Ik ga zondag La Parisienne lopen en plak er een weekend Parijs aan vast. Of is het toch stiekem een weekendje Parijs waar ik dan ook La Parisienne loop? Alhoewel het eerste de bedoeling is, lijkt het verdacht veel op het tweede. Want na vrijdag een hele dag gewoon werken op het kantoor in Parijs, en me zaterdag onder te dompelen in het geweld van de Walt Disney studio’s, vraag ik me zondagochtend verward af waarom de wekker zo vroeg afgaat.
Na mijn outfit, met iets te groot bedrijfshardloopshirt, aangetrokken te hebben en de spullen in de auto gegooid staan we uit te checken als er twee Spaanse dames in de lobby naar me kijken en zich afvragen of ik ook ga lopen. Ik draai me een klein beetje om zodat ze mijn startnummer kunnen zien en hun vermoeden bevestig. Dat is het moment waarop ik me realiseer dat dit mijn eerste hardloopwedstrijd in het buitenland is.
La Parisienne. Een Ladiesrun van 6,7km tegen borstkanker om de Eiffeltoren heen, waar maar liefst 40.000 vrouwen aan meedoen. En dat zijn er best veel. Het is dan ook het grootste Ladies hardloopevenement van Europa. Vanuit het bedrijf doen er 55 dames mee, en ik ben daar één van. Sterker nog, ik ben één van de twee dames die niet van de lokale vestiging in Frankrijk zijn, én de enige buitenlandse. Ik voel me vereerd dat ik mee mag lopen.
We hebben om 9:00 afgesproken bij de dichtstbijzijnde metro van de start. Er is regen voorspeld maar voorlopig is het nog droog. Gelukkig zie ik de collega die ik ken en die me uitgenodigd heeft al snel staan, en in het half uur erna sluiten zich nog meer Franse collega’s aan. Allemaal herkenbaar aan het rode shirt met zwart bedrijfslogo. In rap Frans wordt er om me heen gekakeld, verstaan doe ik het niet. Dat geeft niet, ik ben gewend aan buitenlandse klanken en laat het allemaal maar over me heen komen, glimlach en praat met handen en voeten met één van de dames die mijn naam herkent van de informatiemailtjes. Onze teamcaptain is vertrokken naar Amerika, in haar plaats is er een mannelijke collega die belast is met het maken van de groepsfoto en waarschijnlijk de coördinatie op zich heeft genomen getuige zijn grote rode paraplu die als herkenningsteken voor de verzameling dient. Als zo’n beetje iedereen er is begeven we ons op weg naar de start.
De start is bij Trocadero, tegenover de Eiffeltoren. We moeten aansluiten bij de mensenmassa die zich inmiddels heeft opgehoopt van de andere kant van de brug tot aan de voet van diezelfde Eiffeltoren. Had ik al gezegd dat 40.000 vrouwen best veel is? Maar hoe gaaf is dit! Ik ga hardlopen in Parijs! Dat is nog eens wat anders dan mijn rondje om de Kralingse Plas. Om alles in goede banen te leiden start er elke 7 minuten een golf, en dat 2,5 uur lang totdat iedereen weg is. Bij elke golf schuifelen we een paar meter op richting de start. Frank heb ik met de tas nu achter gelaten en gaat een plekje langs het parcours opzoeken. Inmiddels hebben donkere wolken zich samengepakt en beginnen de eerste druppels te vallen, maar dat mag de pret niet drukken. Op schermen zien we hoe de golven eerst opgewarmd worden en daarna met 10 seconden aftellen weg mogen. We verdrijven de tijd met meedansen op de muziek, foto’s maken, lachen en schelden op de sporadische regendruppels.
Anderhalf uur later zijn we eindelijk op het punt gekomen dat wij ook opgewarmd worden en ik zie de seconden van onze 7 minuten wegtikken. Dan is het zover, vanaf 10 wordt er afgeteld en als de teller ‘zéro’ bereikt mogen we weg. Het is geen vliegende start met al die dames, en het eerste stuk gaat omlaag en over kinderkopjes, maar ik doe mijn best om al zigzaggend mijn weg te vinden en een beetje vrije doorgang te creëren. De regen heeft nu doorgezet en het ziet er naar uit dat het niet meer gaat stoppen. Het maakt niet uit, als ik eenmaal aan het lopen ben merk ik het niet eens. Er staat een hoop vertier langs het parcours in de vorm van allerlei soorten muziek, dansers, trommelaars, een disco en een rookmachine in één van de tunnels. Niet dat dat nu de beste combinatie is, rook en hardlopen, maar goed. Rare jongens die fransen. Sowieso pakken ze het groot aan. De tas die we kregen zat ook vol met gesponsorde spulletjes. Niet alleen een T-Shirt, maar ook een gezonde reep, een polsbandje, een zakje wasmiddel en zelfs een schattig frans maatje onderbroekje! Pas ik met mijn Hollandse boerenmeidbillen natuurlijk nooit in, maar het valt mee.
Bij het 3km punt en de drank- en bananenpost begin ik met uitkijken naar Frank. Een stukje verder vlak voor de tweede tunnel zie ik hem eindelijk staan, en ik maak me helemaal op voor een paar gave foto’s… …die hij niet maakt. Hij staat druk te gebaren en pas als ik er bijna voorbij ben begrijp ik wat hij roept. ‘Error, de camera staat in error en doet het niet!’, schreeuwt hij wanhopig. Just my luck! Maar ik heb geen tijd om er bij stil te staan, ik wil door. Ik heb op dat punt al wat collega’s ingehaald en bedenk me dat ik er vast nog wel wat meer kan inhalen. Ik moet wel mijn eer hooghouden en als ik zie hoeveel dames er wandelen of na 4km al stuk zijn moet ik een eind kunnen komen.
Omdat het 6,7km is (nee, ik weet ook niet vanwaar die rare afstand, hangt geloof ik een beetje af van waar het parcours geplot wordt en hoe het dan uitkomt), ben ik alsmaar in de war met hoe ver ik nog moet. Maar bij kilometer 6 besef ik me dat ik dan toch wel dicht bij de finish ben, en inderdaad nog één keer de hoek om en dan zie ik hem. Ik zie ook nog een collega en trek een laatste spurt om proberen haar nog in te halen. Dat lukt met neuslengte. Daarna volgt nog een lange route door de blubber naar de uitgang. Maar niet nadat we nog een flesje water, een tas met medaille en 2 repen, en een roos op mogen halen. Ik vind Frank op de afgesproken plek en zie ook de rode paraplu van onze coördinator. Toch handig zo’n ding! De gefinishte dames verzamelen zich en na nog wat foto’s, een droog shirt aantrekken en wat napraten is het tijd om afscheid te nemen. Tenslotte moeten we nog een eindje naar huis rijden. De regen is weer even opgehouden en dat komt goed uit. Eenmaal in de auto krijg ik mijn tijd door van mijn collega. 6,7km in 38:58. 10,3km per uur. Netjes ondanks het zigzaggen, de regen en de langzame start. En ik was 6de uit het rijtje van collega’s, plaats 4103 in het totale klassement, op iets meer dan 40.000 deelneemsters. Mijn eerste internationale hardloopwedstrijd, maar zeker niet mijn laatste.
Vive la France!