerkingen over gepost maar als je het niet zelf ziet is het allemaal wat cryptisch. Nu weet ik exact wat ze bedoelen. 11 km route Duinhopper door de AWD, check! En ook als ik straks andere delen van de route moet gaan lopen waar ik nooit eerder geweest ben, heb ik er nu een beeld en een gevoel bij.
Ik besluit om dit trucje een week later nogmaals te herhalen, maar dan de start in Hoek van Holland te pakken tot aan Scheveningen haven, waar ik mijn eerste verzorgingspost gepland heb. Frank kan nu niet mee dus tenzij het teringtysfustakkeweer is, ik heb ook mijn grenzen, pak ik de metro naar Hoek van Holland Haven en loop naar Simonis waar Frank me dan ophaalt. Ik bedoel, lunchen moeten we toch. Ik start om 10:00 bij het kanon, die foto heb ik vast te pakken, en het is freezing koud. Ik heb 3:15 gerekend qua tijd maar dat is zonder fotostops. Kan ik gelijk testen of dat een beetje realistisch is. Ik ben benieuwd want ik heb wind in de rug maar val ook direct al ten prooi aan wat fotostops.
Ook nu lijkt de route heel erg rechttoe rechtaan maar is het stiekem best zoeken naar het juiste pad. Ik ben nog geen 4 km onderweg als ik dwars door de bush-bush moet. Ik heb op aanraden van Frank gewone schoenen aangetrokken omdat het veel fietspad is, maar dit stukje had ik best trailschoenen willen hebben. Een klein beetje vocht in mijn schoenen kan ik niet ontlopen en de doornstruiken buigen ook niet opzij als ik er langs moet. Helemaal zonder kleerscheuren kom ik er dan ook niet uit als ik weer op het normale pad ben, om al heel snel voor een bevroren meer te staan waar zomers een pad zou moeten zijn. De route zegt ‘dwars er doorheen’, ik zeg ‘dat gaan we dus écht niet doen!’. Als het straks voor het echie is neem ik misschien een ander besluit maar vandaag zoek ik een alternatieve route. Dat betekent makkelijk over het fietspad, so be it.
Uiteindelijk kom ik toch weer op de route en volgt een lang stuk door de duinen over het asfalt. Op bijna 10 km staan ook twee kanonnen en maak ik een foto. Gelijk ook een mooi moment om wat te eten waardoor ik te ver doorloop. Even onthouden dus. Op 13 km mag ik het strand op en ook nu pak ik de verkeerde kant van het water. Omlopen dan maar want teruglopen vind ik psychologisch zwaarder, zelfs als het korter is. Bij het puinduin blijkt het paadje waar ik over moet officieel afgesloten met paaltjes en ijzerdraad maar ik kan er omheen. Nog een paar fotostops, ik kan ze beter nu doen dan hoeft het straks niet en kan ik doorlopen, en het duin van Kijkduin in. Ik had het niet verwacht maar dit is nog een best pittig stuk. Opnieuw ben ik blij dat ik deze verkenning doe, dan valt het straks niet zo rauw op mijn dak. Nog één fotostop bij de Schotse Hooglanders, waarvan één er vindt dat ik iets te dicht bij kom. Wegwezen dan maar en op naar het laatste stukje. Ik loop nog één keer verkeerd maar besluit om door en niet terug te lopen. Ik kom toch wel weer op de route en Frank staat op me te wachten. Ik doe er 3:50 over, maar met 2 km extra en de fotostops denk ik dat 3:15 wel realistisch is.
In elk geval zijn de verkenningen geslaagd. Ik zal het er mee moeten doen want ik verwacht geen kans meer te hebben om er nog meer te doen. Volgende week een rustige 10 km, de week erna de ‘laatste lange loop’ zijnde de Kroondomein marathon, en dan wil ik toch echt geen lange stukken meer doen. Heel misschien nog een stukje Meijendel, maar ik ga niet op de zaken vooruit lopen. Nu de plannen verder verfijnen, afmaken en focus op goed voor het lijf zorgen. Verder vooral bidden voor ‘goed’ weer en geen blessures oplopen, van mijn paard vallen, uitglijden over het ijs of mijn rug verdraaien tijdens de sex. Als ik ‘s middags laat weer op de bank zit vraag ik me toch af.
Wat doen normale mensen eigenlijk op een gemiddelde zondag?
Hopelijk heb je tijd voor updates als je loopt. Ik kijk ernaar uit.