De hele week zit ik al met de Duinhopper in mijn hoofd. Ik kijk continue naar de weersverwachtingen, er schieten de hele tijd dingen in mijn hoofd van wat ik niet moet vergeten, ik denk aan wat voor eten ik moet kopen, wat ik aan ga doen, hoe ik moet lopen en ga ook vroeg naar bed. Ik stel me zelfs voor hoe het zal voelen als ik finish, maar vooral ook als ik uit moet stappen. Ik droom er over en ik begin zo langzamerhand op het punt te komen dat ik nog maar één ding wil. Starten, zodat ik aan mijn avontuur kan beginnen en niet meer hoef te stressen voor de start er voor.
Toch moeten er nog een paar dingen gebeuren, even los van spullen bij elkaar zoeken en met de supporters afstemmen. Dingen die niets met de Duinhopper te maken hebben, of in elk geval niet direct. Frank wil zijn eigen versie van de Duinhopper nog doen, de Duinhopper light. Met de metro naar het startpunt op vrijdagavond en dan de nacht doorlopen tot een uur of negen ‘s ochtends en dan kijken waar hij uitkomt. Ik gok Noordwijk. Kan hij gelijk een laatste verkenning doen voor mij, en dat blijkt ook wel nodig ook want als ik hem de volgende ochtend ophaal, inderdaad in Noordwijk, blijkt dat er écht een onbegaanbaar stuk in zit. Maar dat is voor later zorg.
Op zaterdag wil ik het centrum in om te kijken naar de viering van het Chinees Nieuwjaar, maandag nog naar de kapper en de chiropractor, donderdag nog een massage en natuurlijk moet er nog drie keer gelopen worden. Op advies van Frank om rust te houden en niet meer te lopen spreken we af dat ik zondag nog één loopje doe van ongeveer 10 km. Rondje Kralingse Bos maar ik zou ook de Lansingerlandrun kunnen doen. Een appje naar vriendin Linda en vriend Bart die ook gaan lopen later ben ik ingeschreven. Altijd gezellig, mooie motivatie, georganiseerd en bling bling op de koop toe. En Frank gaat ook mee, toen nog niet nagedacht over het feit dat hij heel vrijdagnacht ging lopen.
Tegen de tijd dat het zondag is, is het weer bericht alles behalve motiverend. Op de radio hebben ze het over ‘een perfecte dag om de hele dag binnen te blijven’. Het regent en het blijft regenen. All day long. We moeten sowieso met de pendelbus van station Westpolder naar de start maar vanwege de regen gaan we maar met de auto naar het station in plaats van met de metro. We komen tegelijk met Linda aan, Bart kan niet, die is ziek, en zijn netjes rond 10:00 in de sporthal, waar we inmiddels al redelijk natgeregend zijn door het stukje garage naar de pendelbus en pendelbus naar de sporthal.
Startnummer ophalen en wachten tot het laatste moment om naar de start gaan. We hoeven niet lang te wachten en kunnen gelijk aan de bak. Het eerste stuk is druk op het parcours en de lopers verdelen zich over fietspad en stoep totdat we de polder in duiken. Dit stuk is bekend want alhoewel we van de andere kant komen, heb ik hier vaker gelopen toen we in Pijnacker zaten. Een mooi stuk polder maar met deze regen vind ik er geen reet aan.
Ik hou het exact drie kilometer vol en heb er dan echt geen zin meer in. Bij het bruggetje ga ik wandelen. De regen is nat en ik heb het warm en koud tegelijk. Te warm voor een buff en muts, die ik dan ook allebei afgedaan heb, te koud om mijn jas uit te doen. Bovendien staat er erg veel wind die we het eerste stuk natuurlijk lekker tegen hebben. Als ik volgende week dit weer ‘s nachts in Meijendel zou hebben, zou ik het ook niet leuk vinden vanwege het feit dat het de tocht zo veel moeilijker maakt, maar toch minder erg dan nu. Nu maakt het de polder grijs en saai.
Rob staat langs de berm foto’s te maken, dus de big ‘we doen of we het leuk vinden’ smile gaat op. Alles voor de foto. Ik had Rob bij de start al gezien maar toen was hij druk met de juiste instellingen op zijn camera te zetten zo leek het. Op 4,5 km staat de verzorgingspost en René Simons met zijn muziek. Ik moet nog even door voor ik überhaupt op de helft zit. De rest van het parcours is uitlopen door middel van wandelen en rennen. Linda blijft braaf bij me en dribbelt rustig door als ik met mijn chagrijnige hoofd me afvraag wat ik hier ook alweer doe. Oh ja, ik wilde een medaille, nog 10 km lopen en ben met Linda. Vooruit dan maar en zet de pas er weer in.
Het stomme is, als ik ren, ren ik best een aardig tempo, maar ik kan de wil, de kracht of de motivatie niet vinden om het vol te houden. Nog een voordeel van trailrunnen. Daar hoeft dat niet. Op weg naar de sporthal zag ik een foto op Facebook met de vraag ‘wat is de gemiddelde tijd van een trailrunner op 5 km?’. Het antwoord? ‘Geen idee, bij trailrunnen meten we niet in tijd maar in fun.’ Vroeger was een loop als deze voor mij allebei, zowel tijd als fun. Nu is het geen van beiden meer. Ik heb alleen nog een beetje moeite om dat te accepteren.
Op 7 km staat er nog een fotograaf dus de smile gaat weer op en ik besluit hem maar vast te houden. Het gaat helemaal ruk vandaag en hoe sneller ik dat accepteer, hoe makkelijker en leuker het wordt. Gewoon lekker uitlopen dus. Bovendien is het nu nog maar 3,5 km. Ik wissel ook maar mijn playlist én we hebben nu wind in de rug dus het gaat beter. Maar in één ruk naar de finish wordt het nog steeds niet. Linda blijft desondanks geduldig en uiteindelijk komt dan toch de finish in zicht. Frank staat op ons te wachten en maakt foto’s. Ik mis nog honderd meter op mijn klokje dus als ik de medaille in ontvangst neem ren ik nog een klein stukje door. Sommige principes blijven heilig, een kwart marathon is een kwart marathon.
Terug in de sporthal staan alle lopers voor de halve en de 30 km klaar, waaronder ook Marilene en Marleen. Ik ben zó blij dat ik klaar ben en niet nu nog 30 km hoef te rennen. Dat ga ik volgende week wel doen. We trekken lekker iets droogs aan en zodra de andere lopers weggeschoten zijn lopen wij naar de pendelbus die ons naar de auto brengt om uiteindelijk thuis in bad te duiken. De rest van de middag doen we helemaal niks meer en om 17:00 gaan we de plannen voor de Duinhopper nog even doorspreken.
Dat het vandaag ruk ging voedt wel het stemmetje in mijn achterhoofd. Als ik al niet eens fatsoenlijk 10,5 km kan rennen, hoe wil je dan in godsnaam 223 km gaan doen? Dan moet ik minstens 20 keer dit rondje. Aan de andere kant is dat een compleet andere setting met een andere mindset. En bovendien je weet wat ze zeggen.
Een slechte generale…