What was I thinking? Nog even een halve marathon lopen een week voordat ik aan de Liberation Trail begin. Precies dat dus… Ik ben nu ruim een maand onderweg met mijn vitamine D en ijzertabletten en voel me al een stuk beter dus ik dacht, ‘ach, het moet met lopen toch ook veel beter gaan dus dat kan wel.’ Nou is het ook zo dat ik me beter voel, ook tijdens het lopen. Maar aan de andere kant doet een weekend Roparun en daarna een flinke keelontsteking met verkoudheid toch ook een hoop teniet, wat ik duidelijk merkte tijdens een 5 km rondje afgelopen donderdag. We zijn er nog (lang) niet.
Eigenlijk is het de schuld van vriendin Linda. Als iemand weet in te spelen op mijn FOMO dan is zij het wel en ruim een maand geleden riep ze al iets over de Rotte Dam Loop. Het zaadje was geplant en de datum genoteerd. Bovendien maakt gelegenheid de dief want hij was volledig uitverkocht. Met nadruk op ‘was’. Moet je natuurlijk niet een bericht op Facebook zien van iemand die geblesseerd is en niet kan lopen en zijn startnummer van de hand doet. Met niks anders in de agenda geplant, de belofte van redelijk weer, de gezelligheid om samen te gaan en de nieuwsgierigheid hoe ver ik zou kunnen komen is het startnummer snel overgenomen.
Frank heeft last minute ook iets kunnen regelen om ook mee te lopen en omdat het een A naar B-tje is vanaf Outdoor Valley kunnen we met de pendelbus er naartoe om daarna terug te lopen. De finish op de Binnenrotte is voor ons geen probleem, een halte met de metro en van daar uit zijn we thuis. Moeten we wel om 8:00 op Centraal Station zijn. Als ik dan genoeg tijd wil hebben om te douchen, mijn spullen te pakken en ook nog wat te eten moet de wekker toch wel om 6:00, uiterlijk 6:30. Ach, hij stond toch al om 6:00 van gisteren toen we meededen met de Livex, oftewel een oefenscenario van de Koninklijke Reddingsbrigade en de gezamenlijke hulpdiensten waar we als ‘slachtoffer’ vrijwilliger waren. Kan ik hem net zo goed laten staan want uitslapen wordt het dit weekend toch niet.
Om 8:30 zijn we bij Outdoor Valley en ben ik net op tijd om nog even naar de wc te kunnen zonder lange rij. Gelukkig heb ik vrijdag de startnummers en shirts al opgehaald bij De Gele Kanarie, ook voor Linda en Marilene. Jammer genoeg in donkerblauw in plaats van kanariegeel. ‘Die doen we volgend jaar alsnog’, is me verteld. En ik had mijn setje er al op klaarliggen, maar goed, donkerblauw kan ook. Ik gooi de tassen af, groet een aantal bekenden en ga nog maar een keer plassen, dit keer bij de buiten wc’s, waar ook een rij staat maar minder erg dan binnen. Ik word aangesproken door Fiona die mijn blogs altijd leest. (Dank je wel Fiona voor het lezen en leuk dat je me dat hebt laten weten!)
Dan is het nog even afwachten, fotootje maken, de wandelaars van de 21 km zien vertrekken, klaar gaan staan en tien minuten later mogen wij. Plan is om in elk geval met Linda de eerste 5 km mee proberen te lopen, op 6 minuut de kilometer. Kansloos als ze er lekker met Frank en Marilene iets sneller dan dat vandoor hobbelt. Maar ook omdat de keelontsteking slash verkoudheid er toch meer ingehakt hebben dan ik dacht en waar ik al wel een beetje bang voor was. Maakt niet uit, ik ben er gewoon nog niet. Bovendien is het eerste stukje stiekem omhoog dus gewoon rustig aan.
De eerste paar kilometer is ploegen en irritante gedachten schieten door mijn hoofd. ‘Waarom heb ik niet gewoon de 10 km gekozen, waarom heb ik überhaupt ingeschreven, ik had toch ook gewoon een eigen rondje kunnen doen?’ Maar ik weet het antwoord wel. Aan de ene kant weiger ik nog steeds te accepteren dat ik het misschien gewoon allemaal niet meer kan en heb ik nog steeds last van een flinke dosis zelfoverschatting, en aan de andere kant is dit toch ook gewoon veel leuker dan zelf weer een rondje bos lopen. Ja het geeft druk omdat ik bezig ben met wat mensen er van vinden of wat ze zullen denken als ze me zien lopen (lees wandelen) maar het daagt ook uit om langer door te lopen dan als ik alleen zou zijn.
Ik hobbel dan ook lekker achter een groepje dames (en één heer) aan die ook op hun gemak lopen. Soms ga ik er voorbij, en als ik dan even wandel lopen zij mij weer voorbij. Zo trek ik me lekker aan hun op. Het weer is weliswaar niet zonnig maar voor het lopen eigenlijk wel helemaal prima. Misschien stiekem een beetje warm maar dat kan ook aan mij liggen. Joop komt me met wat mensen voorbij en zegt me gedag.
Alhoewel de route wel bekend terrein is ben ik een beetje lost welke kant we nu op lopen. Ik weet dat we eerst naar het noorden lopen en dan naar het zuiden richting Rotterdam gaan, maar zo voelt het niet. Net als ik even op de route kijk ben ik precies bij het keerpunt en ga het hoekje om, om langs de Rotte terug te lopen. Daar staat ook een welkome drankpost met water en dropsleutels. Net iets daar voorbij zie ik een aanduiding voor een kabouterbos waar je ook een foto kan maken. Ik kan het niet laten. Als ik dan toch zonder tijdsregistratie op mijn gemakje loop kan ik net zo goed een foto maken. Als ik zit te pielen met mijn standaard komt het eerdere groepje lopers waar ik aan kleefde maar uiteindelijk voorbij ging aanlopen en bieden aan om de foto voor me te maken. Handiger en natuurlijk maak ik er ook een van hun groep. Een van de dames herkent me van de Rotterdam Running Crew. Vanaf dat moment haak ik weer bij ze aan.
Tot het punt waar ik een dame op een steiger zie die een foto van een molen aan de overkant van het water zie maken. Ik bied aan om hem van haar te maken, en vraag daarna natuurlijk of zij er een van mij maakt. Het groepje van daarnet raak ik kwijt maar de dame wordt mijn nieuwe ‘haas’. Zij hobbelt lekker door terwijl ik wandel, ga rennen, haar weer inhaal en weer wandel waardoor ze me weer voorbij hobbelt. Dat houden we de hele Rotte zo vol terwijl we ook nog wat andere lopers inhalen. Zo kom ik ook Patricio tegen die tegenwoordig vooral veel Powerwalking doet. Ik klets even met hem voordat ik weer doorga.
Op 13,5 km exact staat de volgende verzorgingspost waar ze ook ijsjes verkopen. Ik waag me er niet aan. Ze staan vlak voor de overgang van het sluisje waar ik zo veel vaker gelopen heb en ook foto’s gemaakt. Ook nu vraag ik een dame om een foto te maken alvorens ik weer verder ren. Ondanks dat ik veel en vaak moet wandelen omdat ik toch na 10 km weer een beetje kortademig ben loop ik wel lekkerder dan de eerste 5 km waardoor ik best ok vooruit kom. Aan het eind van de Rotte kom ik ook het groepje dames (en één heer) weer tegen die daar, ik denk, een bekende tegengekomen zijn en even staan te kletsen.
De Molenlaan over staat de eerste molen in de steigers maar even later de tweede molen in vol ornaat. Dat wordt ook een foto! Als ik er voorbij ben zie ik spullen van een fotograaf liggen maar geen fotograaf. Waarschijnlijk net even weg of op een andere plek. Jammer, maar dan moet ik het zelf maar doen. Ik ‘leen’ even het krukje om mijn standaard op te zetten, stel mijn telefoon in, ren een stukje terug en maak mijn foto. Als ik alles weer opgeborgen heb komt de fotograaf net aanlopen, fotografe in dit geval. Ik vraag of ze er alsnog een van mij wil maken en dat wil ze dus ik loop opnieuw even terug om opnieuw aan te komen rennen. Alles voor de foto! Ze heeft hem zegt ze dus ik kan verder, ik ben alleen wel mijn haas kwijt nu.
Dan is het ineens nog maar 5 km. Onder de A20 door en de weg over waar Arjan staat. Het voetgangerslicht staat op groen dus ik geef een high five maar loop wel door. Rechts van mij de garage van de film ‘De Marathon’, voor mij wat nieuwe mensen die ik als haas probeer te charteren maar ze zijn niet zo goed als de eerdere dame. Desondanks ga ik lekker aftellen. Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik met 20 km al ruim 2:20 onderweg ben. Hmmm, ik had op iets sneller gehoopt maar met al dat geklets en al die foto’s ben ik een hoop tijd verloren. En misschien ook wel met het wandelen. Nou ja, ik heb geen haast toch?
Het laatste stukje dient zich aan en staat Dick als vrijwilliger bij een oversteek. Ook nu blijf ik even kletsen, hij gaat met een maat ook La Chouffe trail doen dus we gaan elkaar zien begin juli. Nog een kleine kilometer en dan draai ik de Binnenrotte op. Ik zie Frank in de verte al bij de finish staan en naast hem staat Evert voor mijn triomfantelijke finishfoto, ware het niet dat er net een oudere man in mijn beeld wandelt, zich totaal onbewust dat hij door de finish van een hardloopevenement loopt. Heb ik weer en ik moet er maar op vertrouwen dat Evert er iets van heeft kunnen maken. Linda en Marilene zijn er ook nog dus we kunnen nog even een foto-met-medaille maken alvorens zij met de pendelbus teruggaan. Ik heb Frank in de tussentijd voor een chocomelk naar binnen gestuurd.
Hij neemt nog een biertje en als we onze drankjes op hebben wandelen we rustig naar huis. Het zonnetje gaat nu zowaar schijnen. Nog even langs de AH voor lunch en dan kan ik vanmiddag een begin maken met het verzamelen van mijn spullen voor volgende week. In tegenstelling tot mijn loopje afgelopen donderdag zag ik er vandaag ook een beetje tegenop maar ben ik achteraf toch blij dat ik gelopen heb. De organisatie had het bedoeld als een Social Run, en als ik kijk hoe ik gelopen heb en met wie ik allemaal gekletst heb ben ik enorm sociaal geweest voor mijn doen. Wat dat betreft opzet geslaagd, inclusief leuk shirt en mooie medaille. Next stop, de Liberation Trail!
De rest van de week maar rustig aan doen dan. Oh nee, dinsdag moet ik paardrijden, woensdag gaan we naar AC/DC en donderdag doe ik middag- en avonddienst op het stembureau voor de verkiezingen. Drie keer een latertje dus. Oh well…
Fotocredits: Mirjam van Raamsdonk & Evert Buitendijk Fotografie