Halve marathon Leiden, van toen ik niet ging lopen…

‘Eens even kijken, wat hebben we in de agenda staan voor komend weekend? Hmmm, zaterdag de mudrun met Anita Active. Wat zal ik zondag doen? Ik denk dat ik lekker een rustdag neem! Frank gaat een NS trail lopen met Richard. Daar heb ik in elk geval geen zin in. Misschien dat ik dan een 5 km rondje in de buurt doe.’ Ergens in mijn achterhoofd zie ik de Marathon van Leiden voorbij komen. ‘Ook leuk, maar lastig als Frank de auto mee neemt. Zal ik dan toch met Frank en Richard meelopen? Misschien als er meer mensen meelopen. Hmmm, iedereen die ik vraag loopt zondag in Leiden. Oh fuck it, ik ga ook gewoon Leiden lopen! Als ik tenminste een startnummer kan krijgen? Vast wel!’

Donderdagavond is het geregeld. Een startnummer in de pocket en zelfs gedeeltelijk een lift geregeld. Dat ik dan zondag om 6:30 op moet maakt niet uit. Ik ga gezellig naar Leiden, mag Frank lekker met Richard door de bush bush rennen. Ach ja, verschil moet er zijn.

Omdat Frank geen zin heeft om pannenkoeken te bakken en ik zonder niet wil lopen maak ik ze zelf. En vooruit, ik ben de beroerdste niet, dan ook maar voor hem. Hij krijgt er een kus bij en ik ren met mijn rugzakje richting station Blaak voor de trein van 7:36. In Delft pikt René me op en we rijden richting Leiden. We zijn lekker op tijd en het is nog rustig in de kerk waar ik het startbewijs moet ophalen. En gelijk om kan zetten op mijn eigen naam. Startvak wisselen lukt helaas niet, maar als later blijkt dat Linda met Roos, die ook in mijn startvak zit, meeloopt en dus een startvak later gaat besluit ik met hen mee te lopen en dan maakt het niet meer uit. Voor de gezelligheid starten de andere RMD vriendjes en vriendinnetjes ook met ons.

We maken nog net voor de start een groepsfoto en binnen 5 minuten staan we in het startvak. Bij het startschot is iedereen er vandoor maar wij dribbelen gewoon met z’n drieën op een lekker tempo weg. Vandaag is het Linda, Roos en Saskia. Ik herken stukken van de route van vorige keer. Toen was het heel warm en was ik heel gefocust om uiteindelijk mijn eerste halve onder de twee uur te lopen. Vandaag heb ik veel meer tijd en ruimte om om me heen te kijken en te genieten van het grotendeels groene landschap om me heen.

Ik merk desondanks dat ik stijf ben en ik heb stiekem nog steeds last van mijn schouder. Ik vind het dus alles behalve erg dat ik besloten heb om niet te racen. Frank kan trots op me zijn want met het oog op de Roparun over drie weken heb ik hem gezegd dat ik rustig aan zou doen. En voor deze ene keer doe ik wat ik beloofd heb. 

Het lopen in de polder is heerlijk en zelfs het zonnetje komt af en toe kijken. Maar door het frisse briesje wordt het toch niet te warm. Na de polder bereiken we weer de bewoonde wereld waar we langs het enthousiaste publiek en door de gezellige straten lopen. Goed voor de motivatie en het maakt de laatste kilometers een stuk makkelijker. De laatste kilometers waarvan ik toch wel blij ben dat ze voorbij zijn als we netjes volgens schema op 2:05 binnen komen.

Bij de finish pakken we een biertje voor de mannen. Daarna lopen we terug naar de kerk waar ik René opsnor. René die zo lief is om mij helemaal thuis naar Rotterdam te brengen. Frank is ondertussen ook onderweg dus ik spring gauw onder de douche en rij daarna snel naar de AH voor een lekkere lunch gedurende welke we onze avonturen delen. En daarmee is het weekend weer voorbij. Nog drie weken en dan hebben we een heel erg lang weekend. Het Roparun weekend.

Waarschijnlijk mijn langste hardloopweekend ooit!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *