Ik was zo’n kind dat altijd in beweging was, tot wanhoop van mijn moeder toe. ‘Doe nou toch eens rustig!’, riep ze regelmatig als ik weer eens als een paard op handen en voeten door onze lange gang ‘galoppeerde’. Rustig?… Lees meer >
‘Ik heb bedacht dat jij morgen maar moet navigeren. Ik vind dat jij ook moet weten hoe het werkt, want als ik een keer op apegapen lig, of uit moet stappen of wat dan ook, dan moet je het kunnen…. Lees meer >
Het is bijna 16:00. Ik ben helemaal gaar. De dag begon al vroeg en na twee lange workshops over Skype en de maandrapportage klaargemaakt te hebben ben ik duf, suf en moe. Helaas ligt er nog een stapel werk op… Lees meer >
‘Weet je wat ik nog het moeilijkste vind? Dat uitzichtloze. Morgen is het zaterdag, dan ga jij paardrijden en daarna doen we boodschappen. Maar ‘s middags kunnen we nergens heen, we kunnen ‘s avonds niet even uit eten, we kunnen… Lees meer >
Ergens halverwege mijn hardloopcarrière kruiste de Virtual Run mijn pad. Op Facebook zag ik een advertentie met een link voor een run met een Harry Potter thema. Uiteraard met een prachtige Disney waardige medaille. Het was ook nog eens een… Lees meer >
‘Kijk, daar loopt Hans!’ Ik kijk in de verte en zie langs de Maasboulevard twee mensen in tegengestelde richting lopen. ‘Hoe weet je dat nou?’, vraag ik een beetje sceptisch. Ik bedoel, ik weet dat Frank goede ogen heeft maar… Lees meer >
Ik ben ooit begonnen met hardlopen omdat Frank het zo gezellig zou vinden als ik met hem mee liep. Helaas voor hem heeft dat niet lang mogen duren. Nadat ik een paar keer met hem mee geweest was, probeerde ik… Lees meer >
In de lege straten lopen nu meer hardlopers dan ooit en er ontstaat een opleving van de skate. Slechts opgeschrikt door een enkele auto die de weg als racetrack gebruikt. De gele borden kondigen geen evenement aan maar attenderen op… Lees meer >
Daar sta je dan. Een lege agenda, voorlopig geen doel meer, een nutteloos schema en met je hardloopziel onder je arm. Wat moeten we nu? Op het hoogtepunt van onze training waren we er helemaal klaar voor en er zijn… Lees meer >
Terwijl ik naar Den Haag rij voor mijn paardrijles huil ik stille tranen. Ironisch genoeg schijnt na maanden van grijs depressief weer de zon nu vol in mijn gezicht. De tranen duren niet lang, slechts een seconde of dertig. Maar… Lees meer >