Oliebollenloop Oostvoorne

Hardlopend het jaar uit. En dan morgen hardlopend het nieuwe jaar weer in. Er komt een moment als hardloper dat je dat gaat doen. Gelukkig zijn er genoeg andere hardloopgekken in de wereld om er voor te zorgen dat je dat ook via een loopje of wedstrijdje kan doen. Zoek maar op oliebollenloop en geheid dat er ergens in de buurt iets te lopen valt. In mijn geval zelfs keuze uit twee, slechts beperkt door het feit dat ik ’s ochtends nog moet werken. Maar gelukkig kan ik ’s middags om 14:00 ook nog terecht in Oostvoorne. Ietwat verkouden maar goed, been there done that. Daarnaast ben ik uiteindelijk alleen. Frank loopt thuis want die heeft klusjes te doen, voor Herman is het te omslachtig omdat ik gelijk vanuit werk door ga, Ysbrand is te moe, Marilene moet nog werken en Myra is niet fit. Het geeft niet. Ik heb muziek bij me en het is bij uitstek een mooi moment om 2019 de revue te laten passeren en het oude jaar af te sluiten.

2019, het eerste volle jaar in mijn nieuwe baan. Letterlijk en figuurlijk want niet alleen stapte ik over van werkgever maar ook van vakgebied. En het bevalt nog steeds helemaal prima. Met diezelfde werkgever liepen we de Harbourrun in de stromende zeikregen en heb ik een bescheiden hardloopclubje op de maandagavonden opgericht. 2019 is ook het jaar dat we ‘dat trailtje’ in de Oostenrijkse Alpen liepen. Iets met een berg, een gletsjer en een enkel. Ik zie het gelijk terug in het totaal aantal hardloopkilometers dat ik dit jaar gemaakt heb. 1723 km ten opzichte van 1823 km in 2018. Dat is toch 100 km minder. Verder op het lijstje staan Egmond eindelijk onder de twee uur, de afgelaste CPC met de Halve van –ikloopeigenlijkbestwelvaakindiebuurttegenwoordig- Oostvoorne als alternatief, de Olympische Afstand van de –neediedoeikechtnooitmeerechtnietechtnietechtniet- Triathlon, de – helaasopafstandaangepaste- Freedom Trail, Athene mijn slechtste en psychologisch zwaarste marathon tot nu toe, en de –waaromvindtiedereendienouzoleukohdatvindenzeniet- halve marathon van Spijkenisse.

Maar 2019 gaat natuurlijk vooral de boeken in als het jaar dat ik mijn eerste ultramarathon liep. De Old Mutual Two Oceans marathon. Ik kwam, zag, ging een beetje dood en overwon. Bløf zingt het zo mooi. ‘Hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken, hoogstens met de tijd.’ Het motto van iedere (ultra)trailloper weet inmiddels Frank ook. En nu al het motto voor 2020.

In Oostvoorne is echt helemaal niemand die ik ken, geen enkele RMD-er die hier verloren rondloopt behalve ondergetekende. Ik moet nog drie kwartier wachten en luister lekker naar de Top2000 terwijl de mensen van de atletiek vereniging gezellig met elkaar aan het kwebbelen zijn en mij af en toe een steelse blik toewerpen zich afvragend ‘Who’s that girl?’ Divergent met mijn vlechtjes en bonte gekleurde hardloopkleding dat fel afsteekt tegen de zwarte broeken en effen blauwe of gele jasjes.

Als het tijd is volg ik de meute naar de start. Op de dijk met krijt op de grond getekend, Start/Finish. Dan de briefing. Er is geen tijdsregistratie. En het is grotendeels onverhard. Huh? Een soort trail? Heb ik effe gemist. Dan blijkt dat we eigenlijk kunnen kiezen, een heen en weertje over het fietspad of een heen en weertje parallel onverhard, de mooiere route. Oh, ok. Als ik dat geweten had had ik niet mijn supersonische snelle wegschoenen aangetrokken maar mijn hybride trailschoenen. Nou ja, ik zie wel.

De dames tellen af en we rennen een stukje fietspad naar de graszoden dijk richting het Oostvoornse meer. Na 2 km de keuze, fietspad of het gras/zand/struikgewas. Ik sta een split second in dubio maar dan… Frank kan trots op me zijn! Geen zin in saai fietspad, het is de laatste loop van het jaar en ik kies voor het avontuur. Met mij slechts één oudere man van de andere 72 deelnemers, de rest gaat over het fietspad. Ach, ik week toch al af. Ik ken de route van Voorne’s Duintrail dus dat scheelt en weet dus wat me te wachten staat. Na 200 m heb ik echter al spijt. Totaal de verkeerde schoenen en ik glibber en glij over de modder om over natte sokken maar te zwijgen. Misschien terug toch maar over het fietspad.

Het uitzicht over het meer met de stralende winterzon is wel schitterend en mijn spijt verdwijnt stante pede. Met de Top2000 op de achtergrond is het me, myself and I en ik stop dan ook om wat foto’s te maken. Ergens in mijn rechterooghoek zie ik de lopers over het fietspad sappelen terwijl ik aan het buitenspelen ben. De stakkers.

Als ik het laatste stukje ook over het fietspad moet om naar het keerpunt te komen ben ik nog net geen laatste. Het boeit me niet, ik loop mijn eigen loopje. Terug ga ik dan ook net zo hard weer over het onverharde pad als dat ik heen gegaan ben, af en toe zoekende naar het pad waar ik naar toe moet. Mijn schoenen zijn toch al helemaal smerig. De vrijwilligers kijken verbaast als ik het struikgewas uit kom duiken, waarschijnlijk hadden ze me niet meer verwacht. De oudere man heeft denk ik ook eieren voor zijn geld gekozen want ik zie hem nergens meer.

Als ik weer bij de dijk ben voor de laatste 2 km ben ik een na laatste. Voordeel, de fotograaf die eigenlijk al weer aan het terug wandelen is ziet me aankomen en heeft volledig vrij spel om een mooie foto van me te maken. Tenminste dat hoop ik dan maar. Met gezwinde spoed ren ik naar de finish waar de enthousiaste dames nog vol overgave voor me klappen. Na een kort praatje ren ik terug naar de kantine en de kleedkamers om mijn met modder besmeurde broek, sokken en schoenen om te ruilen voor droge kleding. Er is nog meer te doen vandaag. Ik pik de bijbehorende oliebol nog even mee en vervolg mijn weg, de laatste uren van 2019 in en richting 2020.

2020. Een schrikkeljaar en dus een hele dag extra om nieuwe avonturen te beleven, dromen waar te maken, mooie dingen te doen, leuke mensen te ontmoeten of gewoon een extra dag om hard te lopen. Voorlopig staat er alweer het een en ander op de planning. A.s. zondag, jawel, een trailtje (een kleintje maar), Egmond met mijn lieve vriendin Deborah, een Anita event, Zoetermeer, de Asselronde, een dubbele CPC, Rotterdam de mooiste, de Roparun en aan het eind van het jaar gaan we weer naar New York.

Maar wat we ook gaan doen, en wat jullie ook gaan doen, ik wens iedereen een heel voorspoedig, fantastisch, geweldig, fenomenaal, liefdevol, supercalifragilisticexpialidocious en vooral superleuk hardloopjaar. 2020. Je mag het zelf invullen.

Op weg naar…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *