Ik kijk naar de tube op de wastafel. De tube van schaamte. Een tube die je het liefst ver weggestopt in een donker hoekje van de kast of la laat liggen. Maar goed, daar ligt hij dan. Want ik geef het eerlijk toe. Ik heb er last van en ik wil eigenlijk dat het zo snel mogelijk weer over gaat. En dit is nu eenmaal de snelste manier.
Ik pak hem op en en draai hem rond in mijn handen. Ik kende de crème wel voor andere doeleinden. Niet dat ik het daar ooit voor gebruikt heb want daar heb ik nou echt nooit last van gehad. Ik heb er wel eindeloos grappen over gemaakt. Zowel over de crème als waar je het voor kon gebruiken. En nu sta ik dus toch zelf met die tube in mijn handen.
Het stomme is dat ik er achteraf gezien al veel langer en veel vaker last van bleek te hebben. Ik heb alleen nooit doorgehad dat dat het was omdat ik het niet kende. Bovendien is het meer een kwaaltje voor zwangere vrouwen, en daar kan ik al helemaal niet over mee praten. Het blijkt dus ook een hardloperskwaaltje te zijn. En daarom herken ik het nu wel, want hardlopen, daar kan ik wel over mee praten.
Niet dat dit iets is waar je het zo even in het startvak over hebt met de lopers naast je. En eigenlijk ook niet met je hardloopmaatjes. Laat staan dat je uitgebreid op Social Media gaat posten of iemand de gouden tip heeft om er vanaf te komen. Nee, dit hou je voor je en je lijdt in stilte. Heel misschien dat je het voorzichtig een keer ter sprake brengt met je partner. Maar dan ook alleen als hij of zij ook hardloopt en er heel misschien ook last van zou kunnen hebben. Ik bedoel, hoe verklaar je anders dat die tube daar open en bloot op de wastafel ligt?
Een paar jaar geleden zou ik de kwaal overigens gewoon negeren en hopen dat het vanzelf weer weg zou gaan. Maar ja, ik word ook een dagje ouder en dan duurt het allemaal wat langer. Bovendien zorgt diezelfde leeftijd er voor dat je de schaamte voorbij gaat. Dat je denkt, ‘Fuck it, waarom zou ik er mee rond blijven lopen als er iets voor is?’ Om vervolgens toch enigszins met wat gêne een beetje rond te dwalen in de drogisterij en te wachten totdat er niemand anders in de winkel is om de tube te pakken en snel af te rekenen bij de kassa. Vervolgens gaat hij de tas in en komt hij er pas weer uit als je veilig thuis bent.
Nee, het blijft toch iets waar je het niet gauw met mensen over hebt. En als je het dan uit durft te spreken verstaan ze je meestal verkeerd.
‘Wat zegt u mevrouw, heeft u last van aardbeien?’…