Je gaat op reis en neemt mee…

Op reis gaan is vandaag de dag iets ingewikkelder dan normaal. Ik hoor mensen gelijk zeggen: ‘Ga dan niet op reis! Blijf lekker in Nederland, dat is ook mooi en leuk.’ Helemaal waar, maar alles in perspectief. Als je in het buitenland opgegroeid bent en zowel je vrienden als familie over de wereld verspreid zitten, zit er een aangeboren behoefte om er op uit te trekken. De afgelopen twee jaar hebben we dan ook veel meer van Nederland gezien dan normaal en er van genoten, maar de ‘urge’ om de grens over te gaan is te groot. Ik word letterlijk gek als ik nog een jaar in Nederland opgesloten zit.

Maar goed, de doelstelling was mijn moeder bezoeken en met haar, mijn zus en mijn twee nichtjes haar 75ste verjaardag vieren. Spanje, dat moest toch wel mogelijk zijn in juli. De besmettingen in zowel Spanje als Nederland daalden, de vaccinaties stegen en ook de rest van de wereld ging de goede kant op. Lange tijd leek ons dan ook niets in de weg te staan om met mijn familie herenigd te worden en ze eindelijk weer eens in de armen te kunnen sluiten in plaats van een schokkend videobeeld via FaceTime. Het overlijden van mijn vader, ondanks dat ik relatief weinig contact met hem had vanwege de scheiding toen ik nog heel klein was, heeft stiekem toch wel bijgedragen aan de behoefte om even bij mijn familie te zijn.

Zo gezegd zo gedaan, agenda op het werk vrij gemaakt, agenda thuis geblokt en met een schuin oog gekeken naar vliegtickets. Voorzichtig als ik ben durfde ik nog niet te boeken, Spanje stond nog op Oranje (dat rijmt) en de regels op het werk zijn duidelijk. ‘Niet afreizen voor vakantie naar oranje landen’. En aangezien ik de regels opgesteld heb ben ik de enige op kantoor die ze op geen enkele wijze mag overtreden. Maar dat zou toch niet nodig zijn? Spanje kondigde per 1 juli versoepelingen aan en als je gevaccineerd was hoefde je niet eens meer te testen!

Vooral om die reden was ik blij dat ik de uitnodiging voor vaccinatie in de bus kreeg. Bij het plannen ervan stuitte ik op een kleine hindernis. De tweede prik kon ik alleen plannen in de week van de vakantie. Gelukkig mocht ik bellen en kon ik eerder, waardoor ik gelijk de dag erna de eerste prik al kon krijgen. De tweede prik zou ik dan een kleine week voor vertrek krijgen. Dat ik die officieel 14 dagen voor vertrek moest hebben gehad om effectief te zijn en de test over te slaan hoorden we pas later. Nou ja, voor de toekomst dan maar en een test overleefde ik dan ook nog wel.

Naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam trokken er zich donkere wolken boven onze vakantie samen. Op 1 juli ging Spanje niet op geel zoals verwacht en verslechterde de situatie zelfs. Frank en ik keken elkaar aan en stelden de onvermijdelijke vraag. ‘Wat doen we als Spanje oranje blijft?’ Ik kon nog maar aan één ding denken. Ik moest weg. Gewoon even weg van alle stress op kantoor, alle stress in Nederland, alle stress van het dagelijkse leven. Weg van de vier muren van ons over het algemeen fantastische appartement in centrum Rotterdam. Weg van mijn dagelijkse rondje over de bruggen of door het Kralingse Bos. Echt waar, iedere dag kaviaar en champagne komt je uiteindelijk ook je neus uit.

Alternatieven vlogen door de lucht. Oostenrijk, Italië, Portugal….Bonaire? De naam was al eerder gevallen voor eventueel ergens later in het jaar maar het paste gewoon echt niet in de planning. Voorzichtig keken we in de papieren van drie jaar geleden. Waar zaten we toen ook alweer? Een bezoekje aan de KLM website leerde dat er tickets waren en wat ze kostten. Het alternatief was bepaald.

Ergens diep in mijn hart hoopte ik nog steeds op goed nieuws. Niks boeken dus totdat er duidelijkheid is over Spanje. Die duidelijkheid verwachtten we op woensdag. Iedere donderdag wordt het reisadvies definitief aangepast maar op woensdag lekt het toch altijd uit. Het weekend er voor lag het draaiboek klaar. Allereerst het definitieve besluit, we gingen weg, ongeacht waar naar toe. We zouden wachten op het bericht op woensdag. Als Spanje geel werd gingen we donderdag vliegen. Als dat niet lukte omdat er geen tickets meer waren konden we woensdagavond ook nog vliegen of woensdagavond met de auto. Als Spanje niet geel werd zouden we donderdag naar Bonaire gaan.

Voorbereiding is alles. Ik had een complete studie gemaakt inclusief schema wat we nodig zouden hebben aan testbewijzen, vaccinatiebewijzen, en wanneer dat allemaal nodig zou zijn voor elk scenario. Vliegen naar Spanje? Negatieve test 48 uur van tevoren. Autorijden door België, Luxemburg, Frankrijk en Spanje? Negatieve testen variërend van 72 uur tot 48 uur van tevoren. Vliegen naar Bonaire? 24 uur van tevoren of 72 uur met bij aankomst op het vliegveld een sneltest en 48 uur van tevoren een gezondheidsverklaring.

Het schema zei dan ook dat we dinsdag rond een uur of 17:00 moesten gaan testen om niet alleen aan alle voorwaarden te moeten voldoen, maar ook om op tijd de uitslag te krijgen die maximaal 24 uur kon duren. En aangezien het bij ons altijd alles of niet is konden we de uitslag binnen een uur maar ook pas na 24 uur verwachten. Ervaringen van vrienden leerden echter dat je de uitslag meestal de volgende ochtend wel had.

Terwijl de onweersbui zich boven de Spanje plannen ontvouwde en zich ook boven Nederland aan het uitbreiden was stonden wij dinsdag braaf bij de teststraat om het beruchte wattenstaafje in onze hersenpan te laten porren. Diep in mijn hart begon ik mijn vizier al op Bonaire te zetten maar hoopte nog steeds op een wonder van onze overheid. Ik belde mijn moeder om de verwachtingen bij te stellen en legde de situatie uit als antwoord op haar verhaal dat er bij haar in de wijde omtrek geen enkele besmetting, laat staan ziekenhuis opname, plaats had gevonden in de afgelopen twee maanden. Net als de plaatselijke buien die we in Nederland zo goed kennen is het in Spanje heel wisselend maar kijkt Nederland alleen naar het algemene weerbericht. Maar het is wat het is.

Frank en ik zijn een ‘effective team’ naar de maatstaven van de film Oblivion. Dus daar waar hij beren ziet, zie ik cavia’s, en waar ik Godzilla’s zie, ziet hij hagedisjes. Elk probleem werd getackeld met een oplossing en uiteindelijk boekte ik voor de woensdag om 16:00 een tweede test en vulde vast de gezondheidsverklaring in met ‘ongeveer’ gegevens.

Woensdag eind van de ochtend was de kogel door de kerk. Spanje bleef oranje. Inmiddels hadden we nog steeds geen uitslag van onze test dus niet alleen kreeg ik elke keer een hartaanval als ik gebeld werd door een onbekend nummer, je wordt namelijk gebeld door de GGD als je positief bent, maar ook spendeerde ik mijn gratis GB’s door om de minuut mijn e-mail te refreshen. Frank stond klaar om de tickets te boeken maar kreeg van mij geen groen licht tot we uitslag zouden hebben. 

Om 14:30 kwam het verlossende woord. Tenminste voor mij, ik was negatief. Frank hield het niet meer en boekte een half uur later gewoon de tickets. Hoe groot was de kans dat hij positief zou zijn? Hij had diezelfde dag inmiddels ook nog eens zijn tweede prik gehad. Gelukkig kreeg ook hij om 15:30 bewijs dat hij negatief was. ‘Slechts’ 23 uur na de test maar nog steeds binnen de beloofde 24 uur hé? Inmiddels zaten we alweer op de scooter op weg naar het Excelsior stadium om voor de tweede keer een stukje van onze hersenen weg te laten purren en onder de microscoop te leggen. Maar de vliegtickets lagen klaar en we hadden ook last minute accommodatie kunnen boeken. De rest deden we daar wel.

Na de laatste werkmailtjes en de out of the office aanzetten werkten we hard om onze koffer te pakken en en passant nog even een parkeerplaats te regelen op Schiphol. De vakantie kon beginnen, sort of. Met het belangrijkste geregeld, de koffer gepakt en een pakket printjes met alle bewijzen, verklaringen en andere administratie die je pre Corona gewoon op je telefoon zou hebben staan, maar ik nu voor de zekerheid maar weer ouderwets op papier in mijn tas had zitten.

In het vliegtuig checkte ik voor de laatste keer mijn mail voor de uitslag van de tweede test maar ook die liet op zich wachten. Desondanks geen paniek, de eerste test verschafte ons toegang tot het vliegtuig en tegen de tijd dat we in Bonaire zouden landen was de 24 uur ruim voorbij dus dan moest het binnen zijn. De kans dat deze positief was, was nihil.

Na een lange maar rustige vlucht, op twee ruziënde tieners na waar ik naast zat omdat Frank en ik 10 rijen uit elkaar zaten, en 9 uur met een mondkapje op overleefd te hebben, landden we in het warme en zonnige  Bonaire. De rij was lang en duurde even vanwege alle controles, maar dat gaf ons de tijd om te constateren dat we nog steeds geen uitslag hadden van de tweede test. We zouden toch niet alsnog positief zijn? Maar ook geen voicemail of iets dergelijks. Niets in de spam, niets in de mail, nergens iets te vinden. De consequentie was dat we alsnog een sneltest moesten laten doen waar we ook gelijk even € 100 voor mochten aftikken. Na 20 minuten in laatste Corona spanning te hebben gezeten kregen we groen licht en konden we onze zielige eenzame koffers die als enigen nog op de band lagen ophalen en in de taxi stappen.

Bij de appartementen slipten we in ‘something comfortable’ en kon onze vakantie eindelijk beginnen. Alleen de volgende dag nog even een huurauto regelen, die over het hele eiland uitverkocht leken te zijn. En zonder auto konden we alsnog niks. Uurtje later een Polar biertje en een cocktail op de pier met een hapje eten bij Karels om om 22:00 lokale tijd terug in het appartement het licht uit te doen. Net op tijd om na 36 uur de uitslag van de tweede test binnen te krijgen. Laat me raden. Negatief…

Dag 1. Vrijdag. De vakantie is begonnen. Door de jetlag zijn we rond 5:30 wakker maar blijven nog een klein uurtje gewoon liggen. Natuurlijk beginnen we de dag met een rondje hardlopen. Omdat we nog geen auto hebben en die pas zaterdagmiddag beschikbaar komt moeten we even nadenken hoe we dat gaan doen vandaag. Wannadive heeft een nieuwe ‘vestiging’ richting het zuiden bij Windsock dus we besluiten het nuttige met het nuttige te combineren en rennen die kant op. Dan kunnen we gelijk even kijken hoe het er daar uit ziet en of we daar kunnen registreren. Het is ongeveer 3,5 km lopen dus dat is een mooie afstand.

Als we daar aankomen zijn ze nog niet open maar we zien wel dat ze daar compleet zijn. We maken ons plan, straks met de taxi en de duikspullen er naar toe, dan kunnen we daar duiken vandaag. We rennen terug. Het is warm en het lopen langs de weg is niet prettig maar het moet maar even. We zitten qua accommodatie gelukkig dicht bij de supermarkt dus na afloop ‘wandel’ ik nog even naar Van der Tweel om ontbijt te halen terwijl Frank vast de auto gaat vastleggen. Gewapend met stokbrood, beleg, boter, een sapje, eieren en bananen kom ik weer terug. En ook de auto is geregeld voor de volgende dag om 15:00.

We ontbijten op ons buitenterras. We zitten bij Djambo, een klein complex ‘Adults only, 16+’. Het klinkt wat dubieus maar heerlijk om geen gillende kinderen om je heen te hebben. De appartementen zijn 1 kamer en staan rondom een zwembad. Ook is er een bar die op gezette dagen en tijden open is. Helemaal prima. Na het ontbijt pakken we de duikspullen en laten we ons met de taxi afzetten bij Wannadive om in te checken. Daarna lopen we naar Windsock/The beach waar we de rest van de dag rondhangen. Het duiken is weer even wennen maar voelt toch als vanouds. Tussen de duiken door lekker wat eten en drinken. Na afloop van de tweede duik nog een drankje en een bittergarnituurtje en dan droppen we de spullen bij Wannadive om terug te wandelen naar het appartement. Zo, wel weer voldoende beweging gehad zou ik zo zeggen.

Bij het appartement is de bar open dus we maken kennis met de andere gasten terwijl ik mijn tweede cocktail van de vakantie drink. Gaat lekker zo. Eten doen we bij Patagonia waar ik een schandelijke T-Bone eet. Van al dat lopen, wandelen en duiken krijg je nou eenmaal trek. Daarna krijg ik een knal voor mijn harses van de man met de hamer en lopen we weer terug naar ‘huis’ om lekker in bed te duiken.

Dag 2. Zaterdag. We houden het vandaag uit tot 6:00 en beginnen de dag weer met een stukje lopen. Die hou ik er sowieso in. Vandaag trekken we richting Kralendijk en lopen 5 km langs de boulevard en weer terug. Ook nu moeten we nog naar de supermarkt lopen voor ontbijt, morgen mogen we met de auto. Na het ontbijt weer naar Wannadive. Frank heeft geen zin meer in lopen dus hij regelt een taxi om ons af te gooien en 2 uur later weer op te halen. Ook bij Wannadive zelf mogen we in het golfkarretje rijden om een klein stukje verder, bij Corporal Meiss, het water in te kunnen. Het wordt een typisch NADH, oftewel Niets Aan De Hand duikje. Terug naar het appartement om af te spoelen en om te kleden. We lunchen daarna lekker bij Karels. Als we opnieuw terug zijn in het appartement haalt Frank de auto op en gaan we gelijk boodschappen doen. Omdat het al laat is houden we het bij deze ene duik vandaag. Bovendien voelt Frank zijn oren alweer dus doen we rustig aan. We relaxen bij het zwembad en bij de bar en op het menu staan de spareribs van Bobbejan’s vanavond. Daar hoort cheesecake van Between2Buns bij als toetje dus daar rijden we ook nog even langs. Eenmaal daar blijkt dat ze weg zijn. Er zit nu een ander tentje, Panino. Omdat ik niet weet waar de Buns dan nu zit en ze bij Panino ook cheesecake hebben neem ik die maar mee. De spareribs zijn weer heerlijk en ik ben blij dat ik geen patat maar twee porties ribs genomen heb. De cheesecake valt dan weer een beetje tegen. Gelijk daarna komt die vervelende vent weer. Time flies.

Dag 3. Zondag. Nu dat we een auto hebben zijn we vrij en kunnen we alle kanten op. Natuurlijk lopen we eerst weer een rondje. Langs de boulevard en dan achterlangs door de wijk richting Van der Tweel. Nemen we gelijk ontbijt mee. Daarna gaan we naar onze favoriete duikstek, Red Slave. Het kan er spoken maar het is rustig vandaag en er zijn meer duikers. Bovendien hebben ze hier een zeepaardje gespot. Ja, ja, dat ken ik. 60 minuten met mijn snufferd in het koraal en dan scheel kijkend het water uitkomen. Doe dan die Eagle Rays maar, die zijn makkelijker te zien. We zwemmen langs het welbekende rif en tegen de tijd dat we weer gaan keren heb ik eigenlijk alleen een murene gezien. Ik zwem nog een heel klein stukje verder als Frank een eagle ray langs het rif ziet zwemmen. Terwijl ik foto’s maak ziet Frank een schildpad. ‘Ja, ja, even wachten, ik kan niet alles tegelijk!’ Ik vermaak me met de schildpad en even later zien we er nog een én een stingray over het rif zwemmen. Nou, nou, het is feest vandaag. Ik bedenk me dat als we dan ook nog het zeepaardje zouden vinden het echt ‘too much’ zou zijn. 4 meter, op de zandvlakte moetie zitten. Hmmm…

Als we onze duik afronden zwemmen we over de vlakte terug naar de kant. Ik kijk uit naar eagle rays die hier vaak in het zand wroeten maar zie niks. Dan kijk ik naar rechts en valt mijn blik op een silhouet op een rots. Nee! Dit kan niet waar zijn! Als een idioot tik ik op mijn fles om Frank zijn aandacht te trekken. Hij kijkt om en ik gebaar. ‘Kijk! Daar! Zeepaardje!’ Hij gelooft het eerst niet maar ziet hem dan ook. We hangen er een minuut of 10 omheen terwijl mijn camera overuren maakt. Het arme beestje is er wat minder blij mee en zodra ik dat door heb vind ik het genoeg en laat hem verder met rust. We komen het water uit en een stel onfortuinlijke Amerikanen die ook net het water uit zijn moeten het ontgelden en ons enthousiasme ondergaan. Mijn vakantie kan in elk geval niet meer stuk.

We strijken neer bij Ocean Oasis, een nieuw complex met een hoog ‘hip’ gehalte. Wij besluiten dat we niet hip zijn maar wel cool. Los daarvan hebben ze een heerlijke Poke Bowl terwijl Frank zijn vitaminen uit een Ceasar’s salad haalt. De kip moet hij er dan wel apart bij bestellen. Nee, ik snap het ook niet. Daarna gaan we bij een van de twee verplichte nummers duiken, de Salt Pier. Eenmaal in het water kan Frank niet dieper dan 10 meter omdat hij enorm last van zijn oren heeft. Het wordt dan ook geen lang en/of spectaculair duikje. Bovendien wil ik het vanavond ook niet laat maken want morgen duiken we met East Coast Diving. We hadden mazzel toen we ze vrijdag tegen kwamen bij Wannadive want we wilden ergens deze week boeken maar ze bleken al helemaal vol te zitten. Alleen maandag konden ze nog een plekje voor ons maken dus gelijk maar vastgelegd. Omdat veel restaurants vandaag en morgen dicht zijn proberen we Captain Don’s. Daar komen we Ton tegen, een oud duikmaatje van Souldivers die hier een huis heeft en al had gevraagd of we dinsdag een biertje kwamen doen. We maken een praatje, maar als hij aangeeft dat hij al een uur zit te wachten, we zelf ook zien dat het heel erg druk is en we ook al een half uur staan voordat we een tafeltje krijgen gaan we weer weg. En zo eindigen we bIj Karel’s waar ik een zeer verantwoorde tonijnsalade eet. 

Dag 4. Maandag. Vandaag ‘vroeg’ op en niet hardlopen want om 7:45 moeten we bij Sorobon zijn om ons te melden bij East Coast Diving. We zijn ruim op tijd en hebben zelfs tijd om onze bak yoghurt te verteren. Toch heb ik voor de zekerheid een zeeziekpilletje genomen, getuige eerdere ervaringen. We zijn met een groep van een man of tien en twee gidsen. Het eerste stuk binnen het rif is rustig en ik was vergeten hoe lang het verhaal van de briefing was. Maar na ruim een half uur komen we bij de exit en moet ik me schrap gaan zetten. Gelukkig is het maar een klein stukje ook al zijn de golven hoog. Gauw het water maar in dan. 

We duiken op dezelfde stekken als vorige keer maar dat maakt de pret er niet minder om. Ik begin de schildpadden te tellen maar geef het al gauw op. Het is onbegonnen werk. Een van de Amerikanen die mee is turft ze wel en komt tot ruim in de 60. Ook zwemmen er genoeg eagle rays om het weer een fantastische duik te laten zijn. Aan het einde even doorbijten voor de swirl en de 3 minuten stop op 5 meter in open zee en de hoge deining van de golven aan de oppervlakte tot ik het water uit mag, maar het pilletje houdt stand. Net aan dat wel, dus ik vrees het ergste voor de tweede duik, maar dat zien we dan wel weer.

Terug bij de auto eten we een stukje ontbijtkoek en al snel varen we weer af voor de tweede duik. Er is een speciale soort schildpad gesignaleerd, die alleen naar Bonaire komt om te paren. Een loggerhead (dikkop) schildpad. Dat zou wel gaaf zijn als we die zouden zien! Ook nu zijn de schildpadden niet te tellen en ik blijf foto’s maken. De eagle rays zitten wat dieper en ook de stingrays zijn net iets te ver weg. Geeft niet, ik heb voldoende materiaal. Ergens ben ik blij als de duik er weer op zit, het vraagt toch altijd wel wat van me als er zoveel deining is. Als we omhoog willen gaan richting de 5 meter stop wijst de gids me net iets te enthousiast naar beneden om het te negeren. Ik kijk in de gewenste richting en zie het gelijk. Een schildpad die anders is dan de anderen. Niet wat ik eigenlijk verwachtte, maar dit moet hem zijn. Hij ligt lekker tussen het koraal en ik daal een klein stukje af om hem eens mooi op de kiek te zetten. Dikkopschildpad? In the pocket!

Dan weer omhoog en richting open zee voor de verplichte stop. Het valt me mee en ik mag na de gids als eerste de boot op. Gelukkig maar want net als ik denk dat het goed gaat als ik op het bankje zit voel ik het opkomen. En daar gaat de ontbijtkoek. Nou ja, ik ben het gewend zullen we maar zeggen. En eenmaal er uit is het ook vrijwel meteen over. Je moet er wat voor over hebben denk ik dan maar. Fijn als we terug bij de kant zijn waar ik heerlijk afspoel onder de openbare douche. Tijd voor lunch, want trek in eten heb ik altijd, tenzij ik echt echt écht ziek ben.

We rijden naar Foodies voor lunch maar helaas is die dicht. Dan maar iets anders en we eindigen bij Oscars, het gebouw van de vuurtoren aan een haventje waar vroeger Patagonia zat. Gewoon om het uit te proberen. Er is niemand maar toch gaat het allemaal niet snel. Ik eet een salade met zalm, om toch te proberen een klein beetje groente binnen te krijgen deze week. In de haven ligt een trimaran waar overduidelijk een jongerenparty gehouden gaat worden. We kijken er met fascinatie naar. Als ze weg zijn en onze lunch op rijden we lekker naar huis. De rest van de dag hebben we ‘vrij’ dus hangen we bij het zwembad, bij de bar en eten we bij de Cuba Compagnie, wat stiekem een klein beetje tegen valt. Gelukkig heb ik ‘s middags al een lekker ijsje gehad.

Dag 5. Dinsdag. Gisteren hadden we een excuus, vandaag niet meer dus hoppa, de hardloopschoenen gaan weer aan. Vandaag zetten we de auto neer bij de Ocean Oasis om van daar uit naar Salt Pier te lopen en weer terug. Natuurlijk is het weer warm maar er is wind en bewolking dus voor Frank ook wel fijn en goed te doen. Op de terugweg maak ik natuurlijk een paar mooie hardloopfoto’s met de bergen zout op de achtergrond. We doen vandaag maar één duikje. We moeten een beetje aan Frank zijn oren denken en stiekem voel ik de mijne ook wel. Rustig aan dus, we hebben vakantie en we gaan om 16:00 dat biertje doen bij Ton. Ik was Willem en Marja van Souldivers vanochtend ook al tegen gekomen in de supermarkt. We duiken bij Cliff, daar zijn we ook al eerder geweest. Dat zit bij Dive Friends, maar erg vriendelijk vind ik ze niet. 

De duik zelf is niet spannend en we lunchen lekker thuis gebakken eitjes met spek. Het is al gauw genoeg tijd om naar Ton te rijden en tegen de tijd dat we daar weggaan kunnen we nog net een drankje doen bij onze bar voor dat we naar onze reservering voor het eten moeten. Vanavond is Het Consulaat onze kok. Ik kijk uit naar de pasta met Parmaham en truffel. Ik zie aan de kaart al dat het meer hapjes dan maaltijden zijn en als dit door het kleine bordje bevestigd wordt bestel ik ook nog een stuk buikspek met foi gras om te delen. Het is wel enorm lekker allemaal moet ik zeggen dus dan moet de cheesecake ook goed zijn. Dat is hij! Ik begin me zo langzamerhand wel een beetje volgevreten te voelen. Dat moet er straks in Nederland allemaal weer af, maar nu heb ik nog vakantie.

Dag 6. Woensdag. Happy birthday to you mams! Ik bel mijn moeder om haar te feliciteren, want eigenlijk zouden we nu dus in Spanje moeten zitten. Soms loopt het anders. Daarna gaan we lopen, vandaag een stukje verder. De auto gaat naar Salt Pier en van daar uit lopen we 5 km richting het zuiden. We redden het tot White Slave, Pink Beach en zelfs tot aan Kite City. Het levert weer een paar warme maar mooie plaatjes op. Helaas zie ik de vliegende flamingo’s te laat voor een mooie foto, maar die ene in de verte die in een pool staat mag ook. Terug in het appartement weer lekker afspoelen in het zwembad en ontbijt. Het begint alweer routine te worden. 

Ik wil op Atlantis duiken, dus weer terug naar Kite City waar we net nog gelopen hebben. We moeten een klein beetje uitkijken voor de Kite Surfers maar met een decoboei durven we het wel aan. Ik vind dit een prachtige duikstek met mooie zachte koralen en ik geniet dan ook van de duik. Niet dat er nu speciale vissen zitten, maar als we er bijna uit het water komen zwemt er toch nog even een schildpadje voorbij. Dat bedoel ik dus. 

We rijden weer richting Foodies, maar ook nu staan we voor een dichte deur. Niet goed gekeken maandag, want hij is alleen van donderdag tot en met zondag open. Dan maar naar Sorobon bij Lac Cai waar een hamburger het gat moet vullen. Frank wil graag op het tweede rif duiken dus we doen Invisibles aan. Er gebeurt niks spannends tot Frank een vrij zwemmende groene reuzemurene ziet. Ik maak in eerste instantie foto’s maar dan valt ons op dat hij zich raar gedraagt door met de zijkant van zijn kop langs het koraal te schuren. Dan blijkt dat hij een vishaak met een stuk draad in zijn bek heeft waar hij niet van af komt. We willen hem heel graag helpen en mijn hart doet zeer als dat niet lukt omdat hij gewoon te wild rondzwemt om hem überhaupt te pakken. We moeten hem laten gaan.

Voor het avondeten hebben we de gerookte kip van Kip Tukki op het menu staan. Ik wil natuurlijk als toetje een stuk cheesecake van Between2Buns maar daar zijn we al te laat voor. Ook voor de kip moeten we opschieten en als we om 17:30 bij Van der Tweel staan heeft hij nog precies 2 stukjes. Ik zet onze stempel er op voordat we nog wat brood en salade halen. Daarna naar huis waar we weer bij de bar hangen en ik nog een cocktail drink ter ere van de verjaardag van mijn moeder tot het tijd is om te eten. Ik groei zo langzamerhand dicht. Hard werken zo’n vakantie.

Dag 7. Donderdag. Ik stel voor dat we na het lopen lekker bij de Buns gaan ‘ontbijten’. Natuurlijk niet zonder alterior motive want de cheesecake lonkt. Bovendien hebben we vandaag afgesproken met Sandra en indirect met Willem en Ton om op de Hilma Hooker te duiken en we hebben pas om 13:00 afgesproken dus we hebben de tijd. We lopen langs de boulevard en door de winkelstraat terug. Daarna bij de Buns een heerlijke Viking sandwich met zalm en eiersalade, en natuurlijk de Mango cheesecake to go! Thuis gaan we even op bed liggen maar ik zet voor de zekerheid de wekker en dat is maar goed ook, want we vallen keihard in slaap. 

Op de afgesproken tijd staan we bij de Hooker en kletsen we bij met Sandra en Willem, en maken we kennis met Sandra haar partner. Ton moest helaas afmelden wegens andere verplichtingen. Duiken op de Hooker is altijd leuk en moet je gewoon gedaan hebben als je op Bonaire bent. Ik vermaak me met de tarponen die daar standaard rondzwemmen en maak plaatjes van Frank en Willem. En natuurlijk even diepte aantikken. Daardoor is het luchtverbruik wel iets hoger dus een relatief kort duikje. Na afloop nemen we afscheid en gaan we voor de derde keer proberen bij Foodies te eten. Dit keer hebben we wel prijs en het is ook de moeite waard want de tuna sandwich is heerlijk. 

Omdat ik nog een nachtduik wil maken hebben we gepland om om 17:00 het water in te gaan. Helemaal omdat we op de valreep om 20:00 bij At Sea gereserveerd hebben. Probleem is alleen dat we er achter komen dat de zon niet om 18:00 maar pas om 19:00 onder gaat. We polderen en gaan om 18:30 het water in bij Bachelors beach. Daar zien we een net hangen waar de pelikanen lekker op het water dobberen. Er zal dus wel vis in zitten. Onder water gaan we kijken en er zwemt inderdaad een hele school vis in. Grappig. Verder zien we megaveel Lionfish waar we er tot nu toe maar een enkeling van gezien hebben. Natuurlijk een jagende tarpoon, wat garnalen en een aaltje. Helaas geen ostracods, de lichtgevende garnaaltjes die met volle maan naar boven komen uit de diepte, want de maan is nog te klein. Om 19:30 komen we het water uit en moeten we toch nog een beetje haasten.

Bij At Sea eten we een 5 gangen surprise menu en ik ruil een van de gangen in om barracuda te kunnen eten. Op zich lekker en zeker bijzonder om te eten. Ook de rest van het eten is heerlijk, de ambiance super en we hebben een heerlijke avond. De cheesecake bewaar ik maar voor morgen want we gaan weer waggelend naar huis.

Dag 8. Vrijdag. Het begint alweer op te schieten en we moeten keuzes gaan maken. Waar gaan we nog eten en waar willen we nog duiken? En we moeten de koelkast leeg gaan eten. Vanavond hebben we reservering bij Ingredients dus dat is geregeld. Nu het duiken nog. Eerst maar weer een stukje lopen. Het wordt voor het gemak maar weer een heen en weertje boulevard. Iedere dag lopen is leuk en een goed begin van de dag, maar ik ben stijf van het duiken, het bed, de warmte en het lopen en dat het een beetje broeierig is vandaag helpt ook niet mee. Na het ontbijt gaan we nog een keer naar Red Slave. Er staan wat meer golven maar onder water is het rustig. Dat geldt ook voor het leven. Geen eagle rays vandaag. Wel weer twee schildpadden en in de verte een paar stingrays. Ik doe ook geen moeite om het zeepaardje nog te vinden. Niet uit arrogantie of ondankbaarheid maar puur omdat ik niet verwacht weer zo’n mazzel te hebben en het speuren er naar niet veel zin heeft. Je oog moet er echt op vallen. 

De tweede duik is gepland op Karpata, om toch ook maar een duik op het noorden te maken. We proberen een tuna burger te scoren bij de foodtruck van Kite City maar ze hebben geen tonijn dus halen we een stuk pizza in de passage. Daarna langs de kustweg naar het Noorden. Bij 1000 steps is het heel erg druk maar bij Karpata staat gelukkig maar een auto. Helaas geen leguanen. Normaal gesproken zitten ze hier altijd wel maar deze vakantie heb ik ze überhaupt nog niet gezien. Ook nu hebben we best hoge golven aan de oppervlakte maar onder water is het weer rustig. We zwemmen langs de groeven maar er gebeurt niks spannends. Dan mijn duikcomputer maar een beetje in de stress helpen. Ik mag volgens de settings maar tot 32,8m diep dus als ik op 33m zit begint hij te piepen en te knipperen. Ik zwem braaf weer omhoog. Op de terugweg zien we nog een mooi begroeid anker liggen maar dat is het wel zo’n beetje.

Eenmaal het water uit zit er dan toch een leguaan, speciaal voor mij. Ik voer hem wat druiven die ik ook speciaal bewaard had, maak foto’s en dan rijden we het hele eiland rond terug naar huis. Het enige nadeel van Karpata omdat het laatste stuk eenrichtingsverkeer is en je dus helemaal om moet rijden. Thuis hangen we weer gezellig aan de bar en eet ik mijn stukje cheesecake alvorens we weer om moeten kleden voor het eten. We rijden naar Ingredients maar het aangewezen tafeltje bevalt ons niet, zo bij de ingang. Gelukkig kunnen we een andere tafel krijgen. Het eten is goed maar de hele belevenis valt een beetje tegen. Heel anders dan bij At Sea. Zijn we dan zo verwend? Misschien maar ik denk eerder dat door de verhalen van de anderen de verwachtingen wat hoog lagen. Mede daardoor ruil ik het toetje in om nog een ijsje te halen. Dat wordt overigens een milkshake waar ik al dagen trek in heb, maar die wel zwaar op de maag ligt zo vlak voor het slapen. Of zijn het gewoon die 10 extra kilo’s die ik in 7 dagen tijd gekweekt heb?

Dag 9. Zaterdag. Daar is hij weer, de gevreesde ‘laatstedagvandevakantie’. Volle dag althans want we vliegen morgen pas in de middag. Eerst nog maar een rondje hardlopen. Of eerder gezegd een heen en weertje Ocean Oasis – Zoutpier en terug. Op de terugweg even stoppen bij de leguaan van het vliegveld voor een foto en als we in het zwembad afspoelen besluit ik om toch nog maar en doosje eieren te kopen voor het ontbijt. Ik bedoel, we hadden nog maar twee eieren en tobben met allebei een eitje is ook zo wat dus gewoon huppakee, drie eieren de man. Met spek. En kaas. Dat kan er ook nog wel bij om een vet hart te kweken. Gaan we dinsdag wel weer aan de lichtgewicht crackers met blaadjes sla.

We besluiten tevens om nog maar een duik te maken. Bij Salt City er in en dan driften richting de Pier en eventueel verder. We zien wel waar we uitkomen. Er staat een klein beetje stroming dus dat is prima. Gewoon lekker het rif bekijken als ik zowaar een schorpioen vis zie liggen. De hele vakantie nog niet gezien. En natuurlijk zie ik er drie minuten later nog een, om even te bewijzen dat het geen toevalstreffer is. De rest van de duik verloopt rustig en na 70 minuten ben ik het wel zat. We zwemmen richting kust maar op de zandvlakte heb ik toch het idee dat ik nergens uit kom. Dat klopt, ik ben rondjes aan het zwemmen. Frank wijst me de goede kant op en even later zijn we bij de kant. Spullen uit en terwijl Frank de auto haalt, haal ik de setjes vast uit elkaar. Daarna naar Wannadive om af te rekenen en alles goed te spoelen zodat het kan drogen. 

We willen nog wat eten en zoeken een nieuw tentje op, The Dock, onderdeel van een resort. Het ligt aan een soort binnenhaventje maar als we na een half uur nog niet bediend worden staan we op en gaan we weg. Als je geen klanten wil, zeg dat dan… Dan maar naar Windsock maar het zit ons niet mee. Ook daar heeft de bediening er geen zin in en als we eindelijk de kaart krijgen, krijgen we even later te horen dat de keuken dicht is. Dat en het feit dat ze niet erg vriendelijk zijn maakt dat we ook hier opstaan en weglopen. De bedrijfsleidster die even pauze had ziet het ineens gebeuren en probeert het goed te maken maar we hebben er geen zin meer in en gaan naar huis. Gelukkig had ik vanochtend een zak Dorito’s gekocht dus dat wordt dan mijn soort van lunch. Nog even aan de bar en dan naar Joe’s, het restaurantje om de hoek waar ook medebewoners René en Ingrid gaan eten dus we lopen samen op. We kijken nog even of er een tafel voor vier is maar dat lukt niet 1-2-3 dus dan twee en twee.

Het eten is heerlijk, oesters vooraf en dan heeft Frank een heerlijke steak en ik een geweldige tonijnsteak. Na het hoofdgerecht verkassen we alsnog naar een tafel voor vier met René en Ingrid voor het toetje en koffie en kunnen we gezellig kletsen. Dan zit het er toch op en wandelen we terug naar het appartement voor onze laatste nacht.

Departure day. Zondag. Nog een rondje om het af te leren. Rondje boulevard dan maar met Van der Tweel op de route zodat we gelijk ontbijt mee kunnen nemen. De loslopende honden wederom trotserend halen we brood en croissants en moet Frank nog opschieten ook omdat hij Formule 1 wil kijken in een café in het dorp. Ik blijf lekker aan het zwembad zitten. Dan crasht Max en komt Frank vroegtijdig terug. Dat is mooi want het inpakken van de koffer kost toch even wat tijd. Om 13:00 nog even het dorp in voor een laatste ijsje, tanken en dan terug om uit te checken en de auto terug te brengen. Dat blijkt dat het tanken niet helemaal goed gegaan is en moeten we terug. Gelukkig zijn we op tijd. Als alles uiteindelijk geregeld is worden we afgezet op het vliegveld waar we rustig wachten tot we naar binnen mogen om weer naar huis te vliegen.

Na een lange vlucht met wat hazenslaapjes zijn we weer in Nederland en een paar uur later thuis waar we boodschappen doen en een aantal wassen draaien. ‘s Avonds duiken we er vroeg in en tegen alle verwachtingen in vallen we snel in slaap. De volgende ochtend gaat om 7 uur de wekker en vecht ik een uurtje tegen de jetlag voordat ik er eindelijk uit kom. Vandaag weer aan de arbeid en me mentaal voorbereiden voor de 50 km van aanstaande zaterdag. Maar de grootste uitdaging?

Hoe kom ik zo snel mogelijk weer van die zes maanden zwangerschap af?


Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *