De Pegasus trail. Een week na Rotterdam. Officieel is het een ultra met twee lussen van elk 25 km, maar je kan ook inschrijven voor één van de twee lussen. ‘Vroegûh’ zou ik gewoon ingeschreven hebben voor the full monty. Tegenwoordig ben ik niet zo zeer verstandiger maar wel iets minder arrogant. Ik weet inmiddels dat ik niet meer alles zo maar kan. Bovendien, zoals Frank zei, ‘het hoeft niet ieder weekend een ultra te zijn.’ De trail is gelinkt aan de Liberation Trail, dus helemaal skippen wil ik niet. Bovendien hoort er een geweldig mooi shirt bij én Pegasus, dat is iets met een paard. Als goed Penny meisje is dat altijd een goed idee.
Goed, trailtje van 25 km in ongeveer 3:45 dus. De zuidlus. Zaterdagochtend en de start is om 9:00 in Ede. Dat betekent vroeg opstaan. Ik heb nog steeds een beetje spierpijn en we krijgen een spontane uitnodiging van vrienden om vrijdagavond te gaan eten. Geen ‘pizzaatje en om acht uur weer thuis’, maar een sjiek zeven gangen diner. Als klap op de vuurpijl liep Lee Towers ook nog binnen, maar dat even terzijde. Heerlijk gegeten, laat in bed, vroeg op. En in tegenstelling tot vorig weekend toen iedereen weg aan het smelten was, is het weer oudhollands teringtyfustakkeweer. Maar we gaan er voor.
De start is op de Ginkelse Heide, waar ook de lange afstand van de Freedom Trail altijd start. Er zijn werkzaamheden en ze hebben het monument verplaatst, maar ik maak natuurlijk toch even een foto in mijn nieuwe Pegasus shirt. Olav, Leonie en Tony zijn er ook. Het regent een beetje maar ik kan onder het tentje van de Trailclub schuilen als ik Erwin en Christiaan gedag zeg. Om 8:55 wordt er een praatje gehouden door de Burgemeester van Ede en om 9:00 exact wordt er afgeteld en gaan we van start.
Ik ga gelijk lekker rustig achteraan. Het eerste deel van de route loopt over de heide dus ook achteraan kan ik iedereen volgen zonder dat ik naar mijn klokje hoef te kijken. Pas als de route het bos in loopt moet ik zelf gaan navigeren. Ik twijfelde of ik mijn regenjasje aan zou doen over mijn gewone jasje heen, maar aangezien het bij de start toch ook regende heb ik het toch maar gedaan. Als het droog wordt kan ik hem altijd nog uittrekken of los doen. Ik haal twee mensen in die wel aan het kutten zijn met jasjes, daar heb ik dan nu geen last van.
Het pad is drassig en ik probeer toch een beetje droge voeten te houden dus zoek voorzichtig mijn weg langs de randen daar waar er plassen liggen. Er Liggen wel erg veel plassen dus erg snel gaat het niet, maar ja, dat gaat het tegenwoordig toch niet dus who cares. Ik voel zoals gezegd nog steeds mijn bovenbenen een beetje van vorige week. De tijdslimiet voor de eerste lus voor de ultralopers is 3:45, maar in mijn geval is die niet zo strak. Gewoon lekker op mijn eigen tempo dus.
Ik hoef bijna niet te navigeren want ik kan in feite gewoon de voetstappen in de modder volgen. Na het stukje bos kom ik weer op de heide en het zonnetje begint te schijnen. Lekker en ik probeer een foto te maken maar dat lukt niet helemaal naar mijn zin. Door het volgen van de voetstappen merk ik ineens dat ik een verkeerd pad heb. Ik had parallel moeten lopen. Met de boodschap ‘blijf op de paden’ wil ik niet dwars over de hei naar het andere pad lopen en ik zie dat ik uiteindelijk wel weer op de route uitkom dus ik loop maar gewoon door. Het zal misschien 50 meter schelen.
Na ongeveer zes kilometer ben ik bijna terug bij het beginpunt en staan Erwin en Christaan op de route te… tja, ik weet het eigenlijk niet. Aanmoedigen denk ik, of gewoon kijken of iedereen voorbij loopt. Als ik er voorbij ben zie ik de twee mensen die ik voorbij gelopen ben in geen velden of wegen meer dus ik denk dat ze óf uitgestapt zijn of überhaupt niet de volle lus zouden lopen maar zelf een klein rondje. Het is weer gaan regenen dus ik trek mijn capuchon maar weer over mijn hoofd.
Net als ik denk dat we alleen maar over de hei gaan lopen duik ik het bos in. Ik ben happy, ik hou van het bos. Het is weer droog dus ik kan weer zonder capuchon en met mijn jasje open. Om hem vervolgens weer dicht te moeten doen en mijn capuchon weer over mijn hoofd te trekken omdat het wéér is gaan regenen. Zo gaat het de hele route door en mijn humeur gaat evenredig mee, waarbij ik vooral erg chagrijnig word van het elke keer wisselen. Op 13 km ben ik op de helft en ben ik het helemaal zat. Ik roep zelfs naar boven dat ze moeten kappen met die puntje puntje puntje regen. Niet dat het helpt maar het moest er even uit. Het lijkt wel of ze daarboven vastbesloten zijn om Nederland weer grotendeels onder water te zetten.
Op een gegeven moment loop ik midden in het bos terwijl het regent én tegelijkertijd de zon schijnt. Dat is wel zo’n beetje het toppunt van de trail van vandaag. Gelukkig kom ik op een stuk hei met in de verte een kudde paarden. Het is dan droog en de zon schijnt, het is bijna warm. Dat geeft weer even een boost alhoewel het niet lang duurt want de muziek in mijn oren is volledig afgestemd op het weer. ‘Here comes the rain again’, ‘And when the rains begins to fall’, en ‘Would you walk with me now through this pouring rain? It rains even harder now’.
Gelukkig wordt het toch ook weer droog. Een paar kilometer voor het einde zie ik ineens iemand in de verte voor mij. Hij is aan het wandelen en ik vraag me af of hij een deelnemer is of een gewone wandelaar. Het maakt niet uit, ik ga rennen om te kijken of ik hem in kan halen. Als het een wandelaar is heb ik in elk geval weer even een stukje gas gegeven, als het een deelnemer is ben ik voor de verandering misschien eens weer een keer niet de laatste finisher.
Het duurt ongeveer een kilometer tot ik bij hem ben. Ik blijf twijfelen want ik zie geen startnummer maar het lijkt me toch ook geen wandelaar. Ik vraag hoe het gaat en hij geeft aan dat het goed gaat. Hij vraagt hoe het met mij gaat en als ik zeg dat het ok gaat en ik er bijna ben beaamt hij dat waardoor ik toch weer geloof dat hij een deelnemer is. Ik ga hem voorbij en hou hem stiekem een beetje in de gaten. Hij loopt inderdaad dezelfde route. De laatste 500 meter trek ik mijn regenjasje helemaal uit. Frank is al bijna een uur gefinisht en als ik aankom moet hij natuurlijk wel een triomfantelijke finishfoto van mij maken. Dan wil ik niet dat stomme regenjasje aan anders denkt iedereen straks dat het geregend heeft.
Officieel ben ik 5 minuten ‘te laat’ maar het waren dan ook 26 km in plaats van 25 km. De mannen en vrouwen van de ultra zijn al door en die van lus Noord staan op het punt van starten. Wij blijven niet te lang hangen. Ik ben moe en heb het koud en het is nog een stukje rijden. Maar goed, we hebben deze weer in de pocket en we kunnen weer uitkijken naar de volgende.
De volgende dag zit ik verkouden op de bank. Natuurlijk…