Over twee weken om deze tijd is de Duinhopper voor mij voorbij, linksom of rechtsom. Of ik heb hem uitgelopen of ik ben uitgestapt. Ik bedoel, theoretisch gezien zou ik nog aan het lopen kunnen zijn, maar dan ben ik 60 uur aan het lopen en ook al denk ik niet dat ik binnen de tijd van 48 uur ga lopen, binnen 60 uur moet het toch wel gedaan zijn anders wordt het inderdaad kruipen en dan denk ik dat mijn lieftallige echtgenoot de voice of reason zal zijn en ik uitstap. Natuurlijk zou het ook nog kunnen dat ik helemaal niet gestart ben, maar daar gaan we ook maar niet van uit.
Klaar dus. De dood of de gladiolen. Ik heb er ergens heel erg veel zin in, maar toch voel ik mij op dit moment als Frodo die de ring naar Mordor gaat brengen om hem in Mount Doom te gooien. Een op voorhand ogenschijnlijke kansloze missie. Frank zegt altijd: ‘Ze hadden toch ook op de rug van die reuzenadelaars kunnen springen en er naartoe kunnen vliegen?’ Tja, ik kan ook in de auto springen en naar Den Helder rijden, maar where is the fun in that? ‘Ze hebben het uiteindelijk toch gehaald, dus waar maak je je druk over?’. Het is wel een film met een happy end hé? Het echte leven is heel anders. Bovendien hebben ze het dan wel gehaald, maar vraag me niet hoe en ten koste van wat?
Genoeg filmvergelijking en focus op het echte leven. Waar begin ik aan? Mijn hormonen, en daarmee mijn lijf, zijn weer erg vervelend aan het doen. Natuurlijk heb ik het Kroondomein gelopen vorige week, maar het ging niet van harte en mijn kuiten zitten er nog steeds vol van. Ik probeer braaf goed te slapen en een beetje op mijn eten te letten maar dan krijgen we weer bericht dat we de woensdag voor mijn start naar de rechtbank moeten. Gevalletje slechte aannemer en dus stress. Druk op mijn werk met een nieuwe rol, privé toch nog wat zaken in de planning staan die ik niet kan schuiven en ga zo maar door.
De afgelopen weken zijn er een aantal mensen mij voor gegaan. Twee hebben het sowieso al niet gehaald en moesten uitstappen. Van de overigen die het wél gehaald hebben hoor ik verontrustende geluiden. Van ‘Het is absoluut geen Bello!’, en ‘Er staat zoveel water, op sommige plekken moet je navelhoog er doorheen waden’, tot ‘Het is zó heftig! Het is niet te doen. Alles deed zo’n zeer en ik wilde maar één ding, stoppen.’ En dat uit de monden van mensen die een stuk jonger zijn dan ik, een stuk sterker zijn dan ik en/of in elk geval een stuk doorgewinterder zijn dan ik.
Daar krijg ik letterlijk een gevalletje koudwatervrees van. Klaag, klaag, klaag. ‘Doe het dan niet?’ hoor ik je denken. Absoluut waar, ik ben het helemaal met je eens. Waarom ga ik er dan toch aan beginnen? Er zijn zoveel redenen om wél te starten. Je angsten onder ogen zien, niet starten is per definitie falen, kijken hoe ver ik kom, kijken waar mijn grenzen liggen, verzin het maar… Zelfs het ‘alles is al geregeld, dat ga ik nu niet meer afblazen’ vind ik een goede aanvullende reden.
Maar de belangrijkste reden blijft toch altijd ‘het is een avontuur en een uitdaging’ en die zal ik niet snel uit de weg gaan. Bovendien beleeft iedereen het anders en is zelfs de ene dag de andere niet. Dat is een belangrijk ingrediënt want als ik afga op de ervaringen van anderen begin ik er niet aan. Ik moet er vanuit gaan dat mijn eigen ervaring anders zal zijn. ‘Ignorance is bliss’, zeggen ze wel eens. Zou Frodo aan zijn queeste begonnen zijn als hij wist wat hem te wachten stond? Ik denk het niet. Ik wil het ook niet weten. Ok, wat tips & tricks kunnen handig zijn, maar meer dan dat moet het niet zijn. Naïef? Maybe, maybe not. Ik vind het prettig dat ik zelf wat stukken van de route verkend heb omdat ik niet helemaal blanco wil zijn, maar voor de rest laat ik het maar op me afkomen. ‘Cross that bridge when we get there’, om er nog maar een cliché aan toe te voegen.
Nog een kleine twee weken om te piekeren, te stressen, voor te bereiden maar ook om er naar uit te kijken. Tussen nu en mijn start staat er niemand meer gepland voor zover ik weet, maar dat zegt niets. Dit weekend liep er ook iemand die niet direct op de lijst stond. ‘Mijn’ weekend is tevens het laatste weekend dat er gestart kan worden. Niemand weet hoe het landschap er dan uit zal zien. Als het droog blijft zakt het water misschien een beetje, zo niet, dan wordt het alleen maar erger. Ik denk dat ik wel weet welke mazzel ik heb. De lopers hebben tevens allemaal droog weer en wind mee gehad tot nu toe, maar voor hetzelfde geld is het zeikweer en draait de wind. Ik denk dat ik wel weet welke mazzel ik heb. We gaan het gewoon meemaken. En als ik koudwatervrees heb is er maar één ding dat ik kan doen.
Ogen dicht, diep inademen, niet nadenken en gewoon springen!